Stamnummer 1...

Laat mij op deze laatste avond van een nat en kil april maar niet te lang om de hete brij heen draaien. Het is de avond van erop of eronder voor iedereen die in Deurne, en bij uitbreiding in Antwerpen-Noord, 't Stad en zelfs op de rest van de Parking rood-wit bloed in de aderen heeft. Den Antwerp speelt om de titel in tweede klasse. Met voetbal heeft het al wekenlang niks meer te maken. Niveau is ver zoek, maar de spanning is er te snijden en dat doet supportersharten vlugger slaan. Hier er en daar zelfs sneller dan goed is voor de opgejuinde man of vrouw met sjaal en klakske van 'stamnummer 1'. 

De match is nu bezig, veel sfeer, zwak voetbal, 0-0. Wat er ook gebeurt tijdens de resterende 45 minuten, vanaf morgen zal de wereld er voor die mensen helemaal anders uitzien. 

Als Antwerp wint en kampioen wordt dan zijn al die fans dagenlang op zwier om te drinken en te feesten, en herinneren zij zich volgende week nog nauwelijks waar ze al die tijd geweest zijn. 

Halen ze het niet..., dan zijn al die fans dagenlang op zwier om hun verdriet en frustraties te verdrinken en herinneren zij zich volgende week nog nauwelijks waar ze al die tijd geweest zijn. 

In beide scenario's zal er groot gebrek aan bier zijn, zullen de veiligheidsdiensten hun handen meer dan vol hebben, zullen de kranten een hele week bol staan van de rood-witte analyses en... gaat weer een week later de hele zever opnieuw beginnen, maar dan voor de groene tafel. Er lopen procedures, er waren uitspraken die werden teruggedraaid, men ging toch nog in beroep... en bijna vergat men dat er nog zou gevoetbald worden. Het is me wat... maar ze kunnen me wat !!!

En als het nu niet lukt, dan moeten al die 'brave' mensen maar snel een abonnement gaan kopen voor het volgende seizoen. In even lange rijen als ze stonden aan te schuiven voor deze eenmalige kampioenschapswedstrijd. Zo blijven we bezig zeker? Brood en spelen...

Kafka en de maffia...

Tegen mijn eigen bon vivant- en positivo-natuur in blijf ik toch weer eens hangen aan de virtuele klaagmuur. Het zou niet mogen zijn... zongen die van Noordkaap, maar het is andermaal en opnieuw sterker dan mezelf. Teveel gebeurtenissen en situaties brouilleren mijn vermogen tot welbevinden en infecteren mijn geluksstatus. Er over is er over, en... trop is teveel! (VDB) Ik laat de triviale items even voor wat ze zijn, stel in alle ernst mijn prioriteiten en maak daarenboven een wel doordachte keuze. 

Na het zwart rijden, het zwart kijken en luisteren, het zwart werken en het zwart beleggen... hebben ze ons deze week publiekelijk ingelicht over het zwart 'zitten'! En U die dacht dat het over het ongeoorloofd opstrijken van werkloosheidsvergoedingen ging. Dat was de titel in de kranten en de aanhef van de nieuwsberichten, maar in feite ging het veel verder dan dat. En natuurlijk ook veel breder dan die 21 terreurverdachten die de voorbije tijd 'hunnen dop bleven doortrekken toen ze in den bak zaten'. Er zijn er veel meer die in hetzelfde schuitje zitten. Je zou maar gek zijn het ook niet te doen. Eerst de spelregels: een werkloze die opgepakt wordt en in de gevangenis terecht komt, al dan niet in voorhechtenis, of anderszins geïnterneerd wordt heeft geen recht meer op een werkloosheidsuitkering. Terecht? Doet niet terzake, want de persoon in kwestie moet zelf aan de RVA melden dat hij in den bak zit en niet meer als rechthebbende mag gezien worden. Euhhh??!! Wie doet zoiets nu zelf? Wel, dat was in december 2013 ook al het onderwerp van een vraag in de kamer aan de toenmalige minister van werk, Monica De Coninck. Een zeer gedetailleerde vraag die om een sluitend antwoord vroeg. Dat was zonder het Belgisch ministerie van 'Werk' gerekend. Ja, daar hadden ze wel tijd voor gehad: de omschakeling van het waarschijnlijk te geladen 'arbeid' naar het volkse 'werk' in de titulatuur, maar verder?  Een 'normaal' antwoord dat nergens op sloeg. Men kon er gewoon geen uitleg voor verzinnen. En dus bleef de melk bij de kat staan en bleven de uitkeringen vrolijk hun beslag krijgen. Daarmee komen we verDuveld dicht in de buurt van de Griekse pensioentoestanden voor extreem veel 100-jarigen die in 2011 aan het licht kwamen en de blinden-story van Zakynthos, anno 2012...

België, het Griekenland aan de Noordzee? Kafka en de maffia onder een hoedje!!

In 2015 werd door Maggy De Block de ziekteuitkering voor gevangenen dan weer wel opgeschort, maar... blijkt uit een andere tekst dat 'werkende gedetineerden van de Belgische staat een uitkering krijgen als ze in de gevangenis niet kunnen werken omdat de cipiers staken!'

En dan komt vice-premier en huidig minister van Werk Kris Peeters met zijn gekende en o zo vaak misplaatste glimlach vertellen dat dit probleem zo snel mogelijk uit de wereld moet geholpen worden. Hij zou beter een poging ondernemen om echt terug te landen op deze wereld en vast te stellen wie er  hier echt boven zijn stand leeft (nog zo'n steen des aanstoots uit de voorbije week!) en eens te kijken of het verschil tussen pensioengerechtigde leeftijd van de modale burger en de politieke kaste (67 tegenover 55 jaar!!) ook te verantwoorden valt. Geen denken aan!

Het enige wat in deze RVA-saga juist zou zijn blijkt volgens onze federale wetgeving dan weer niet te kunnen: als je als werkloze na een voorlopige hechtenis niet schuldig wordt bevonden en vrijkomt kan je de eventueel misgelopen 'dop' niet recupereren. Daar kan Kafka nog een puntje aan zuigen dacht ik...

Haperingen, bedrog en ongeloof...

U en ik gaan het hier even zonder de vertrouwde rechter zijbalk moeten doen. Om een of andere duistere reden raakte ik daarstraks het spoor bijster en daarbij de klok en het hele blogarchief kwijt. Nu kan ik natuurlijk wel blijven schrijven, maar van enig handig overzicht is voorlopig geen sprake meer. Ik krijg met de beste wil van de wereld geen enkele toepassing meer aan de praat op de juiste plaats. (Dacht ik... toen dit nog uit mijn klavier werd geroffeld. Maar kijk, bij een controle van het voorbeeld zie ik daar plots weer een overzicht verschijnen... We zien morgen wel of er nog wat kan hersteld worden.) 

Ik laat het nu maar even rusten en geef mij over aan de tweede ronde van het WK Snooker in Sheffield. Al meerdere jaren heb ik U met wisselende begeestering verslag uitgebracht over de elegante wijze waarop een aantal fijn geklede heren twee weken lang workshops in toegepaste trigonometrie ten tonele brengen. De kunst van het vooruitdenken in looplijnen, het perfecte raken en het nauwkeurig potten van de ballen. En zij voeren die kunstjes uit alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Voor mij is het heerlijk relaxed kijken en daarbij genieten van de al even fijn afgemeten commentaren. Klasse. Heel wat anders dan wat ons doorgaans wordt voorgeschoteld. En toch heb ik ook hier mijn bedenkingen als in de eerste ronde de hoogst geplaatste er al meteen en heel en al kansloos wordt uitgekegeld. Door een nieuwkomer dan nog. Hoofdsponsor van het gebeuren is betfred. Rinkelt er al een belletje? Weddenschappen op internet. Misschien via een ver familielid veel geld ingezet op je eigen tegenstander en zo meteen een bedrag binnenrijven waarvoor je anders twee weken lang op de toppen van je tenen moet staan te biljarten. Ik weet het echt niet meer. Wie mag je waar nog geloven? Wordt dit een gok-chinezen verhaal of een uitvergrote OHL-story? Match-fixing in het voetbal, het tennis en waarom dan niet in het snooker? Voorlopig laat ik mij hier nog leiden door mijn naïeve goedgelovigheid en proef vooral de perfectie in opbouw en uitvoering van biljart op hoog niveau en de bijhorende century breaks...

(Opnieuw haperingen. Die eigenwijze blogger.com vertikt het om mijn rechter zijbalk in beeld te brengen. Rustig blijven, zeker...?? Niet onnodig druk maken. Doe ik niet!!! Ik "ZEN" kalm... )

Dan is er in de sportwereld meer reden om ergernis te spuien bij de  verhalen over motortjes in trap- en achterassen, verborgen batterijen in frames of zadelpennen en electromagnetische achterwielen. Lang leve het cleane wielerpeloton. Je zal je kind maar op een fiets zetten om, nu de anabole-, bloed- en/of hormonale doping wat lijkt teruggedrongen, op een verantwoorde wijze aan sport te laten doen in onze milieuvriendelijke buitenlucht. Nou moe... zo lusten we er nog wel een paar. Spuiten, pillen en drankjes zijn 'passé'. Lang leve de mechanische doping. Herinnert U zich nog de tijd dat ze bij de UCI hemel en aarde bewogen als de eerste carbonfietsen te licht werden bevonden omdat ze zogezegd voor valse concurrentie zorgden bij bergritten? Of toen het ossenkopstuur zijn intrede deed bij de tijdrijders. Afgekeken van de triatleten om gestroomlijnder te kunnen rijden, maar bij aanvang ten strengste verboden door de wielerbobo's. De aerodynamische helmen...?  Die aanpassingen waren zo onschuldig en tegelijk goed op te sporen of gewoon zichtbaar dat de toenmalige controles en terechtwijzingen eerder karikaturaal overkwamen. Nu gaat het over andere dingen... en nu weten ze weer van niets. Terwijl volgens de onderzoeksjournalisten het gebruik van motortjes alvast dateert van voor 2010. Weet U nog? Ronde van Vlaanderen: Cancellara valt Boonen aan op de Muur. De moeite om dit nog eens te bekijken. Vooral van 2'35' tot 3'00" en daarna richting de Kapel is er zelfs geen beeld meer van de Zwitser... Of vinden we hier de uitleg??

Ach man, er is zoveel te beleven in april: play-offs NBA, eindfase Europees voetbal, WK Snooker, zelfs de Jupiler League play-offs kunnen spannend (maar niet hoogstaand) zijn. Wat zouden we nog naar een koers kijken waar iedereen beduveld en alles belazerd wordt. Beslissing is definitief genomen: ik laat mij niet meer zot maken. Bedrog zit 'em in de wieler-genen... en 'Femke' is en blijft de pineut!

Soccer didn't suck this time...

Zij die mij wat langer kennen weten dat ik niet echt een voetballiefhebber ben. De kool is meestal het sop niet waard en in onze vaderlandse competitie is kwaliteit al helemaal ver te zoeken. Om het gemis aan oogstrelend spel en technische hoogstandjes te compenseren wordt tot in den treure door de 'kenners' herhaald dat voetbal spanning en passie is. Aanvallend spelen, mooie combinaties en prachtige doelpunten zijn blijkbaar bijzaak geworden. Een logisch gevolg daarvan is dan dat ik op 'voetbalavonden' aan andere bezigheden de voorkeur geef. Af en toe durf ik nog wel eens een samenvatting bekijken. Als die mij heeft kunnen bekoren dan wil ik het bij de eerstvolgende uitzending nog wel eens riskeren. En zo geschiedde... 

De eindrondes van de Europese competities zorgen voor een zwaar overaanbod van 'rechtstreeksen' en zo kwam ik (op dinsdagavond?) als bij toeval bij Man City - PSG terecht. Spannend, maar niet echt van hoog niveau. Ibra... hoe was het ook weer, stelde zwaar teleur. Gelukkig liep in de thuisploeg  onze kleine rosse. Kevin De Bruyne leverde een heel degelijke prestatie af en scoorde bovendien op schitterende wijze het beslissende doelpunt. Van deze uitzending zag ik een klein half uur en dat was meer dan genoeg om de goeie acties van KDB mee te pikken. Ikke toch een beetje content... 

Dat bleek als prikkel voldoende om mij in de late uurtjes nog voor het scherm te houden voor de samenvatting van Real - Wolfsburg. Drie flitsende acties van Ronaldo waren genoeg voor evenveel doelpunten. 3-0 en boeken toe voor de Duitsers. Eerste barst in het '11 tegen 11 en op het einde winnen de Duitsers'-pantser van Gary Lineker. Dik drie uren voetbal, waarvan iets meer dan 30 minuten bekeken, had toch enkele boeiende minuten opgeleverd. Niet echt overtuigend, maar er zou iets van blijven hangen. Dat kon ik aan mijn theewater voelen.



Niet voor de volgende dag, want dan zat ik met 'onze Guy' in de Singel: eerst een smakelijke warme hap in het Grand Café en daarna naar de Blauwe Zaal voor een optreden van het Pavel Haas Quartet. Ik ben niet echt een kenner, maar geloof me vrij: het was zeer de moeite waard. Mocht U ooit eens de kans krijgen...: niet twijfelen. Gewoon doen.

En dan was er donderdag. Op Anfield Road stonden Liverpool en Dortmund tegenover elkaar om in de Europa Cup een gooi naar een plek in de halve finales te doen. Twee coaches die het aandurfden om hun ploegen te laten voetballen, twee ploegen die dat ten volle probeerden en er ook in slaagden. Dat zorgt dus voor een schitterende partij voetbal zoals we ze niet dikwijls meer te zien krijgen.Dortmund had tijdens de eerste helft bijna perfect gespeeld. Snelle combinaties, ruimte goed gebruikt, weinig fouten in het spel en 2-0 voor bij de pauze. De Reds zuiver uitgetikt, aangeslagen en zo goed als voetbal-groggy op de grond. Dat maakte dat die van Dortmund dachten dat het al gebeurd was. Liverpool bleef er echter voor gaan: bij 0-2 maar ook bij 1-3 geloofden ze nog steeds dat het nog kon. En die twee tegengestelde mindsets samen met de schitterende techniek en de passionele inzet zorgden voor een uniek avondje soccer. Zo kan het dus ook, maar jammer genoeg veel te sporadisch. JC heeft vast en zeker genoegzaam toegekeken vanuit zijn skybox. De voetbalengelen hebben vanaf nu weer iets om naar uit te kijken...

Change of the guards...

Er was vorige week wereldwijde aandacht voor het afscheid van Kobe Bryant. Eentje om in te kaderen. Om het met K3 te zeggen: van Afrika tot in Amerika..., maar ook in China en Japan, Cambodja en Oezbekistan, over de hele aardbol werd The Final Game bekeken. Mooie hommage in en om een leuke wedstrijd die geen belang meer had voor de rangschikking maar waarin we aan de lopende band met Mamba-records om de oren werden geslagen. Teveel om op te noemen. Om helemaal in de sfeer te blijven en omdat hij van kersen op taarten houdt stak hij diezelfde avond nog een tandje bij: 60 punten in zijn eigen afscheidsmatch. Moest kunnen!! Maar toen was hij er helemaal klaar mee, en dus: 

Mamba out. Over and out. Over to the next generation...

En daar is sinds enige tijd reeds voorzien in de aflossing van de wacht: Stephen Curry, de kleine van de Golden State Warriors, is absoluut de nieuwe held. Terwijl Kobe zijn sloefen aan de haak hing schoot híj in de Oracle Arena van Oakland een fabuleus individueel driepunter-record bij mekaar: 402 scores 'from downtown' tijdens één regulier NBA-seizoen. Daarmee droeg hij meer dan zijn steentje bij aan de glansprestaties van het team. Met 73-9 speelden zij een seizoensrecord aan overwinningen bij elkaar. Eén meer dan de '1995-96 Chicago Bulls' van Michael Jordan. Een serie van exploten waaraan voorlopig geen einde lijkt te komen. Een knappe omschrijving van het fenomeen vond ik op een onverwachte plek. In De Tijd pleegt Roel Verrycken een meer dan verhelderende 'zakelijk-sportieve' analyse van het fenomeen. Revolutionair product uit Silicon Valley: basketbal. De moeite waard om even aan te klikken en te lezen. Ook zonder berenmutsen en zelfs ver buiten Londen zorgt de wisseling van de wacht voor het nodige spektakel: Curry for three... Let the play-offs begin !!

When #24 walked off the court...

Dear Basketball, 

From the moment 
I started rolling my dad’s tube socks
And shooting imaginary
Game-winning shots
In the Great Western Forum
I knew one thing was real: 
I fell in love with you.

A love so deep I gave you my all —
From my mind & body
To my spirit & soul.

As a six-year-old boy
Deeply in love with you
I never saw the end of the tunnel.
I only saw myself
Running out of one. 

And so I ran.
I ran up and down every court
After every loose ball for you.
You asked for my hustle
I gave you my heart
Because it came with so much more.

I played through the sweat and hurt
Not because challenge called me
But because YOU called me.
I did everything for YOU
Because that’s what you do
When someone makes you feel as
Alive as you’ve made me feel.

You gave a six-year-old boy his Laker dream
And I’ll always love you for it.
But I can’t love you obsessively for much longer.
This season is all I have left to give.
My heart can take the pounding
My mind can handle the grind
But my body knows it’s time to say goodbye.

And that’s OK.
I’m ready to let you go.
I want you to know now
So we both can savor every moment we have left together.
The good and the bad.
We have given each other
All that we have. 

And we both know, no matter what I do next
I’ll always be that kid
With the rolled up socks
Garbage can in the corner
:05 seconds on the clock
Ball in my hands.
5 … 4 … 3 … 2 … 1

Love you always,
Kobe

Too much too many...

Het is weer een poos heel stil geweest op deze plek. Geen nieuws, geen lezers. Maar denkt U vooral niet dat er niks te vertellen valt. De nasleep van de aanslagen, nieuwe aanhoudingen, Panama, begrotingscontrole, Dexia, de koers... Alleen, heer Polo leek er niet echt zin in te hebben. "Toch weer niet over het weer?" (m)oppert er een. Hoewel daar begin april altijd wel iets voor te zeggen valt. "Hou het dan simpel, jongen!" Doe maar gewoon, hoor ik Johan Cruyff orakelen. En hij heeft potdorie gelijk. Zoals meestal, groot gelijk...

Ik ben dus 'weer' aan het lezen. Nog steeds, dat houdt bij mij zelden op. Maar ook anders deze keer, want nu ligt er vaak die debuterende "bert deben" binnen handbereik. Dat bescheiden bundeltje, sober kleinnood. Onooglijk haast, maar zo pakkend. Leest licht, bedrieglijk licht met vele lagen. Af en toe een gedicht. En opnieuw datzelfde. En nog een keer, en nog. Tot alle zeven lagen... en ik de eerste weer kwijt dreig te raken. Heerlijk, tussen al de triviale besognes van een jong-gepensioneerde ouderling door. Het geeft een free-wheeler vleugels...

Daarnaast en meestal op een andere plek in of om het huis ligt Je gaat het pas zien als je het doorhebt van Pieter Winsemius te wachten. Een beetje overhaast gekocht en anders dan verwacht. Mij verkeken op een Cruyffiaanse titel voor een bedrijfskundig pleidooi over organisatie en management. Maar best interessant en boeiend door de verwijzingen naar de voetbalcarrière van JC en de bijhorende commentaren van oud-spelers en collega-coaches. Er valt hoe dan ook wat te rapen, al is het vaak wanorde troef. Ondanks de mooie indeling vooraf en de voetballistieke opbouw van het thema. Structuur, discipline, tactiek, samenspel... maar dan niet zoals deze tekstschrijver het ons voor de voeten gooit. Dat bedrijf mag binnen de kortste keren een crisismanager inhuren om een en ander recht te trekken. Toch lees ik dapper verder, met een frisse Marckloff uit Durbuy, want wellicht duurt het even voor ik het doorheb. Pas als ik het zie natuurlijk...

Naast deben en Cruyff, kruisen deze dagen ook (de ouwe) Kommil Foo, (de recente) Bos en (de alom- en immer tegenwoordige) van Veen veelvuldig mijn pad. Opmerkelijk hoe al deze parels weer samen hun weg vinden naar mijn luisterend oor en gretig lezend oog. Het zal nooit teveel zijn, maar ik moet nu wel wat doseren. Er zijn ook nog de voorjaarsklussen. Niks moet, alles mag... maar soms wil ik wel eens de handen uit de mouwen steken. Niet overdrijven, maar toch. Af en toe in de tuin, en er zijn plannen om de multifunctionele bovenkamer een facelift te geven: mijn bureau wordt heringericht. De plannen zijn er. Nu nog de uitvoering. En zo is er altijd wel wat. Van alles wat, soms wat teveel van alles. Too much too many?

Blijven hunkeren...

Vandaag zijn we weer toe aan enkele dienstmededelingen. Zet U maar schrap, het loont de moeite. 

42 jaar geleden immers beslisten Polo & Pola om er samen een lap op te geven. Dat die klap zo lang zou naklinken hadden er weinigen verwacht, laat staan gedacht. In 1974 gold wel al de afspraak 'in goede en in kwade dagen' maar daar kwam bij de enen al sneller de klad in dan bij de anderen. Of wij het konden redden? Geen idee, we zouden wel zien waar het schip ging stranden. En we kijken nog steeds. Het was geen vlekkeloos parcours: af en toe wat tegenwind, tot forse vlagen en heel af en toe een stevige branding. Maar steeds goten we op het juiste moment water bij de wijn en/of olie op de golven. Koelen deed het altijd, zelfs zonder blazen. We zijn nu zover en we delen zoveel ervaringen dat we de rest van de tocht ook maar samen trachten af te maken. Ik heb er alleszins een goed oog in.

Of het er iets mee te maken heeft weet ik niet, maar net nu hadden we afgesproken met Simon en Marianne. Nederlandse vrienden uit onze 'oertijd' op de Franse campings. Sinds 1980 kennen we mekaar, en sedert die tijd zijn er door de decennia heen tientallen samenkomsten, gezamenlijke weekends, korte vakanties en nu - alle vier op rust - midweekse passages aan weerskanten van de landsgrens geweest. Deze keer op Vlaamse bodem. Ook nu weer met een bloemetje, een drankje en/of een ander presentje. Komen ze nu aanzetten met de nieuwste van Stef Bos, 'Een sprong in de tijd'. Prachtig en heel toepasselijk cadeau. Perfect! Met titels die onze vriendschap op het lijf geschreven lijken. Helemaal Stef Bos, het superieure luisterlied. Aan deze kapstok hangen we al die jaren vriendschap op, en hopelijk nog vele hierna. Sim' & Marianne: hartelijk dank en dikke kus! XXX

Voor nog meer Hollands Glorie ben ik begonnen aan mijn eigen Cruyff-trilogie, de drie die door bol.com zo razendsnel geleverd werden. Ben gestart met Pieter Winsemius. Een poging tot zien. Hopelijk heb ik het daarna ook (snel) door. De opbouw is van een Cruyffiaanse eenvoud, maar simpel is anders. Hoewel er niet veel bochten moeten genomen worden. Focus en discipline. Karakter en gewoon doen. Vind ik daar nog dingen van terug in en rond de Champions League-wedstrijden en bijhorende verslaggeving waar nu de hele week mee gevuld is?  Niet bij commentatoren en studio-experten. Jammer! Lezen en laten bezinken...

Maar tussen Barnes en Cruyff,  tussen Barvaux en de Rupelboorden, al 35 jaren 'Hollandse' vriendschap,  en 42 jaar getrouwd, de nieuwe van Stef Bos... midden daar tussenin viel een schitterend poëziebundel in mijn bus. Per post omdat ik niet bij de presentatie kon zijn, maar het zeker wilde hebben en het dus alvast had besteld. na het vrijen steek ik een gedicht op van bert deben. Via mijn eerste, en tot nu nog steeds enige,  geëxposeerde foto's kwam ik in contact met de dichter. Hebben toen heel even 'virtueel' samengewerkt. Ik een paar prentjes, hij daarbij een mooi gedicht. Sindsdien volg ik zijn leven in poëzie en geniet er blogsgewijs van zijn teksten en bijdragen. Maar nu, na talloze publicaties en evenveel prijzen of eervolle vermeldingen is daar zijn eigen echte debuut in bundelvorm. Hiep hiep hiep...

Proficiat bert, en hartelijk dank voor de mooie opdracht in mijn gesigneerde exemplaar: 

"bezieling heeft geleerd dat hunkeren een muze is..."

Aan U, de volgers, volgsters en volgerinnen van déze blog kan ik maar één ding zeggen: "Ja, het is een aanrader! En neen, ik heb nog niet alles gelezen. Want anders dan bij het proza dat ik regelmatig aan sneltreinvaart verslind hoef ik voor deze 'reclame' niet te wachten tot na de laatste pagina."

gedachten raken

op het pad van de stilte

de eeuwigheid aan

Poëzie, en zeker die van bert deben laat zich proeven met mond'T'jesmaat, die geeft zich bij lezen en herlezen slechts geleidelijk aan prijs. Leren lezen, smaken en proeven, doorgronden en diep doordringen tot de kern van de zaak. Daar is tijd voor nodig. Daar maak ik met veel graagte tijd voor vrij. 

Dit mag nog heel lang duren...

Je gaat het pas zien als je het doorhebt...

22 maart heeft in onze omgeving een grotere impact dan ooit enig ander horribel gebeuren tijdens de voorbije decennia. Weten we wel hoe we ermee om moeten gaan? Angst en onzekerheid, natuurlijk. Maar ook de rug rechten en verder boeren. Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ogenschijnlijk gaat het dagelijkse leven hier zijn gang, maar het bloggen - of het er net niet aan toekomen - doet mij telkens ondervinden dat er nog werk aan de mentale herstelwinkel is. Ook niet abnormaal 'vaneigens'. Het feit dat basketbal-makker Sebastien Bellin door het oog van de naald is gekropen vreet nog steeds aan mij. Ondertussen gaat het met hem gelukkig elke dag iets beter. Dankzij zijn enorm positieve ingesteldheid, zijn wil om te leven en zijn drang om te herstellen. Altijd een sterk karakter geweest, een 'survivor' die geen hindernis uit de weg gaat. Wens je alle sterkte om ook nu vol te houden, Seb. Door jouw voorbeeld heb ik nooit meer enig excuus om op te geven...

En dus vat ik de mogelijkheden die er zijn om weer op dreef te komen. In mijn geval horen daar boeken bij. Toevallig (?) had ik de afgelopen periode weer een boek van Julian Barnes in handen. Ten tweede male dank aan Bea. Eerder had ik van haar al zijn Hoogteverschillen (2013) in bruikleen, en nu is het een van zijn vroegere werken: Een geschiedenis van de wereld in 10½  hoofdstuk (1991). Ik weet niet wat mij er het meest in raakte, maar het heeft mij perfect door een aantal donkere dagen geloodst en de omschrijving op  de achterflap door  Salman Rushdie klopt - voor mij persoonlijk dan weer - als een bus:"Briljant, vrolijk, geleerd, origineel, gedurfd, onthutsend: dit boek is een verrukking om te lezen." Ben zeker dat niet iedereen er zo enthousiast over zal doen, maar ik durf het voor velen onder U toch weer een "aanrader" noemen. Trouwens, ter attentie van de heer Johan Op de Beeck en zijn uitgeverij Manteau: deze zesde druk die ik onder ogen kreeg was foutloos. 

Ander gegeven dat helpt om weer op het gewenste levensspoor te geraken is voor mij een stevige brok rust in de natuur. Rustige natuur. Natuurlijke rust. Daarvan hebben we tussen Durbuy en Barvaux een ruime portie tot ons genomen. Het kan maar deugd doen. Wandelen en op het juiste moment in de goede richting kijken om van de eindeloze kalmte te genieten. Onverwachte pracht. De hemel dan toch op aarde? En de maretakken? Die krijgt U er gratis bij: à volonté... 

En ondertussen is er een nieuwe lading lectuur ten huize Polo afgeleverd. Johan Cruyff is niet meer, maar zijn bevlogen uitlatingen en quotes wil ik voor geen geld missen. Daarom deze impulsieve aankoop waarvan ik heel veel leesplezier verwacht. Laat hem mij nog maar eens op het verkeerde been zetten, van de weeromstuit perplex laten staan of in snelheid gepakt. Hij sprak zoals hij voetbalde en zorgde daarmee voor vreugde en plezier in het leven. Hopelijk houden deze boeken de herinnering daaraan levendig. Dat is tenminste de bedoeling. En de doordenkers met aanzet tot enige relativering blijven van pas komen. Ook nu, zeker nu...