Week 48

GA MAAR ZITTEN. Zeg ik tegen mezelf, en sta toch weer direct rechtop naast mijn bureaustoel. Kan ik mezelf van bovenuit bekijken. Zien hoe het met me gaat, vanop een kleine afstand. Het gaat niet slecht. Tevredenheid is zelfs mijn deel. De 'ik' op de stoel is al enkele regels ver in wat het kladje van de 562ste MMMP-post moet worden. 'Moet' worden? Zal worden. Geen dwanggedachten. Laten gebeuren is het motto. Maar als het op mijn pad komt 'moet' ik er wat mee. Een pad dat mij terloops van Terhagen naar Deurne, via 't Eilandje in de Koekenstad naar Vorselaar bracht. Multipele bezoeken gespreid over meerdere dagen in een week die bol stond van de warme ontmoetingen. Week 48. Wat wil een op rust gestelde nog meer? Inhoud zat, goede gesprekken, lekker doorbomen, geen gezaag, wel wederzijds respect en begrip. Kunnen praten over de dingen waar het in ons leven echt om draait, met mensen die iets voor me betekenen. Hartverwarmend. Net als het tweede boek van Paolo Cognetti dat ik in deze zelfde week tussen auto-, bus- en tramritten naar de verschillende ontmoetingsplekken door toch maar helemaal heb uitgelezen. Sofia draagt altijd zwart. Ontroerend, sterk, met losse verbanden. Los, maar er is verband. Een bundel snapshots,  prachtig beschreven in een heel eigen stijl. Hij schuwt ook de belangrijke levensvragen niet. Een boek om te herlezen. Om los van het zoeken naar een verhaallijn te kunnen genieten van Paolo's schrijfkunsten. En om daarna ook opnieuw De acht bergen ter hand te nemen. Daarin volgt, als ik het goed heb, het scenario een iets duidelijker verloop. En het is wellicht ook de betere volgorde. Zou ik tevreden zijn als ik mezelf zie zitten met die twee boeken? Denk het wel, maar geef mezelf eerst de tijd. Ergens op afzondering naar het eind van dit jaar toe. Doe maar: ga maar zitten.

Wakker worden

HEB MIJN EIGEN 'goede' raad dan toch enkele dagen kunnen opvolgen. Adem in, adem uit - Rustige muziek - Tijd nemen voor de ik-persoon - Ogen toe - Adem in, adem uit. Een goed gevoel, voor mezelf opgebouwd, zonder enig erfzonde-complex. Zoiets voert ook weemoed en nostalgie aan. Mijn kommerloos geluk. Maar het was van korte duur. Even pas op de plaats om te bekomen dat kan nog wel. Maar geen kop in het zand, niet wegkijken. Mij werd al snel een geweten geschopt, zo voelde het toch aan. Want dat kan die grote bij het raam  zo goed. Die Schoft, ja. Die grote van Kommil Foo. Die met een respectvol en genuanceerd FB-bericht (zie 17.11.19) zijn 'rake' mening te kennen gaf over de recente besparingsmaatregelen voor de kunstenwereld. Hiermee counterde hij ook per direct mijn zwak moment. Het lezen van zijn  'pamflet' schudde mij wakker. Ook doen: de link hierboven aanklikken. Genuanceerd betoog, heldere taal, duidelijk standpunt. Kan het niet beter omschrijven. Merci Raf voor de wake-upcall. 

Het lezen van Joël De Ceulaer's Hoera-boek over de democratie heeft er ook wel iets mee te maken. Niet eenvoudig, en heeft me dus nog maar eens aan het denken gezet. Eén om af en toe nog eens ter hand te nemen als het overleg niet wil vorderen, een tv-debat dreigt te ontsporen, er nog maar eens nieuwe verkiezingen aankomen, de besluitvorming niet naar mijn goesting is. Dat alles en nog veel meer komt aan bod. Tot en met de partijfinanciering... toch de meest rechtstreekse vorm van subsidiëring die er binnen het democratisch bestel bestaat. Maar goed, dat is dan weer om de weg naar corruptie af te blokken. Of op z'n minst toch één van de vele opties. Vers voer voor discussie. Nu ik mijn eigen foto van het boek bekijk... een die er in blijft hangen. Zonder bewerking. Puur prentje om bij weg te dromen. En dan keihard opnieuw wakker te worden. Merci Joël DC, voor die wekker met dubbelalarm. 

Feel Good

PROTESTEREN EN KLAGEN, het lijkt wel de favoriete bezigheid geworden van de actuele wereldburger. Gaat het over belastingen? Te hoog, verkeerd geïnd, niet oordeelkundig aangewend en al helemaal niet waarvoor wij vinden dat ze zouden moeten gebruikt worden. Openbare diensten, verkeer en transport, werkgelegenheid? Slechte aanpak roepen we in koor, dat moet beter kunnen. Onderwijs, gezondheidszorg, politie en gerecht? "Onvoldoende" hoor ik van verschillende kanten, om diverse redenen en in dito toonaarden. Kijk naar onze buurlanden. Wat we zelf doen doen we al lang niet meer beter, we schieten tekort. Soms zelfs in eigen voet. Subsidies? Nooit genoeg, en inleveren zien we niet zitten. En dat gaat allemaal om het besturen en bijsturen van een toch behoorlijk West-Europees leefklimaat. Dan zijn er wereldwijd nog wel andere katjes te geselen. Mensenrechten, geweld en oorlog, onderdrukking, armoe en miserie. Ook omtrent onze eigen "vierde wereld" zijn de meningen verdeeld. Bloedrode nota's over gebrek en tekorten in de hulpverlening worden op de goegemeente losgelaten. Smeer iedereen genoeg schuldgevoel aan en overgiet alles met een extra pittige klimaatsaus. Men zou voor minder heimwee krijgen naar de tijd van toen. "De goeien ouwen tijd" van de Fixkes. Weet u nog? Kent u ze nog? "Et was zoe simpel amaal, zoe simpel amaal, zoe simpel as kvraagetaan." Dat de tijden veranderen zong B.Dylan al in de jaren '60,  en vertolkte B. de Groot voor alle zekerheid en voor ons kort daarna in het Nederlands. Maar is dat ook zo? De omstandigheden zijn misschien veranderd, dat wel, en de achterliggende "facts" hebben een andere dimensie aangenomen. Ook omdat we zelf een pak ouder zijn geworden. Bovendien krijgen we het wereldnieuws, en bij gebrek daaraan de mondiale faits-divers à la minute voorgeschoteld. Het wereldwijde web staat voor niets. Doe mij dus maar weer even de tijd van toen, want Toen was geluk heel gewoon vertaalden Koot & Bie voor ons het 1948 van Gilbert O'Sullivan en scoorde Gerard Cox er een hit mee in de Lage Landen. Of schakel ik, na een waardevolle tip van mijn vriend eFWé,  toch weer naar een paar uurtjes Spotify. Yiruma , oftewel Lee Ru-ma, een Zuid-Koreaan die met zijn pianomuziek mijn gemoed in no-time op relaxmodus weet te zetten. Daar mag ik dan van genieten, en gewoon gelukkig zijn. Feel Good. Ook iets voor u?

99 Luftballons

ERGENS IN PARIJS miste iemand een strafschop. Ga ik het niet over hebben. In Antwerpen en Mechelen werd de bezoekende basketbalcoach uitgesloten. Wegens ongepast gedrag langs de lijn. Komen hier verder niet aan bod. In Italië kon de verenigde Belgische cyclocross-armada het niet halen van Mathieu"Lone Ranger"Van de Poel. Verder geen aandacht aan besteden. In Brussel werd de zoveelste informateur losgelaten op het onmogelijke kluwen dat een regeringsvorming in ons landje geworden is. Alle omschrijvingen schieten tekort. Dus verder geen woorden aan verspillen. Wat het bijna zou kunnen halen is de "First Round Proper" van de FA Cup. Live uitzendingen, simultaan schakelen tussen diverse terreinen, authenticiteit in beleving op en naast het veld. Dit gaan we alleszins wel missen door de Brexit. Maar niet genoeg om hier alsnog meer plaats voor in te ruimen. Dan toch maar "den Antwaarp"? Het Brugge van de steeds stemlozer wordende Ph.Clement een eerste competitienederlaag aangesmeerd. Goed gedaan, edoch geen spek voor Polo's bek. Het zou misschien over Kommil Foo kunnen gaan die net Turnhout hebben veroverd. Voor zover dat nog nodig was. Maar neen, daar heb ik het allicht later nog wel eens over. Het is nu opnieuw een beetje de trappers hervinden, schakelen en weer op tempo komen na de bocht. Blij vooruit kijkend, en ondertussen manmoedig vechten tegen de regen en de stugge wind. Dat is wel nodig nu de herfst echt haar intrede heeft gedaan. Wind die neunundneunzig Luftballons van west naar oost over de Berlijnse Muur mocht voeren, en tot wat zoiets eind jaren '80 zou leiden. De val, begin november 1989. Daarover moeten we het hebben, blijven hebben, steeds opnieuw. Muren laten vallen, en minstens 99 ballonnen oplaten.  

KikiLove

ZE IS ER. Al een hele week ondertussen. Welkom Kiki, dochter van Anke. Of om het met Polo's woorden te zeggen: "de klein van ons klein". Jij bent allicht de jongste lezeres/-in van deze blog. Goed gezien dat heer Polo 'tijd van wachten' heeft en dus heb je bij uitbreiding de hele familie nog maar enkele dagen aan het lijntje gehouden. De verwachting was gewekt, de uitgerekende datum al even gepasseerd, en wat de dag van aankomst betreft had je zelfs niet goed geluisterd naar de wensen van je mama. Het heeft nog even geduurd. In basketbaltermen: er zijn een paar overtimes aan te pas gekomen.  Uiteindelijk werd de finale dan toch op 1 november gespeeld. Kwam nog wat draaien en keren aan te pas, maar eind goed al goed. Daar was je dan, BAM!! Proficiat Anke. Sterk team, prachtig resultaat, mooie baby. Ons vijfde kleinkind: Joke, Wout, Witse, Niké en nu Kiki. Eigenlijk niet te vatten en nog minder te beschrijven hoe sterk verschillende gevoelens een mens heen en weer kunnen schudden en beslag leggen op de belevenis van het moment. Misschien nog best te verdragen met  de pianoklanken van Ludovico Einaudi. Spotify bij een open haardvuur. Zo lang dat nog mag, en voorlopig kan het dus nog. Maar nu eerst "Hoera voor Kiki en proficiat Anke!!" En verder is 1 november ook een goeie dag voor wie van "plannen' houdt. Vooral ook een goed merkpunt, want vanaf dan resten er ons elk kalenderjaar 60 volle dagen om alsnog iets van het jaar te maken. Waarop wachten we dan nog?