Een zomer om aan te strepen...

Wat we dit jaar aan nazomer gekregen hebben kan tellen. Vandaag toevallig het begin van een wisselvallig en koeler weekend, maar voor de rest was september meer dan genietbaar. Tot en met een rasecht hittegolfje. En slechts heel sporadisch één enkele pre-herfstdag. Wel beseffen dat we toen nog in de zomer leefden natuurlijk. Weliswaar naar het einde toe, maar het was nog zomer. De indianen hebben er tot hiertoe nog niets mee te maken. Die beginnen pas in oktober aan hun kunstgrepen. Als ze er echt zin in hebben dan staat er ons misschien nog een 'Été Indien' of een 'Indian Summer' te wachten. Het zou zomaar eens kunnen. Maar voorlopig blijft het bij een heerlijk einde van de zomer en een aangename eerste herfstweek. Zalig!

Met al dat mooie weer leeft een Polo natuurlijk ook meer buiten. Nog wat fietsen, een uitstapje, wat werken in de tuin. Maar ook luieren en lezen en een siësta in diezelfde hof van Eden. Een mens moet zich schikken naar zijn lot, en dat deed ik de voorbije weken met alle plezier. U las in de vorige bijdrage reeds dat ik aan de slag ben gegaan met de heggenschaar. De zoveelste strijd met de meest illustere ligusterhaag van West-Europa. Die staat rond mijn tuin en die ben ik deze keer voor de zeventigste keer te lijf gegaan. Hoe ik dat weet? Wij wonen hier sinds 1979, dat haagje werd in '80 geplant en vanaf 1982 snoei ik heel plichtsgetrouw twee keer per jaar deze groene hoeder van onze privacy. Van wat zuinig knipwerk, over doorgedreven handmatig snoeien evolueerde het voor- en nazomers kortwieken tot een veldslag met elektrische aangedreven wapens. Ik ben trouwens ook al aan de 'zoveelste' heggenschaar toe. 35 jaar op rij, telkens twee snoeibeurten, één in mei en één eind september: dat zijn er zeventig hé!!! Net op tijd gedaan: voor het kouder en eventueel vochtiger wordt.

En binnenkort mag ik ook niet te hard meer werken wegens verhoogd zweetrisico, wat op zijn beurt dan weer nadelig is voor de strepen op mijn lijf. Want die staan er weer, en nog wel op dezelfde plaats als begin 2010. Toen was er in mijn postprostatair bestaan voor het eerst sprake van bestralingen en mocht ik 33 keer onder de zonnebank. De man van Saturnus zag dat het goed was: het resultaat was bevredigend, edoch niet blijvend. Eind 2014 was de PSA weer gestaag opgelopen en volgde een tweede reeks: korter en intenser. Er werd gemikt op het borstbeen, en deze keer heel efficiënt. Bij latere controles bleek aldaar alles clean, maar moest er elders weer een brandje geblust worden. En dat gaan we nu doen: een nieuwe serie van 25, en opnieuw onder de gordel. Voorziene locatie: wederom Saturnus. Al voor de derde keer dus: word ik binnenkort ereburger? Ondertussen worden de achterliggende afspraken tussen het medisch en technisch personeel gefinaliseerd en kan mijn beschijningsprogramma fijn gesteld worden. Ik ben er klaar voor. Veel fietsen, heen en terug voor de sessies, een verDuveld dieet volgen en ervoor zorgen dat de lijnen het houden...