Troost...

Elke dag een slokje genomen. Een hele week lang. Mijn glas bleef wonderwel halfvol. Het kan dus. Even zo lang niets geschreven. Niet  geprobeerd zelfs. Troost gezocht en deels gevonden in muziek. In de stilte na de storm heb ik mij opnieuw laten dragen. Wat kan zoiets toch deugd doen. Merci mannen. Zo komt ook de rust terug, zelfs wat evenwicht hervonden. Dan voelen de reacties op de Facebook-post goed aan. Warmte en medeleven via likes, hartjes en empathische commentaren. Het duizend-woorden-emoticon. Mooi weer. Genieten van de zon. Koffie op het terras. Met een ekster die komt bijpraten...

En verder: verdriet en gemis "verwerkt", letterlijk dan. Heggenschaar in de hand, snoeien die handel. Die honderd meter ligusterhaag. Extra lucht en licht, voor het groen en ook voor mezelf. Klimop die woekert wordt verwijderd. Heel grondig. Tot mijn pijp uit is. Heb veel gedacht aan hoe en wat, en ben stilaan weer op dreef geraakt. Dus ook míjn klimop verwijderd. Weet dat die slingerplant nooit opgeeft. Ik ook niet. 

Tussendoor ook wel eens aan bloggen gedacht. Gezocht zelfs, maar niet fanatiek. Een schrijfsel zou zich wel aandienen, een moment om het te plegen ook. Nu is het zover. Heb ooit met veel meer interesse en betrokkenheid een verkiezingsdag beleefd. Niet deze keer, volg zelfs het uitslagenprogramma op tv niet meer. Zo ontstaat als vanzelf een mooi vrij moment om de draad weer op te pikken. Schrijven, blijven, herinneren. Nooit vergeten. Ook dat biedt troost...