Stil en leeg. Zo is het hier op deze blog een hele maand lang geweest. Er zijn echt geen woorden voor. Hoe dikwijls wordt zoiets niet gezegd? Iedere keer denk ik dan er toch wel een draai aan te geven. Mijn gedachten en gevoelens via klavier, pen of potlood op scherm en/of papier te krijgen. Nu niet. Sprakeloos, of toch bijna. Telkens een idee aanstalten maakt om in woordvorm te verschijnen hapert er iets. Het wordt hakkelen en stotteren en vooral: onmogelijk om de juiste toon te treffen. En dat blijft maar duren. Zijn er dan geen grenzen meer? De grenzen van het toelaatbare, de grenzen van wat nog haalbaar is, wat te verdragen en hoe vér we dat dan kunnen dragen. De grens van onze veerkracht, de wil en mogelijkheid tot herstel. De limieten ver voorbij, dat willen we soms en onze grenzen verleggen. Toch vind ik dat we deze keer té ver moeten. Dit hoefde niet. Dit had niet mogen gebeuren, niet mogen zijn. Ik heb er nog steeds geen woorden voor. Of toch...
Dag kleine Niké
klein lief kindje
dat maar heel even bij ons was
lief kleinkindje
klein mooi meisje dat...
"pats boem! paukenslag"
op 19 mei zo heel plots
al in het leven stond en...
een veel te ongelijke strijd moest aangaan
ook al nemen we nu afscheid
je zal voor altijd bij ons blijven
in ons hart, ons geheugen
onze herinnering
dag lieve kleine
Niké Évora De Mondt Peerdeman
19 mei 2018
Wie had kunnen denken dat wij onze laatste nieuwjaarswens met Kommil Foo-bijdrage zo snel zelf zouden nodig hebben? Kom hier dat ik u draag... Onvoorstelbaar. Maar hij stond er wel, verdoken opgesteld, achter een hoekje in ons dagdagelijks bestaan. Op een moment dat alles ons voor de wind leek te gaan, dat ons ogenschijnlijk niets kon deren. Nog wel op de dag van een blij weerzien, na een drie maanden lange droomreis. Dat kleine ventje, met die veel te grote voorhamer. En dan zonder op te kijken of ook maar iets te zeggen: "Bammm!!" Goed raak en een levensdroom aan diggelen. De schade was niet te overzien. Is ook niet meer terug te draaien. Niks dan spiegelscherven. Kan alleen maar hopen en geloven dat we er in deze puinhoop ooit een vinden die groot genoeg is om onszelf terug te kunnen zien of te hervinden. Met de moed om weer op te staan. Onze schoenen aan te trekken en verder of opnieuw op weg te gaan. Op reis. Voorbij de stilte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten