De Pap in De Mondt...

Het hele WK-gedoe heeft me nog niet echt weten te boeien. En neen, ik spreek mij al lang niet meer uit over de kwaliteit van het geleverde voetbalspel. Daarvoor ken ik er te weinig van en aan interesse ontbreekt het mij totaal. Ik laat me ook niet meer zo gauw op sleeptouw nemen door commentaren en analyses. U kent mij wel beter: die hele handel wordt oordeelkundig weggezapt of uitgezet. En dus zit ik op "hopeloze donderdag" aan het blogklavier. Ook niet zo'n hoogstaande bezigheid, maar toch. Alleszins beter dan de door een achterhaalde competitieformule zinloos gemaakte matchen van vandaag. Het failliet van het FIFA-WK. Oubollige onkunde zorgt ervoor dat op dit moment Engeland en België een statisch potje paso doble staan op te voeren rond een stilliggende bal. Dat vind ik het aankijken niet waard. Hoe ik er dan een oordeel over durf te vellen? Ik zie net deze foto verschijnen tijdens het rustverslag op de website van Sportwereld.be. Deze klucht wordt opgevoerd voor heel veel geld. Daar draait het in wezen alleen maar om. Oh ja, ook poen neerleggen om zoals eerder deze week een suf gesnoven Maradona op de eretribune te mogen etaleren. Decadentie ten top. Maar goed, terug naar 'onze' Rode Duivels. Denk dat ze het deze keer echt goed gaan doen. Zo goed zelfs dat ze al bezig zijn om de competitie-formule van het WK op te blazen. Nog een paar stappen verder, en The New York Times zou er wel eens dicht bij kunnen zijn: "Existentiële crisis dreigt als België wereldkampioen wordt." De existentie van het wereldwijde voetbal in hoofde van de FIFA staat dan inderdaad op het spel... Hoe zwak kan je jezelf maken door halsstarrig vast te blijven houden aan een voorbijgestreefde organisatie. Hier en daar een zweem van aanpassing, gebaseerd op reglementen en structuren uit andere sporten. Maar helemaal niet aangepast aan de voetbalrealiteit. En het kan zo simpel zijn. Doe na de poulefase de resterende ploegen opnieuw in twee potten. De acht hoogst geplaatsten  in de ranking in pot 1, de volgende in pot 2. Krijg je weer een beschermde loting zoals voor de poules. En dan gewoon verder met rechtstreekse uitschakeling. Gedaan met hopeloze karikatuur-matchen, nep klasseringen gebaseerd op Fair-Play, en doe er ineens ook maar een klok met reële speeltijd bij. Potje komedie bij een zogezegde blessure: klok stil, en geen flauwe kul meer. Extra speeltijd inlassen om de Duitsers nog te laten winnen lukt blijkbaar niet altijd. Diesmal haben sie es nicht geschafft...

Zo ziet u maar, zonder dat het mij enige moeite heeft gekost nam ik deze hindernis. Geen last van verveling of ergernis. Integendeel: ik mocht het heerlijk van mij af schrijven. De kluchtzangers van de FIFA gaven mij de pap in de mondT om de hele boel op licht cynische wijze te fileren. Waarvoor dank...

Tevreden met wat we hebben...

Het is afgelopen zaterdag dus 5-2 geworden. Genoeg om voetbalminnend België even op z'n kop te zetten. En voldoende om mij weer enkele dagen blogwaarts te laten denken. Tussendoor las ik nog een boek. LELYSTAD door Joris van Casteren. De hoofdstad van Flevoland, Nederlandse polderprovincie veroverd op de Zuiderzee. Het verhaal van een mislukte utopie. Voorgeschoteld als een ideale wereld, maar waar de samenleving blijkbaar meer barsten vertoonde dan er door een gemeenschap kunnen verdragen worden. Een kaal verhaal in een dorre vertelstijl. Verslaggeving van hoe het allemaal fout liep. Een stoomtreinverhaal vol uitzichtloze troep. De nieuwbouwstad uit de jaren '70 waar de schrijver als opgroeiend kind en jongere alle confrontaties moest aangaan. Bij het lezen zag ik in diezelfde periode onze eigen Polderstad ontstaan. Op veel kleinere schaal, gelukkig. En toen dat zelfs niet lukte werd het project gehalveerd, maar op die manier wel afgewerkt. Daardoor is het hier leefbaar gebleven. En hebben we er met "De Hobokense Polder" een schitterend recreatiegebied bij gekregen. 

Maar er was vorige week ook een merkwaardig tweeluik dat zich aanbood. Neen, niet dat er op één dag twee exceptioneel en in het oog springende voetbalwedstrijden te bekijken waren. Wel stonden in één en dezelfde week twee uitstappen met op rust gestelde ex-collega's op het programma. Eerst met de Pito-plussers, zij die net als heer Polo in Stabroek hun boterham verdienden. Op dinsdag trokken we naar Lier. Stad van de Schapenkoppen, Louis Zimmer en de Fé. Een geleide stadswandeling, een boottochtje op de Binnen-Nete en een bezoek aan de Zimmertoren. Het is niet eenvoudig om de organisaties van de vorige generatie te evenaren, maar deze dag mag als een geslaagde doorstart van de Plus-werking beschouwd worden. 

Twee dagen later was het de beurt aan La Pola om de kar voor een laatste keer te trekken. Zij zorgde ervoor dat we met haar kompanen van het St Elisabeth-instituut een geleid bezoek konden brengen aan het Nieuwe Havenhuis van Antwerpen. Een hoogstandje van moderne architectuur in een ontwerp van Zaha Hadid. Vorig jaar had ik er al een fietstocht voor over om buitenom een hele reeks foto's te gaan maken. Deze keer kregen we de binnenkant van de glazen bovenbouw voorgeschoteld. Zeer informatief en met een fors Antwerpse slag gebracht door een lokale gids. Heb er weer heel wat van opgestoken, en mijn fotografisch hartje opgehaald aan de bij wijlen zeer aparte vormgeving. Op naar meer... of toch maar tevreden met wat we hebben?

Toch blijven lezen...

En weer komt de stilte aan bod. Geen kat op straat. Een half uur vòòr de match klitten de massa's bijeen op dorps- en andere pleinen. Op reuzenschermen zal te zien zijn hoe 'onze jongens' het er vanaf brengen in Moskou. Voor velen een hoogmis in hun supportersbestaan. Ze willen er allemaal bij zijn. De rest zal dan wel thuis of bij vrienden voor de buis zitten. Braziliaanse toestanden, hé Bieke. Daar kan je tijdens de matchen van de Seleçāo Brasileira ook in je blote kont over straat lopen. Het enige wat ik nu nog hoor is af en toe een snel optrekkende auto. De chauffeur is wellicht te laat vertrokken en geeft nu volgas om tegen overdreven snelheid door de bebouwde kom te sjezen. Hopelijk haalt hij de aftrap nog. Voor mij hét moment om nog een blogske te plegen. Het raam staat open en dus hoor ik het wel van de buurmannen als er iets te beleven valt. Dan heb ik nog al de tijd om af te dalen en de zesde, zevende en achtste herhaling van de desbetreffende fase te bekijken. Oh ja, La Pola zit wel op de eerste rij...

Wat het lezen betreft wél weer een aanrader: BROOD van Elvis Peeters. Ben deze keer eens zelf op zoek gegaan in onze plaatselijke bibliotheek. En zonder enige voorkennis dit exemplaar uit het rek van recente aanwinsten geplukt. Zeer intense roman over het leven van een jonge vluchteling in ons hedendaags Europa. Laat zich lezen als een trein en palmde mij al even snel helemaal in. Het kan echter geen kwaad om wat afstand te nemen van de verhaallijn. Dat deed ik pas enkele dagen nadat ik het boek uit had. De inhoud zet alleszins wat in gang, en helpt om de hele problematiek onder ogen te brengen. Maar de manier waarop de schrijver doorheen de verschillende momentopnames naar de diepe zielenroerselen van de hoofdpersoon peilt komt na verloop van tijd wat eenzijdig over. Misschien te weinig 'botsing van ideeën'. Toch was het  een zeer waardevolle leeservaring. De gevoelens die het verhaal bij mij los weekte ervoer ik enkele dagen later terug via de inval van het ochtendlicht op deze nr 10 uit de serie Migration van Olivier Brunot. Inderdaad, ten huize Polo aan de muur...

(Bij afronding van deze bijdrage moet ik heel deemoedig mijn ongelijk bekennen: de match is blijkbaar wel het aanzien waard, en "we" staan 3-1 voor bij de rust. Tegen Tunesië, juist...)

Derde verjaardag van MMMP...

Het derde jaar van de reeks nieuwe "Mededelingen" zit erop. Het is alweer 36 maanden geleden dat heer Polo een heleboel volgers, -innen en -essen wist te verschalken en dientengevolge een blogistieke loer te draaien. Het zogezegde 'laatste' Reuzentelegram, wie weet het nog? Na tien jaren zou de blogtrein halt houden. Of strooide Polo traditiegetrouw weer kwistig met zand? De ogen van menig volgeling knipperden bij het stellen van zoveel vragen. De doorstart kwam er, zoveel mag ondertussen duidelijk zijn. En wel met de vanaf nu jaarlijks in wisselende kleuren weerkerende en als naar gewoonte hoogdravende aanhef...

22 juni 2015

Nieuwe Start...

Breaking News: Na 10 jaar Mededelingen van Marco Polo voel ik nood aan verandering maar ook de hang naar het vertrouwde is mij niet vreemd. Ik heb een hoofdstuk afgesloten, maar plak er meteen een tweede deel tegenaan: Meer Mededelingen van Marco Polo. Niet echt origineel, maar des te meer herkenbaar. Aan de vormgeving is wel gewerkt. Kleuren zijn gewijzigd, lettertypes veranderd en de grootte ervan werd aangepast aan de op onze leeftijd mogelijk teruglopende oogsterkte wat lezen betreft. Bovendien is de leestekstbreedte opgevoerd. Met deze grotere spanwijdte blijft het mijn streven om af en toe een hoge top te scheren. Nu de inhoud zelf nog. Heer Polo hoopt dat zijn volgers/lezers/-essen en -innen de weg blijven vinden naar zijn publicaties en zal zijn stinkende best doen om er af en toe weer iets leesbaars van te maken. Met een stralende midzomernacht achter de kiezen moet dat lukken. Ik ga er tegenaan, beloofd is beloofd!

Nu gaan we verder met MMMP - Meer Mededelingen van Marco Polo - Jaargang 4

Voor wie het nog ziet zitten...

Boeken boven voetbal.......

De stilte voorbij dus. Step by step, inch by inch. En mij op gang laten trekken door Raf & Mich en de "dernière" van SCHOFT. Dat laatste optreden was op 8 juni in CC De Factorij - Zaventem. Nog maar eens, hoor ik u enigszins bezorgd denken. Inderdaad, en het was niet eens zo lang geleden die vorige in den Arenberg en in CC Merksem. Maar het heeft wederom - en dus ten zesde male - deugd gedaan. Onbeschrijfelijk hoeveel ik uit al die SCHOFT'en gehaald heb. Merci, mannen.

Er is dus terug plaats en tijd voor klank en uitleg op deze blogpagina, en vanaf nu bij momenten ook opnieuw beeld. We zien wel hoe het loopt. Het WK Voetbal zou dezer dagen zijn rechten opeisen en bij velen draait het televisietoestel overuren. Maar niet ten huize Polo, uw dienaar loopt er echt niet gek van. Af en toe een stukje van een match. Spanje - Portugal bijvoorbeeld, dat mocht. Was trouwens genietbaar, maar verder... En als ik dan de klaagzangen hoor en lees over commentatoren en het analytisch geleuter waarmee uren zendtijd worden vervuild. Wedstrijdbeelden zie ik op npo1 (Nederland) en aan voor- en /of nabeschouwingen heb ik geen boodschap. Dat wil zeggen: zodra Villa Sporza dreigt verword ik tot een enthousiast gebruiker van de "uitknop" op het kastje van de afstandsbediening. Geef mij dan maar een goed boek. En die zijn er genoeg in voorraad...

De lezing van NAPOLEON - De schaduw van de revolutie door Bart Van Loo heeft zich door omstandigheden over een langer dan verwachte periode uitgesmeerd. Tijdje geleden aangeschaft op de avond van zijn gelijknamige theatervoorstelling in CC Merksem. Hij moest even in de wacht omdat Voor het Vergeten van Peter Verhelst er redelijk diep heeft ingehakt. Twee totaal verschillende boeken, misschien nooit zo dicht bij elkaar zo'n uiteenlopende schrijfvaardigheden verwerkt. En toch... dwars doorheen de historische verslaggeving waarin Napoleon zo'n prominente rol speelt raakt Van Loo hier en daar ook de emoties en de mythische benaderingen waarmee Verhelst het afscheid bij het overlijden van zijn moeder beschrijft. Licht in het donker. De foto had ik al wel gemaakt, de ideeën omtrent de plaatsing van de leeservaring in een kladje opgeslagen, maar toen... kwam onze donkere periode, de stilstand, niks willen, niks kunnen. Geen interesse meer. Maar toch weer stilaan proberen. Het lukt. De keizer moest nog verbannen worden, kwam daarna terug van Elba, liep tegen zijn Waterloo aan en dan naar Sint-Helena... Uitgelezen. 

Mezelf weinig ademruimte gegeven, direct begonnen aan KLONT van Maxim Februari. Een modernistisch boek met echte romaneske eigenschappen. De roman die dood verklaard wordt, maar die er tevens voor moet zorgen dat "de mens" blijft bestaan, dat we niet verglijden naar een verzameling van aantekeningen, eigenschappen, data die gaan vertellen hoe en door wat we worden omschreven zonder het over ons werkelijke "ik" te hebben. Over die "dataficering" is heel wat te doen. Van twee kanten wordt eraan getrokken in het boek: de jonge succesrijke intellectueel versus de bedachtzame data-expert. Bovendien een boek met een in deze alleszeggende slotzin, iets in de aard van: "Kom nou maar lieverd, je koffie wordt koud..." Hierbij hoort een prachtig interview, meer dan het beluisteren waard.  Oh ja, en ik verkies boeken boven voetbal...

Zo oorverdovend breekt de stilte...

Stil en leeg. Zo is het hier op deze blog een hele maand lang geweest. Er zijn echt geen woorden voor. Hoe dikwijls wordt zoiets niet gezegd? Iedere keer denk ik dan er toch wel een draai aan te  geven. Mijn gedachten en gevoelens via klavier, pen of potlood op scherm en/of papier te krijgen. Nu niet. Sprakeloos, of toch bijna. Telkens een idee aanstalten maakt om in woordvorm te verschijnen hapert er iets. Het wordt hakkelen en stotteren en vooral: onmogelijk om de juiste toon te treffen. En dat blijft maar duren. Zijn er dan geen grenzen meer? De grenzen van het toelaatbare, de grenzen van wat nog haalbaar is, wat te verdragen en hoe vér we dat dan kunnen dragen. De grens van onze veerkracht, de wil en mogelijkheid tot herstel. De limieten ver voorbij, dat willen we soms en onze grenzen verleggen. Toch vind ik dat we deze keer té ver moeten. Dit hoefde niet. Dit had niet mogen gebeuren, niet mogen zijn. Ik heb er nog steeds geen woorden voor. Of toch...

Dag kleine Niké

klein lief kindje

dat maar heel even bij ons was

lief kleinkindje

klein mooi meisje dat...

"pats boem! paukenslag"

op 19 mei zo heel plots

al in het leven stond en...

een veel te ongelijke strijd moest aangaan

ook al nemen we nu afscheid

je zal voor altijd bij ons blijven

in ons hart, ons geheugen

onze herinnering

dag lieve kleine

Niké Évora  De Mondt Peerdeman

19 mei 2018

Wie had kunnen denken dat wij onze laatste nieuwjaarswens met Kommil Foo-bijdrage zo snel zelf zouden nodig hebben? Kom hier dat ik u draag... Onvoorstelbaar. Maar hij stond er wel, verdoken opgesteld, achter een hoekje in ons dagdagelijks bestaan. Op een moment dat alles ons voor de wind leek te gaan, dat ons ogenschijnlijk niets kon deren. Nog wel op de dag van een blij weerzien, na een drie maanden lange droomreis. Dat kleine ventje, met die veel te grote voorhamer. En dan zonder op te kijken of ook maar iets te zeggen: "Bammm!!" Goed raak en een levensdroom aan diggelen. De schade was niet te overzien. Is ook niet meer terug te draaien. Niks dan spiegelscherven. Kan alleen maar hopen en geloven dat we er in deze puinhoop ooit een vinden die groot genoeg is om onszelf terug te kunnen zien of te hervinden. Met de moed om weer op te staan. Onze schoenen aan te trekken en verder of opnieuw op weg te gaan. Op reis. Voorbij de stilte...