Op stap in winters Lapland....

Kijk eens aan. Hier zijn ze dan, de geweldige compagnons voor onze sneeuwtochten in het hoge noorden. Wij, die geen echte dieren-mensen noch -liefhebbers zijn, stonden ervan te kijken hoe trouw en gedreven deze viervoeters zich inzetten voor al wie de nodige euro's neertelt om van hun diensten gebruik te maken. Vooral de huskies hebben me verrast: zo'n slimme dieren. Nooit het gevoel gehad zoals hier dat deze communicatie tussen mens en dier bestaat. Met een blik over de schouder en een zekere vorm van expressie weten ze je hun verwachting te tonen of een vraag te stellen. Komaan man, waarom trap je nu op de rem? Laat ons toch rennen. Of wanneer het spoor bergop loopt: allez, stap nu van die glijders en duw wat mee aan de slee. Zij, de routiniers, hebben natuurlijk veel vlugger dan wij door wat er aan de hand is. Fantastisch...!!

De rendieren beschikken van nature uit over een statige wijze van stappen én staan.  Dat is ook wat zij het liefst van al doen wanneer ze ingespannen zijn voor de slee. Zonder aansporing is er van lopen geen sprake. Pas als de gids de kolonne in beweging zet volgen ze gedwee in het spoor van de leider. Soms, en enkel met veel goede wil, gaan ze over tot lichte looppas en heel uitzonderlijk in een lange bergaf wil zelfs een volle galop ook nog even lukken. Dan gaat het er naar Rudolph's reindeer-normen behoorlijk spectaculair aan toe...

De huskies blijken dan weer stuk voor stuk hyperkineten te zijn voor wie enkel de functie "full speed ahead" van enig belang is en waaraan ze dan ook al hun levensplezier ontlenen. Wij werden getrakteerd op een slee met zesvoudig turbopack van kersvers getrainde exemplaren. Ondanks de zware omstandigheden, slechts -2º C en dus veel te zachte sneeuw, stormden ze iedere keer als gekken vooruit om de kloof met de voorgangers zo snel mogelijk te dichten. Dan moest ik telkens vol op de rem om te vermijden dat ze uit het spoor zouden vliegen. Ze willen maar één ding, en dat is de eerste zijn. Alles inhalen wat voor hen uitloopt. Competitie zit blijkbaar diep in hun genen!!
Veel trager, en ook moeizamer, ging het tijdens onze nachtelijke sneeuwschoentocht. Daarbij moesten we wel zelf uit onze pijp komen en op een moderne variant van de klassieke sneeuwraketten door een dik opgewaaid sneeuwtapijt taffelen. In het donker één van de 1000 bevroren meren oversteken om dan te stranden in een sneeuwmuur bij de rand van het bos. Geen doorkomen aan. Avontuur! Niet te doen, dus omkeren en tegen de blizzard in terug naar af. Soms in het spoor van de anderen, soms vooraan en dat is heel andere koek. Heerlijke inspanning, dat wel, en beloond met een kop warm bessensap. Maar geen noorderlicht dit keer.
Tegenwoordig hoort er in het ruime arctische gebied natuurlijk ook een snowmobiel bij. Gaat sneller, oogt stoer, maar wij lieten de gemotoriseerde transportvariant links liggen. Ik heb in mijn hele 64 jaren nog nooit een motor bestuurd, nog zelfs geen brommertje. Weet niet echt waarom, maar het is zo. Dan ga ik ook nu niet als een overjaarse kluns een groepje toeristen achterna crossen en "genieten" van het knallende motorgeronk terwijl die eindeloze stilte van zwaar besneeuwde bossen en uitgestrekte ijsvlakten net zo rustgevend werkt.
Ik ben toch niet gek!!! (©Mediamarkt)