Too much too many...

Het is weer een poos heel stil geweest op deze plek. Geen nieuws, geen lezers. Maar denkt U vooral niet dat er niks te vertellen valt. De nasleep van de aanslagen, nieuwe aanhoudingen, Panama, begrotingscontrole, Dexia, de koers... Alleen, heer Polo leek er niet echt zin in te hebben. "Toch weer niet over het weer?" (m)oppert er een. Hoewel daar begin april altijd wel iets voor te zeggen valt. "Hou het dan simpel, jongen!" Doe maar gewoon, hoor ik Johan Cruyff orakelen. En hij heeft potdorie gelijk. Zoals meestal, groot gelijk...

Ik ben dus 'weer' aan het lezen. Nog steeds, dat houdt bij mij zelden op. Maar ook anders deze keer, want nu ligt er vaak die debuterende "bert deben" binnen handbereik. Dat bescheiden bundeltje, sober kleinnood. Onooglijk haast, maar zo pakkend. Leest licht, bedrieglijk licht met vele lagen. Af en toe een gedicht. En opnieuw datzelfde. En nog een keer, en nog. Tot alle zeven lagen... en ik de eerste weer kwijt dreig te raken. Heerlijk, tussen al de triviale besognes van een jong-gepensioneerde ouderling door. Het geeft een free-wheeler vleugels...

Daarnaast en meestal op een andere plek in of om het huis ligt Je gaat het pas zien als je het doorhebt van Pieter Winsemius te wachten. Een beetje overhaast gekocht en anders dan verwacht. Mij verkeken op een Cruyffiaanse titel voor een bedrijfskundig pleidooi over organisatie en management. Maar best interessant en boeiend door de verwijzingen naar de voetbalcarrière van JC en de bijhorende commentaren van oud-spelers en collega-coaches. Er valt hoe dan ook wat te rapen, al is het vaak wanorde troef. Ondanks de mooie indeling vooraf en de voetballistieke opbouw van het thema. Structuur, discipline, tactiek, samenspel... maar dan niet zoals deze tekstschrijver het ons voor de voeten gooit. Dat bedrijf mag binnen de kortste keren een crisismanager inhuren om een en ander recht te trekken. Toch lees ik dapper verder, met een frisse Marckloff uit Durbuy, want wellicht duurt het even voor ik het doorheb. Pas als ik het zie natuurlijk...

Naast deben en Cruyff, kruisen deze dagen ook (de ouwe) Kommil Foo, (de recente) Bos en (de alom- en immer tegenwoordige) van Veen veelvuldig mijn pad. Opmerkelijk hoe al deze parels weer samen hun weg vinden naar mijn luisterend oor en gretig lezend oog. Het zal nooit teveel zijn, maar ik moet nu wel wat doseren. Er zijn ook nog de voorjaarsklussen. Niks moet, alles mag... maar soms wil ik wel eens de handen uit de mouwen steken. Niet overdrijven, maar toch. Af en toe in de tuin, en er zijn plannen om de multifunctionele bovenkamer een facelift te geven: mijn bureau wordt heringericht. De plannen zijn er. Nu nog de uitvoering. En zo is er altijd wel wat. Van alles wat, soms wat teveel van alles. Too much too many?