We zijn weeral meer dan een week verder. Ons kampeerverblijf in het zuiden is afgelopen, waarbij een korte flard van meteorologische willekeur een bepalende rol speelde in het sneller verhuizen en eerder opkramen. Het werd nat en daarna killig koud, en dat verdragen mijn oude botten niet zo goed meer. De beslissing om te verkassen was snel genomen. We pikten daarna, geheel volgens plan maar net niet op schema, nog een paar mooie dagen mee in Méthamis. Een van God vergeten gat in de Vaucluse waar Paul & Caroline enkele jaren geleden een oog op lieten vallen om er hun eigenste B & B op te starten. Le Silence des Grillons is een heerlijke stek om te verblijven: oneindig rustig, prachtige kamers, heerlijk ontbijt, ruim zwembad, fantastische uitbaters en daar bovenop een schitterend zicht op het kale kreng dat zich "Mont Ventoux" laat noemen. Oh ja, en dat uitzicht is nòg straffer vanuit de boomhut die nu in aanbouw is. Adembenemend mooi...
We gingen dus langs om wat we noemen "even op ons plooi te komen". Dat was zo voorzien, want een mens weet nooit hoe enkele 65-jarige wrakken gaan reageren op twee weken luchtmatras en - op een zeildoek na - buiten leven en slapen. Ik kan U geruststellen: behoudens die korte kille vochtigheid is alles prima verlopen en hebben we de onszelf opgelegde kampeertest prima doorstaan. We meldden ons dan ook in 'optima' forma aan bij mijn ex-collega. Het werd een warm weerzien: letterlijk en figuurlijk. Genoten van een heerlijk avondje samen tafelen, voor de andere gasten arriveerden, en bijbabbelen... Dat laatste duurde de volle vier dagen lang: bij elke passage over het terras, langs de keuken, aan de ontbijttafel viel er wel wat te vertellen. En dat deden we dan ook met veel plezier, tot en met de laatste minuten voor ons vertrek. Bye bye Caroline, Paul, Manou en Maxine. Bedankt voor de goeie zorgen. Het ga jullie goed. Tot een volgende keer, en dan in de boomhut !!?
Er valt nog heel wat te vertellen over dit reisje, maar dat doe ik een volgende keer. Heer Polo moet terug in zijn ritme komen, en dat liefst Mondtjes-maat. Toch nog snel melden dat ook wij die ruw rotsige puist van een Ventoux beklommen hebben. Neen, niet met de fiets maar in de auto. Het waaide er als naar gewoonte zo hevig dat ik mij voor alle zekerheid maar in het wiel van een bevallige wielertoeriste heb gezet: goed beschut tegen de wind en met een heerlijk uitzicht op de koop toe. Het was natuurlijk even doorbijten, maar wat kan het leven toch mooi zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten