Stilte en geen woorden voor...

één jaar geleden
dag op dag
verlies van een kind, mijn kleinkind
ongeloof, woede, pijn, verdriet
afscheid in familiekring
een jaar lang rouw
het is vaak stil in huis

één week geleden
een oorverdovend stille mars
ongeloof, woede, pijn, verdriet
weer een kind, een kleinkind

twee keer, twee keer anders
maar twee keer
stilte na de storm

Vecht, worstel en wring om gevoelens van verdriet in taal te gieten. Schiet tekort, het wil niet echt lukken. Het afscheid toen, het grote gemis en opnieuw die herinnering. Wou dat ik het schrijven kon, kort en klaar als in een emoticon-van-duizend-woorden.  Woorden doorheen wankele akkoorden, en zing. Bezing. Geef uitdrukking aan, verwoord en verwerk. De weg naar aanvaarding ook, maar niet te snel of al te overhaast. Erken de momenten van verdriet en geef ze de ruimte. "Lieve Niké, we missen je zo."

En in die leegte een glas water op de hoek van de tafel. Het is halfvol. 

Nog of weer halfvol, dan is er hoop...