Tijd van wachten

HET KWAM TOEVALLIG ter sprake. Op wandel langs de boorden van de Westerschelde. Het uitzicht, het water, lucht en licht, rust en traagzaam vorderen. Het lijkt een vorm van mediteren. Roger was daarover een boek aan het lezen. Niet meer of niet minder. Merci voor de trigger, "Bro". Kort daarna zat het bij de nieuwe lading.  Adem in - adem uit, meditatie, focus, mindfulness, in het nu aanwezig zijn. Het no-nonsense meditatieboek van Steven Laureys. Heb inderdaad enkele no-nonsense moves in dit werkje gevonden, als het dat maar is. Wat te denken echter van de in hoogtijden van Boekenbeurs & Co aangekondigde opvolger: Het no-nonsense yogaboek. Weliswaar van een ander auteur, maar blijkbaar zit er toch een poging tot lucratief serie-vervolg aan te komen. Dus toch gewoon booming business? Maar wat ik eruit haal sluit wel mooi aan bij wat ik daarna onder ogen kreeg. Via het vermaledijde Facebook een foto met tekst op de achterkant van een boek: "Streven naar het geluk als levensdoel is een vergissing. Streven naar zin en betekenis, daarentegen...". Met dank aan Tom J. voor de FB-hint en aan La Pola haar eigenste zelve die het bestelde en mij als 'zomaar cadeautje' toestopte. De kunst van het ongelukkig zijn door Dirk De Wachter. Het wezenlijke van het zijn is wachten, zonder te verwachten. Zin geven en betekenis vinden. Samen doen en delen. Geluk, ongeluk, zin. Als het hierom gaat kan ik niet anders dan tussen het lezen door enkele muzikale links leggen en nog maar eens de Broers W. beluisteren: Kom hier dat ik u draag, Trek je schoenen aan, Stilte na de storm, Angst is maar voor even... Merci Raf & Mich. 

Daarnaast blijf ik zowat dagelijks de hometrainer bestijgen. Drie kwartier, een uur, uitzonderlijk tot zelfs negentig minuten lang pedaleer ik mijzelf in het zweet. De duur van de inspanning wordt vooral bepaald door de tijdsomvang van de ondertussen bekeken tv-programma's. Series en documentaires, daar gaat het vooral om. Facebook en ik was er zo eentje: drie keer drie kwartier om heel het social media-circus onder de loep te nemen. Canvas-reeks van begin dit jaar, nog steeds te bekijken op vrt nu. Om bij stil te staan, een uitstap te overwegen, tenminste mijn instellingen aan te passen. Of toch als doorgeefluik te blijven gebruiken voor dit bloggewrocht? En van de weeromstuit een daverende boekentip te ontvangen. Ik heb tijd. Tijd van wachten.

New Lady in the House

DIT GAAT NIET over de nieuwe eerste tussentijdse vrouwelijke premier van België. Of schrijf ik dan toch "première"? Alors, niet over Sophie Wilmès. Al valt daar wellicht wel een en ander over te duiden en te informeren, want veel weten we niet over haar. Evenmin gaat het over "het vrouwtje" van ons vorstenpaar Filip & Mathilde. Dat kind vierde ondertussen haar achttiende verjaardag en is vanaf nu volwaardig kroonprinses Elisabeth. Er is ook nog geen nieuws te rapen over een op til zijnde vrouwelijke familie-uitbreiding bij heer Polo. Ook daar gaat het voorlopig niet over.
Maar nu komt het dus: mijn vriend Eli stelde onlangs tentoon. Beeldhouwwerken in de Oude Kerk van Vichte. En wij daarheen. Schilderijen en keramiek rondom zijn beeldhouwkunst. Een van de kunstige gezelschapsdames exposeerde met een serie prachtige vrouwentorso's en daar is er één de onze van geworden. Zij die voor mij met afdrukken van puzzelstukken op haar lichaam het voortdurende passen en proberen,  aan- en invullen van zingeving in het leven symboliseert. De kunstenares, Christine H.,  benoemt haar werken niet, maar met wat ik dagelijks voor mij zie is ze vanaf nu de "Puzzelmadame". Misschien wel een Zweedse? Alleszins een die perfect past in ons huis. En met deze symboliek in gedachte ook in mijn meest recente leeservaringen. Meer daarover in een volgende post. 

Losgelaten

Tonnen respect, Marieke.
Niets meer aan toe te voegen.

Harvest, Basketball & 0.0

EEN AVONDJE ARENBERG. Twee broers  komen Oogsten in de Koekenstad. Een selectie uit wat zij in de afgelopen 33 jaren bijeen gezongen, gespeeld en gespektakeld hebben. Ze moesten tijdens de voorbereiding bij momenten wellicht hartverscheurende keuzes maken. Wat wel en/of wie niet? Moeilijk, maar moeilijk gaat ook dachten Raf en Mich en het werd een schitterende bloemlezing. Stond ik er de eerste keer - op de allerlaatste rij in Capitole-Gent - nog redelijk sceptisch tegenover, dan ben ik nu in een stampvolle Arenberg opnieuw helemaal overstag gegaan. Overvol maar heerlijk knus theater, liefde voor muziek, twee uur lang plus zalige toegiften. Voor mij mocht het blijven duren. Zal nog wel ergens een zitje vinden bij een van de komende voorstellingen. Vlaanderen of Nederland, dat maakt niet uit: het is overal Kommil Foo comme il faut !!! Je hoort het dus: ben weer helemaal verkocht. Compleet naturel optreden, pure muziek, meer dan rake teksten, perfecte timing. Jullie zijn van mij nog niet af, Mich en Raf. Samen met een alcoholvrij biertje achteraf en blijven Oogsten. 

ENKELE DAGEN LATER, tijd voor een hele andere invalshoek. Een kleine aansporing was voldoende. Lichte vorm van uitlokking eigenlijk, maar toch. 'Ons klein' troonde mij mee naar een bekerwedstrijd in het basketbal. (Te?) lang geleden. Tweedeklasser OXACO in de achtste finales tegen de leider in de hoogste afdeling MONS-BERGEN. Een gelegenheid om de meest recente discussies op het shoot!-forum van vriend Tony aan de realiteit te toetsen. Wat is de kwaliteit van de huidige Belgische spelers op dat niveau en leveren de importspelers een beduidende meerwaarde? Het duurde een tijdje voor de tweedeklasser op toeren kwam, mogelijks teveel respect voor de leider. Die deed het daarna wat kalmer aan en daar was Oxaco dan toch. Typisch beker tussen David en Goliath, want na de rust ging Bergen in no-time naar een 20 punten-voorsprong. En weer de voet van het gaspedaal... thuisploeg opnieuw in de match, maar finaal toch een logische uitslag. Alle visies aangaande niveau en kwaliteit, of net het gebrek daaraan, haalden hun punten binnen. Maar, als de inbreng van de buitenlanders zo groot zou zijn, dan mag het geen probleem zijn om - zoals in ver vervlogen tijden - ook per importspeler 5 punten voorgift in te calculeren bij aanvang van de match. Was het een vierdeklasser die ooit uit en thuis 25 punten bonus kreeg tegen een team uit eerste met toen het maximum van 2 buitenlanders? Die moesten er serieus voor gaan. Er gingen er soms al te onverwacht de boot in, tot groot ongenoegen van vooral de sponsors. En werd daarom de voorgift beperkt? Om de toppers enkele probleemloze rondes en bescherming tegen al te vroege uitschakeling te bieden. Dat speelde allemaal door mijn hoofd na die wedstrijd. Totdat Frank DM zijn opwachting maakte. Hallo man, da's lang geleden! Nu weer assistent-coach bij Bergen, een vaste waarde. Mag/moet soms de leemte opvullen als een T1 de laan wordt uitgestuurd. Deed dat al eens met verve en kwam met zijn ploeg tijdens een 'Night of the Giants' winnen in een tot de nok gevuld Sportpaleis.  Frank, de man die mij jaren geleden al klaarstoomde voor een 0.0-bestaan met zijn klinkende quote "Den drank is den Duvel!" Merci Frank, merci Raf, merci mannen voor de goede raad! 

Rood met witte stippen

DE LIEFDEVOLLE KLEUREN. Zelfs met een flinke geut paars bloed in mijn aderen ging het getormenteerde hart weer iets sneller kloppen. Op stap in de Walenhoek. Niet ver van de vorige wandeling, ook in Niel. Begin deze week waar de Rupel in de Schelde uitmondt, vandaag de andere kant van dezelfde gemeente. Tussen de waterpartijen van de oude kleiputten door. Nog rustiger. Kan dat dan nog? Profiteren van de zon, nog maar eens, tussen enkele natte dagen door. Vogels: watervogels, zangvogels. Vandaag geen roofvogel te zien. Wel één verdwaalde visser, stil op zijn vouwstoel in een verloren hoek bij een van de plassen. En paddestoelen. De herfst is in grote doen, schimmels en zwammen alom. Maar vooral veel vliegenzwammen hier. Zit er iets speciaals in de grond? Rood en wit troef. Hoe hard we ook gezocht hebben: geen kabouter Spillebeen te bespeuren. Laat dat de enige tegenvaller geweest zijn. Voor de rest een prachtige wandeling. Inderdaad: een aanrader. 

Fietsen, wandelen en onderduiken

WIE ZONDAG DACHT van de laatste zomerse temperaturen te hebben genoten kon dat daags nadien al op zijn of haar blote buik schrijven. Ging het kwik hier tijdens "de zevende dag" probleemloos naar 22℃, dan noteerden we gisteren zelfs een vlotte 24℃ op de teller. Bij 22 wilden we nog wel fietsen met de Oesjma-oudjes. En 't Keysershof was een goeie plek om de dag af te sluiten. Ook wij meenden toen de laatste zomerse stuiptrekkingen te ondergaan. Lekker zwoele avond. Maar dan volgde op maandag nog dat ietsie-pietsie-meer. Wandelen door het Niels Broek dan maar. Ons getweeën. Licht hemdje, stiltegebied, 24 graden op een windloze nazomerdag. Is het dat nu geweest? Of komt er nog meer? Niet druk om maken, tweede helft van oktober heeft wel eens meer verrassingen in petto. We zien wel.

De eerste quinzaine van de wijnmaand stond bij heer Polo dan weer  in het teken van de fysieke heropbouw. Ben terug op de homeo geklommen. U weet wel: hometrainer peddelen en ondertussen "video kijken". Rijdt vanzelf, zeker nu het om cd'tjes gaat en al helemaal bij uitgesteld kijken op een of ander tv-kanaal/website. Kom ik toch heel toevallig bij Das Boot terecht. De serie, acht keer een uur rijden in stilstand op die indoor-bike. Komt prima uit. En wat een reeks. Sterk verhaal dat aanknoopt bij de duikbootfilm uit 1981. Een uitgesponnen maar tevens zeer beklijvend vervolg, een sequel om het in filmtaal te zeggen. Kijken en fietsen, fietsen en kijken. Zo loop ik zonder het te beseffen ietwat voor op de momentane canvasprogrammatie. En werd in een mum van tijd en acht afleveringen op rij mijn conditie weer naar een aanvaardbaar niveau getild. Klaar voor de herfstritten.

Okapi

MEER DAN GENOEG nieuwsfeiten om een blog te vullen.  Dus moeten er een aantal sneuvelen die in de échte media al meer dan genoeg aandacht krijgen. Laat ons beginnen met de poging tot federale regeringsvorming waar na een koppel informateurs nu de pre-formateurs aan zet zijn waarna allicht formateur I en II hun opdracht zullen doorschuiven naar een post-formatie triumviraat. Wedden dat het zo iets wordt? Voor de lopende lijst van aanslagen verwijs ik naar de updates van het gesproken dagblad. De internationale poespas met Turkije en Syrië in de picture en Rusland en Amerika die hun zoveelste spelletje blufpoker opvoeren in de coulissen. En dan is er de sportwereld waar te rapen valt dat Dejan Velcrovic (sic) weer aan de slag wil als spelersmakelaar in het voetbal, dat in datzelfde milieu Frank Vercauteren voetballes komt geven in Anderlecht en Kompany toch niet meer mag coachen, dat Stijn Vreven bij Beerschot datzelfde lot beschoren is maar ook niet meer mee mag sjotten en dus zijn valies moet pakken, dat er een voor het eerst onder de 2 uur is gebleven op de marathonafstand maar niet echt in een wedstrijd, dat Em-azing Emma Em-V-P Meesseman de pannen van het basketbaldak speelde en met haar ploeg WNBA-kampioen werd, dat de Rode Duivels een 9-0 rekorduitslag lieten optekenen tegen San Marino. Over dat alles en nog veel meer zal het hier niet gaan. De verwijzing zit 'em uiteraard in bovenstaande foto. 

Basketbal ligt mij nog steeds na aan het hart, en dus gaat hier alle aandacht naar de nieuw opgezette FB-pagina van ons aller Tony Vdb. shoot! zegt en schrijft de basketfanaat en hij houdt ons op zijn typische manier op de hoogte van wat er zoal reilt en zeilt op en rond het ketsenballenparket. Als er dan binnen het kleine wereldje een orkaan dreigt op te steken is ook hij er als de kippen bij. Een Aalsterse fout bij de herschikking van de cluborganisatie, nummerperikelen, achterstallige betalingen. Vlaamse Liga wil schorsing van alle wedstrijden. Blijkt alleen voor de jeugd te gelden, die daar dan weer weinig mee te maken hebben. VBL niks te vertellen over het eerste team, dat speelt in de EMBL. Aparte organisatie. Typisch Belgische logica veronderstel ik dan maar. Bleek een storm in een glas water, den Okapi veegt er zijn gat aan en speelt vanavond gewoon tegen Bergen. Dan wel als Aalstar natuurlijk. "Weir goen voesj!"

Pallieter

HIJ IS UIT, of op zijn Pallieter's en in één woord gezegd: "Gedaan." Het heeft begot mijn hert verblijd en k'em er danige deugd aan g'had.  Traagzaam lezend doorheen het fragmentarisch verhaal van de Lierse levensgenieter, met geuren en smaken en beschrijvingen van geluiden, klanken, licht en kleuren en bol staand van emoties. Hoe komt een mens erbij om in tijden van internet en supersnelle communicatie terug te grijpen naar zo'n Bourgondisch leesgenot? Het is smekken en smakken van pure leeslust. Het moet te danken zijn aan pater Vercammen die ons zijn passie en liefde voor Felix Timmermans heeft doorgegeven. Merci, Louis. En het toeval, als dat al bestaat, dat ervoor gezorgd heeft dat ik in het tuinhuis net die ene kast ging doorzoeken. Zoeken naar iets helemaal anders. Wat was het ook weer? Geen idee. Het resultaat was echter een puur godsgeschenk, helemaal op de goeie moment. Perfecte timing om tussen Landlopersverhalen en een stevige  stapel non-fictie op de plank net deze Pallieter te kunnen herlezen. Laat hij dan vandaag als 'al te bravig'  bestempeld en als heimatliteratuur aan het Vlaams-nationalisme gelinkt worden, hij was vele decennia lang wel zo succesvol dat regisseur Roland Verhavert het boek in 1975 verfilmde, naar een scenario van Hugo Claus. Een geschikte gelegenheid om de vierendertigste druk in de oorspronkelijke uitgave op de markt te brengen. En die heeft heer Polo's voorbije dagen gekleurd. Onvervalste Timmermans-taal met exuberante natuurbeschrijvingen en om de haverklap een pak lyrische ontboezemingen. Het kan niet op, en dat zal de lezer geweten hebben. Naast een karrenvracht aan sappige uitspraken als " 't Spel is nor de knoppe", "Heunink heèd er ni on", 'Na is het leve zot lak'n iet maagdeke", "As da schoen weer ij schuld is, dan hedde't verdind" en zoveel meer staan in deze uitgave ook de originele pentekeningen. Van de hand van de auteur zelve, Felix Timmermans. "Nen boek oem mè een pijpke en een goe glas donkerbruin bij een open vuur te lezen van deze winter" Zo zou de aanbeveling kunnen klinken. En niet vergeten dat Eddie Brugman in de hoofdrol hier zijn belangrijkste acteerprestatie ooit ten beste gaf. Edward Verbruggen, zaliger moet ik schrijven, want begin dit jaar overleden. " 't Is gedaan, Pallieter! "

DOHATHLON 2019

TIJDENS DE REEKSEN van de 200 meter dames zag ik nog zo goed als lege tribunes in het WK-stadion van Doha. Topatletiek voor de meest biedende. Quatar, waar de sky al lang geen limit meer heeft en die al helemaal niet symboliseert. Waar geld en energie over de balk worden gesmeten dat het niet mooi is. En dat in combinatie met sportbonden die het nu net op dat aardse slijk gemunt hebben. Veel geld, en liefst op tijd en stond de smeervariant ervan die toch zo heerlijk aan des bobo's pollen blijft kleven. Lege tribunes zei ik dus. In de reeksen, het voorprogramma. Maar ook bij de finale van de 100 meter voor vrouwen, ondertussen erkend als een absoluut topnummer op een atletiekavond, geen kat en en vooral veel lege stoelen. Daar werd over geklaagd door atleten en federaties, en dus ging de organisatie daar iets aan doen. Gastarbeidende stadionbouwers die tegen 2022 het WK voetbal moeten mogelijk maken worden bij busladingen aangevoerd om stukjes van de tribunes te vullen. Men zet schoolkinderen op verplicht brossen om naar het atletiekstadion te komen. Verplichte culturele uitstap allicht. De immer kritische BBC licht ondertussen een en ander grondig door. Veel grondiger dan onze journalistieke coryfeeën die in oeverloos nietszeggend pseudo-sportcommentaar blijven hangen. Natuurlijk hebben die bijna ex-Europeanen voorlopig nog meer ponden te besteden in hun televisie-zaken, maar de kwaliteit van hun reportages is er dan ook naar. De vorm en de inhoud: hoe kan het toch dat er over precies hetzelfde onderwerp en zonder verdraaiing van de feiten zo'n verschillend verslag wordt uitgebracht. Ik blijf er mij aan "erregeren", hoe dikwijls Kris M, onze man ter plaatse, de bal compleet misslaat en achter de feiten aanloopt. De wijsheid in pacht. Zo overtuigd klinkt hij toch, om dan zo goed als altijd die mening totaal te moeten omgooien wegens naast de kwestie en niet gezien. En zolang de resultaten in de "taggetig" lopen zal hij deze uitstapjes wel mogen blijven maken. Een heel bijzonder type.

Tussendoor meegeven dat er enkele Belgische ploegen mooie resultaten behaald hebben op het Europees voetbalplatform. Of dat ook met goed voetbal gebeurt blijkt niet zo belangrijk, en of de zogenaamde "supporters" zich wat gedragen... al evenmin. Niet allemaal natuurlijk, gelukkig een minderheid, maar toch: Brugge-  en Standard-"fans", wiederum zum kotzen!!

Gelukkig blijft er echte sport die op aangepaste wijze en zonder onnodige poeha becommentarieerd wordt. Vorige week was het opnieuw tijd voor de Spartathlon. De wat? Die onvergelijkbare loop van Athene naar Sparta. Duurlopen, waar het boek van Olivier Verhaeghe over gaat. Deze Olivier liet ons Facebookgewijs delen in de verslaggeving over de editie van dit jaar. Ene Koen de Vries, ook verslaggever ter plaatse, heeft er een mooie blog over gepleegd: De Spartathlon. Klikken en lezen hoor. Sfeer en passie druipen ervan af. Dat kan dus in verre van ideale omstandigheden, zonder peperdure installaties en uitgekochte organisaties. Met veel minder zelfs. Maar door een beetje passie en hart in plaats van geld en met software opgefokte glorie hadden we nu ook van een Dohathlon kunnen genieten. Enfin: hoe langer de loopnummers worden, hoe meer toeschouwers er aangevoerd worden. Zouden die voetbalstadions nu nog afgeraken? Of gaan ze die meteen ook maar iets kleiner bouwen?