Tijd van gaan te vroeg gekomen...

Denk niet dat hij hier al aan bod geweest is. Het is dan ook al heel lang geleden. Maar op de een of andere manier voelde ik dat het hoog tijd werd om mijn eigen vader ook hier de plek te geven die hem toekomt. Bij regelmaat leest U op mijn blog iets bij het overlijden van een bekende: een zanger, een acteur, een artiest, een kennis, familielid of vriend. Mijn bewondering of betrokkenheid steek ik dan meestal niet onder stoelen noch banken. Welnu, het is vandaag de beurt aan Pierre De Mondt. Gisteren was het 32 jaar geleden dat hij overleden is. Hij was en blijft nog steeds mijn vader, maar toen op 8 februari 1985 stopte zijn actieve aanwezigheid hier. Een stille aanwezigheid, met weinig woorden en nog minder tralala. Wel één waar ik, en dan vooral later en misschien té laat, nog veel van heb opgestoken. Als jonge kerel had ik er geen oren naar, het ging mij wellicht teveel om het grote gelijk. Later besef je dan dat er nog zoveel te zeggen, zoveel te vragen viel. We zouden elkaar wel gevonden hebben. Te laat. Het heeft zijn tijd nodig gehad om dat ten volle te beseffen, en dan nog. Vele jaren later is ook mijn moeder overleden. Zij had mij verder gevormd en gekneed. Dat heeft haar uiteraard veel moeite gekost. Dank voor het werk en blij met het resultaat.Ze heeft er gelukkig veel meer tijd voor gekregen. Mijn vader niet, hij moest te snel de toen nóg veel oneerlijker strijd met "kanker" aangaan. Met al te weinig kans op slagen. Geen schijn van kans.

Nu zoveel jaren later en na wel 100 keer Stef Bos weet ik het ook: papa, ik lijk steeds meer op jou. Alleen, ik mag het voorlopig al wat langer uitzingen dan jij. En hoop dat nog een tijdje te kunnen volhouden. Da's alles: geen levensverhaal, geen zware woorden. Alleen: "Bedankt... "