Maar ook 'het boekje' kwam eraan te pas om mij het pad te wijzen en aldus het relaas van de trip toch enigszins bij de realiteit te laten aansluiten. De start was meteen rechttoe rechtaan: Hoboken - Amsterdam met de auto, daarna middels twee vlotte Finnair-vluchten van Schiphol via Helsinki naar Rovaniemi. De klok een uur vooruit draaien. Hola, dan zijn we toch écht op reis! Bagage is er snel, een voordeel van een kleine luchthaven. Voor de huurauto is het ook al niet aanschuiven, om dezelfde reden. Alles lijkt hier zo kleinschalig: goed vijf minuten na vertrek van de parkeerplaats rijden we de hotelparking op. En zoals gezegd: alles is goed geregeld. Inchecken, bagage wat herschikken, iets fris drinken, een douchke pakken, even online om te laten weten dat we goed zijn aangekomen, en dan mijn eerste rendiersoep. Dan heb je meteen warm gegeten, zoals ze die daar serveren. We willen ten faveure van de spijsvertering nog een korte wandeling door de stad maken. Stad? Dan maar even buitenom: langs de rivier, over de brug naar de houten kerk en nog wat andere 'bezienswaardigheden'. Die stellen eigenlijk niet veel voor, maar daar is het ons ook niet om te doen. Wij zijn hier voor de natuur, de Lappen - Sami zoals zij hier worden genoemd - en hun rendieren, én voor het licht.
Het licht dat hier in de zomer, ik schreef bijna -maanden maar laat het ons bij een aantal -weken houden, blijkbaar gratis is en waar je naarmate je hoger op de aardkloot kruipt richting Noordpool steeds langer 24/24 van kan genieten. Het begint hier al goed: met onze tippen bijna op de poolcirkel -7 kilometer verderop - zien we de zon om 10 uur 's avonds nog 'volle petrol' door het kerkraam 'vlammen'. Niks geen spots, puur natuur. Knap toch, en sfeervol mediteren...Heer Polo legde zich voor het eerst in zijn lange leven te ruste met een slaapbril op, en toen werd het donker.
Prima geslapen en het rendier goed verteerd. Vandaag begint de reis echt. Na het ontbijt hoor ik nog op BBC World dat de Grieken 'Neen' hebben gestemd: OXI. Was te verwachten zeker? En wat vinden ze er hier van? "Het zijn lappen!" zeggen de Lappen. Wij trekken verder noordwaarts, en zoals ik eerder zei zijn we niet ver van de poolcirkel: the Arctic Circle.
Wie wil weten waarom die lijn net daar getrokken is, die kan dat hiernaast lezen. Voor alles is een verklaring. Je moet er maar opkomen. Onze eerste doelstelling is al bereikt, veel makkelijker dan gedacht. En toch kriebelt er iets: weer een van die magische breedtecirkels overschreden. Wat rest er ons nog: de zuidpoolcirkel?!
Het wordt tijd om hap één van het Lappenverhaal af te sluiten en door te slikken. Dat kan enkel met een paar sfeerbeelden die ons die tweede reisdag al gegund werden. Op school leerden wij Finland kennen als 'het land van de duizend meren'. Onvoorstelbaar, dacht ik toen. Nù las ik op het vliegtuig in een Finnair-magazine dat er maar liefst 188.000 meren en meertjes geteld zijn op wat er nog rest aan Finse bodem. Hiernaast ziet U er een van. Toch een foto waard dacht ik toen...
En geen kilometer verder stonden we oog in oog met onze eerste vrije rendieren op Lapse grond. Hier zijn de zwarte schapen wit, da's ook weer eens iets anders.Morgen meer? Het kan ook overmorgen zijn, of nog later en meer... als U er dan nog zin in hebt?!
Blijven genieten en plannen. Met het overlijden van Lieven komt het mij voor dat "men" aan "ons jaar" begonnen is. Warm - en licht - reisverhaal. Blijft mooi om lezen. En: gelukkige verjaardag. (Veel kreeften-broeders en -zussen verjaren in juli).
BeantwoordenVerwijderen