Bloggen aan de voet van de baobab...

Bij een andere uitstap zetten we koers naar Joal-Fadiouth,  een triootje van  schelpeneilandjes. Of "L'île aux coquillages" in 't Frans, naast het Woloff de tweede nationaal erkende taal in Senegal. Zo'n 100 kilometer ten zuiden van Dakar, en helemaal  opgebouwd uit schelpen. Al eeuwenlang werd het afval van de schelpdierenvangst hier opgestapeld. Op één ervan is een heel lieflijk en proper onderhouden dorpje ontstaan. In tegenstelling tot de rest van Senegal, voor 90% islamitisch, is de bevolking hier vooral christelijk. Bovendien is het een voorbeeld van religieuze verdraagzaamheid. 

Moslims en christenen leven vreedzaam en blijkbaar met veel plezier tussen elkaar.  Op een tweede eilandje is er een gezamenlijk kerkhof en rusten ze samen aan de voet van de baobab. Beide gemeenschappen hebben samengewerkt en geholpen bij de bouw van de moskee en de katholieke kerk. Maar er is meer: de gids vertelde ons dat alle kinderen school lopen en dat er geen werkloosheid is. En ja, we zagen bijna geen kleintjes of jongeren rondzwerven in de smalle straatjes, bedelen werd er al helemaal niet gedaan en er ligt omzeggens geen afval op 'straat'.
En dan is er nog dat derde eilandje natuurlijk, het kleinste van de drie en met heel wat minder schelpen. Daar staan de befaamde "greniers à mil" waarin de voedselvoorraden werden opgeslagen om die te beschermen bij gebeurlijke branden in het dorp. Met alle droogte en zoveel huizen vlak bij elkaar kon de ravage erg groot zijn, maar op deze manier bleef het eten voor mens en dier gevrijwaard. Een bijzondere plek daar, met bijzondere mensen. En de gids van dienst die ons in de bus begeleidde was ook "ne speciale": twee keer een les geschiedenis met tractaatachtige trekjes. Die kerel is nog iets van plan denk ik...
Maar ook deze halve dag verteren we goed. Niet echt spectaculair maar zeker en vast de moeite waard. Weer geniet ik na aankomst in het hotel van een heerlijk lunchbuffet, een siësta met overtuiging en aansluitend zoals gebruikelijk een paar uren strandcultuur met een boek en een drankje en MondTjesmaat zonnen. Ik ga U morgen vertellen wat ik daar zoal gelezen heb. Net als elke dag gaat de zon ook nu weer onder. En weer kan ik niet aan de drang weerstaan om  enkele (sic) foto's te maken. Begin zo stilaan te snappen wat Caroline R. zo dikwijls naar de waterlijn lokt... 

Bij de vissers van Mbour...

En of het vlotter loopt? Binnen de kortste keren kreeg ik respons op mijn hulpkreet: zou het de Yawal, alias de African Threadfish zijn? Of ging het om de Kole Kole? "Snappers" leek mij ook wel kunnen. Snapt U?! Om ook de dames met gerichte navraag, troostende woorden en goede raad niet te vergeten. Tot dan ene Nico L. heel droog uit de hoek kwam met een Selene Dorsalis. Euhh, een Selene "wat"? Een "Dorsalis"! En ja hoor, even doorgoogelen en daar was ie dan in al zijn glorie: the African Moonfish. En dan ging er toch heel in de verte ook bij mij een belletje rinkelen: als ik mij goed herinner had Ousénou, onze gids, op het strand ook zoiets gezegd. Nou ja, vergeten zeker...!!

Dan gaan we nu verder met de orde van de dag: de vissershaven aan het strand van Mbour. De tweede grootste van Senegal, en waarschijnlijk de grootste wat artisanale visvangst betreft. Daar stond ik nog maar eens van te kijken: met de kleine bootjes - 6 tot 9 meter lang - trekken die gasten een hele dag en/of nacht de zee op. En met de grote, type rechts vooraan op de foto en zo'n 12-16 meter lang: een hele week, of zelfs langer. Watblieft?! Maar ze doen dat wel allemaal met een stevige Yamaha buitenboordmotor. 

De grote gaan tot 300km buiten de kust. Daar moeten ze de concurrentie aangaan met de industriële en veelal ook buitenlandse vissersschepen die in hun territoriale wateren komen, met of zonder legale vergunningen. Wat ze zelf aan land kunnen brengen is voor de lokale afzetmarkt: dat begint bij de dragers die tot diep in het water komen, de kuipen en bakken betere vis naar de veiling brengen en de rest verpatsen op het strand. Daar zag ik dan ook de Selene Dorsalis "Moonfishes" mooi per zes in de aanbieding liggen. Een totaalervaring en cultuurshock die kan tellen... 

Natuurlijk wil de westerling in mij daarna bekomen van de emoties. We  plannen na de lunch een rustige namiddag in het hotel met siësta op het terras en in de vooravond nog een poos chillen op het strand. Beetje lezen, een Sudoku, een pastiske... Daarna wandel ik terug naar de kamer. Toch   nog even halt houden langs de waterkant: een laatste foto van de ondergaande zon. En als was het om het verhaal van deze ochtend te bevestigen vaart er nog een kleine pirogue voorbij. Op weg naar hun werk, op zoek naar verse vis...

De vraag van 1 miljoen...

Uit de vorige nieuwsflash weet U ondertussen reeds dat Polo en Pola er even tussenuit geknepen zijn. Naar goede gewoonte is er dan tijdelijker wijze geen sprake van bloggen. Ook nu niet, behalve de extra dienstmededeling die U enkele dagen geleden onder ogen kreeg. Het was me wat, maar goed: eind goed, wij terug thuis en dan nu de beloofde details. Of wat ervan overschiet...

Senegal. We waren er zo'n 20 jaar geleden al eens geweest en hadden er blijkbaar goede herinneringen aan overgehouden. Dus waarom niet? Met het Belgisch winterweer heb ik het deze keer wel gehad, en dus was de bedoeling een beetje zon op te doen in zuiderse oorden. Verder niks van moeten en al helemaal geen grootse plannen. Gewoon veel relaxen, lezen, en misschien af en toe een kleine uitstap. Dat is het dan ook geworden. Aangezien U al weet dat we terug zijn en dat de dag voordien lichtelijk fout was ingepland, ga ik misschien best verder in omgekeerde volgorde. Het is weer eens iets anders. Dus de dag dààrvoor, die wij toen als de voorlaatste beleefden werd een luie rustdag, met finaal een prachtige zonsondergang. Niks bijzonders, maar wel een mooie afsluiter dachten we nog...

Had ik toen geweten dat ik het nu niet wist dan had ik het ginder nog kunnen vragen. Woensdag waren we naar de vismarkt in Mbour geweest. Eén van die ervaringen uit '97 die was blijven hangen, en die zoveel indruk had gemaakt dat ik het nog wel eens opnieuw wilde beleven. Wat een drukte, een massa pirogues voor het strand dat zelf dan weer zwart zag van het volk, letterlijk en figuurlijk. Fotografische impressies volgen later, maar nu eerst de vraag van 1 miljoen: "Wat is de benaming van deze vissen die hier stijf gestreken en mooi in het gelid per zes liggen uitgestald?" 't Was een van de eerste tafeltjes aan de waterkant. Vis vers van de boot gebracht bij de madam die het eerst een proper bod had gedaan wellicht. Heb mij al te pletter gezocht op wiki- en andere "pedia" maar kan het niet vinden. Wie helpt Heer Polo uit zijn onwetendheid? Dat zou ervoor kunnen zorgen dat de voortzetting van deze verslaggeving iets vlotter kan verlopen...

Surprise générale...

Eigenlijk feitelijk ging ik pas bloggen als de tussentijdse vakantie helemaal ten einde was. Toch is er een zeer goede reden om af te wijken van die gewoonte. Het kladje staat al klaar, en de verdere details leest U tijdens het weekend.  Beloofd, hand op het getormenteerde hart. Maar dit mag U nu al weten: het doet wat met een mens als hij staat te wachten op de vooraf geboekte taxi die maar niet komt, peu nerveux want we moeten wel op tijd in de luchthaven zijn. Info aan de balie, bellen naar de reisorganisatie, die zullen het nog eens checken. Brengt niet direct meer rust, maar dan...: "U vertrekt 'morgen' meneer!" En dat staat zo op alle papieren, vouchers, vertrekdocumenten, noem maar op. Niet goed gekeken dus: terug naar de kamer, morgen nog een extra dag zon en heerlijk weer. En een zonsondergang om U weet wel tegen te zeggen...

Wijze woorden...

Er is weer sprake van een winters dipje. Niet in het hoofd van Marco Polo, maar gewoon: in de klimatologisch evolutie van het huidige koude-seizoen. Dan weer gaan de temperaturen de voor deze tijd van het jaar abnormale hoogte in, dan weer zakken ze richting "stenen dik" vriezen, zonder dat laatste ook maar in de verste verte te benaderen. 't Is wel van willen, maar tegelijk ook van in 't geheel niet kunnen. Een koudeperiode met hoogtes en laagtes,  waarbij dus bij regelmaat de hunker naar een "échte winter" de kop op steekt. Zo eentje uit de tijd van toen, eentje zoals op de schilderijen van Pieter Breughel de Oudere. Piéér den Drol, zoals - als ik het goed heb - pater Louis Vercammen, CssR het ons leerde op 't College van de Rommeshoef tijdens een van die memorabele sneeuwwinters uit de jaren '60 van de vorige eeuw. Zoiets gaat het deze keer niet worden, en toch sneeuwde het vandaag op vele plaatsen in Vlaanderen. Ik heb ze voor U geteld: 12 vlokken, en dan even niks. Plots veel meer, maar die waren dan weer nauwelijks te zien met het blote oog. Een zacht dwarrelende mix van duizende witte stipjes, die toch zeker hier en daar en dan vooral slechts heel kort bleven liggen. Denken dat het winter is, waarom niet. Het kan nog steeds, niet wanhopen. Maar zeker ook geen bergen geld op verwedden...

Dus heb ik in alle rust de tijd genomen om wat verder te lezen in mijn volgende 2017-boek. Deze keer een literaire thriller die U echter evengoed bij de historische romans kan rangschikken: DICTATOR, van de hand van Robert Harris. Prachtig geschreven, wat niet wil zeggen dat het vlotjes wegleest. Bij de les blijven is de boodschap om de complexe verhaallijnen te blijven volgen. Klassieke geschiedenis op z'n best: boeiend en in al zijn intriges en stellingen soms razend actueel. Of wat te denken van Cicero's analyse bij de rellen rond de voedselbedelingen: "Sommigen hier zijn van mening dat het een kwade dag was toen onze burgers gratis brood werd toebedeeld, want de menselijke aard laat dankbaarheid algauw tot afhankelijkheid verworden, en het eindigt met de woedende overtuiging dat men er recht op heeft. Daar zijn we nu beland." Dan leg ik het boek uiteraard even terzijde en schenk mij een meditatieve portie gerstenat uit.  Daar lusten wij wel pap van: deze keer de wijze woorden van Marcus Tullius Cicero, de meest briljante advocaat uit de geschiedenis. Het is dus niet enkel bij Aloysius Primus dat heer Polo zijn mosterd haalt. 

Om alles nog wat complexer te maken maar evenzo mij nog meer in te leven en het geheel met een smeuïge saus te overgieten heb ik besloten om tijdens mijn ritjes op de hometrainer de gedateerde BBC-serie "I Claudius" opnieuw te bekijken. Dan wellicht ROME 1   en 2 .  Met wulpse woorden... 

Tijd van gaan te vroeg gekomen...

Denk niet dat hij hier al aan bod geweest is. Het is dan ook al heel lang geleden. Maar op de een of andere manier voelde ik dat het hoog tijd werd om mijn eigen vader ook hier de plek te geven die hem toekomt. Bij regelmaat leest U op mijn blog iets bij het overlijden van een bekende: een zanger, een acteur, een artiest, een kennis, familielid of vriend. Mijn bewondering of betrokkenheid steek ik dan meestal niet onder stoelen noch banken. Welnu, het is vandaag de beurt aan Pierre De Mondt. Gisteren was het 32 jaar geleden dat hij overleden is. Hij was en blijft nog steeds mijn vader, maar toen op 8 februari 1985 stopte zijn actieve aanwezigheid hier. Een stille aanwezigheid, met weinig woorden en nog minder tralala. Wel één waar ik, en dan vooral later en misschien té laat, nog veel van heb opgestoken. Als jonge kerel had ik er geen oren naar, het ging mij wellicht teveel om het grote gelijk. Later besef je dan dat er nog zoveel te zeggen, zoveel te vragen viel. We zouden elkaar wel gevonden hebben. Te laat. Het heeft zijn tijd nodig gehad om dat ten volle te beseffen, en dan nog. Vele jaren later is ook mijn moeder overleden. Zij had mij verder gevormd en gekneed. Dat heeft haar uiteraard veel moeite gekost. Dank voor het werk en blij met het resultaat.Ze heeft er gelukkig veel meer tijd voor gekregen. Mijn vader niet, hij moest te snel de toen nóg veel oneerlijker strijd met "kanker" aangaan. Met al te weinig kans op slagen. Geen schijn van kans.

Nu zoveel jaren later en na wel 100 keer Stef Bos weet ik het ook: papa, ik lijk steeds meer op jou. Alleen, ik mag het voorlopig al wat langer uitzingen dan jij. En hoop dat nog een tijdje te kunnen volhouden. Da's alles: geen levensverhaal, geen zware woorden. Alleen: "Bedankt... "

Meer dan het vermelden waard...

En meteen een superbe 'Super Sunday" er achteraan. Da's nog eens een gelegenheid om back-to-back de draad weer op te pikken en storende haperingen in het blogritme achter me te laten. Het is een onvergelijkbare sportzondag geworden. Niet zo eentje als waar ze over het Kanaal - waar het hele zottekesspel ooit begon - zo wild over doen, neen niet in de Premier League. Ook geen Classico-variante uit de Primera Division en al helemaal niet dat flauwe afkooksel waar ze het hier te lande te pas en te onpas over hebben als ploegen uit de top-vier in een 'bier-competitie der blinden' het tegen elkaar opnemen. Neen, het was een mooie sportoverschrijdende opeenstapeling van straffe stoten uit de lichamelijk atletische speelhoek van ons aardse bestaan. Zo eentje waarvoor heer Polo nog eens met alle plezier zijn bourgondisch vocabularium bovenhaalt. De kans zit er natuurlijk dik in dat U het bij deze ontboezemende aankondiging al voor bekeken houdt, maar dat risico neem ik er graag bij. Welaan dus, vooruit met die alom aanbeden geit: waaraan heb ik gisteren mijn ouwe knarren-hart verloren...?

Duitsland - België   1-3

We waren het bijna vergeten, maar zoveel jaren na Justine & Kim en in afwezigheid van David Goffin was  het Belgische Davis Cup-team wat uit de picture verdwenen en stonden de meeste weddingschapsgelden op een overwinning van de Deutsche Tennisnationalmannschaft. Hoewel de Russische inbreng niet te onderschatten valt. En op basis daarvan heeft Frau Merkel allicht ten tweede male en met nog meer overtuiging (en overschatting van de eigen mogelijkheden) gedacht: "Wir schaffen das!" Mooi niet dus: er stond een sterk én gemotiveerd Belgisch team met bovenop ene 'Mister Davis Cup' Steve Darcis. Inderdaad lang geleden dat ik nog eens zo lang en zo geconcentreerd naar een tenniswedstrijd heb gekeken. Hoewel... set vijf van de vierde match, en meer heb ik er niet van gezien. Genoeg om in de sfeer te geraken en oprecht te genieten van het spektakel!!!

Egypte - Kameroen     1-2

Hier heb ik nog minder van gezien, om niet te zeggen helemaal niks, maar de aanloop heb ik wel gevolgd. De grote entree van 'mister 90%' die er niet aan te pas kwam, het binnen de kortste keren voor bekeken diende te houden en veiligheidshalve zijn ontslag moest indienen bij het team van Algerije. De achtergrondinformatie dat bij Kameroen een aantal toppers zich te goed voelden om voor hun land en een 'gewone' coach te spelen en dan toch het verdere verloop van de Afrika Cup waarbij Hugo Broos zijn ploeg zag doorstoten naar de halve finales. Dat op zich werd reeds als een stunt beschouwd. Finaal kwam daar nog de echte eindstrijd  bij. Ook die wonnen de 'Lions Indomptables'. Een miraculeuze overwinning en een pluim voor de witte tovenaar van Varsenare. Afrikaans kampioen. Geschiedenis geschreven!!!

Patriots - Falcons    34-28 

Dat zet ik er alleen maar bij omdat de verhalen eromheen zo tot de verbeelding spreken. Het speelt zich af 'putteke nacht' en behoudens voor een alles beslissende NBA Play-off wedstrijd is er niks meer waarvoor ik een halve nacht uit bed blijf. Dus niet deze keer. Als ik het scoreverloop van de wedstrijd volg dan gaat er natuurlijk wel een belletje rinkelen en dan ben ik er vrij zeker van dat ik straks naar een of andere uitgebreide samenvatting ga zoeken op internet. Het zal je maar gebeuren: match gespeeld bij de rust, want 3-21. Bij American Football wil dat iets zeggen... Dan duurt die pauze zelfs naar Amerikaanse normen heel lang: een show (zonder nippel-gedoe deze keer?) en een aantal commercials aan 5 miljoen dollar per 30 seconden (hoe meer hoe liever!) én... dan lijken er wel twee totaal andere teams het veld op te stappen. Het wordt nog even 3-28 en dan... gaat het naar 28-28 en overtime... Grootste comeback ever! Nog nooit gebeurd, maar nu wel voor het eerst, en uiteindelijk gaan de Patriots erover en winnen met een eerste score in de verlenging de grote Vince Lombardi-trofee!! Grote held en MVP: Tom Brady. Spektakel en geschiedenis geschreven!!!

"1 februari" dacht ik dan maar...

1 februari...

de dag waarop Hitler in 1933 zijn eerste toespraak hield via de Duitse radio-omroep, de dag waarop in 1953 "de grote watersnood" de Lage Landen teisterde, de dag waarop in 1989 VTM van start ging, samen met de eerste aflevering van "Samson & Gert", de dag waarop in 2003 de Spaceshuttle Columbia verongelukte, de dag waarop in 2004 de Super Bowl XXXVIII werd gespeeld. Meer dan de wedstrijd zelf herinnert een wereldwijd publiek zich het "nipplegate-incident" met Janet Jackson tijdens de halftime-show... en de dag waarop in 2015 Mathieu Van der Poel wél wereldkampioen cyclocross werd, en zo nog 't één en 't ander. Hiermee dacht ik deze nieuwe bijdrage te laten beginnen...

Gebeurtenissen, beslommeringen en allerhande bekommernissen tijdens de afgelopen week hebben er echter anders over beslist en mij en mijn schrijven een tijdje 'on hold' gezet. Dingen genoeg die voor mij belangrijk waren, maar die niet direct een plaats moeten krijgen op dit forum. Een oefening in praktisch privacy-beheer.  Geen paniek echter, alles onder controle. Heer Polo roeit verder in die kano op de rivier onder de maan. Nog even en de zee komt weer in zicht...

Bovenstaande terugblik in de februari-chronologie sluit dan weer mooi aan bij wat door mij gelezen werd en wordt. Net afgerond en opnieuw heel wat bijgeleerd: De Kinderen van de Nacht, Over Mensen en Wolven van Dik van der Meulen. Van Roodkapje tot en met Dracula, van de Romeinen via de Vroege- en de Late Middeleeuwen tot de dag van heden. De wolf en zijn reputatie, de evolutie in de domesticatie en hoe de ene mens daar totaal verschillend tegenaan kijkt dan de andere. Fijn leesvoer voor wie zich door dit onderwerp aangesproken voelt. Maar is dat niet altijd zo bij lezen, kijken en/of luisteren...??