50 jaar Abdijstraat

DRIE KEER PRIJS. Drie keer met mijn College-maten uit Essen: de Rommeshoef '69 ruulleszzs!!! Oktober 2017 in Brugge. Oktober 2018 in zaal De Roma en op 26 september 2019 in de Lotto Arena. In volgorde: Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, The White Album en tenslotte Abbey Road. Drie keer The Analogues met telkens de onnavolgbare live-uitvoering van  een fantastisch 50 jarig Beatles studio-album. Het was keer op keer genieten, en ook nu weer. Niet te geloven hoe die gasten de artistieke studiocreaties van de Liverpool Kevers tot in de perfectie naspelen voor een meer dan levend publiek. Puur genieten met zalen vol babyboomers. Duimen en vingers... en likken maar! Dit was de laatste plaat van Sir Paul en de zijnen, en dus ook het einde van het Beatles-project voor The Analogues. In september 2020 spelen ze nog één keer een HELLOO GOODBYE Very Best of '66-'70 in de Amsterdamse ZiggoDome. Moet lukken, want daarna is het echt helemaal gedaan vrees ik. The Beatles zelf waren ooit in A'dam en op de grachten, en John & Yoko doken er enkele jaren later voor een hele week het bed in. Dus is het nu aan de Rommezoevers zeker? Hopelijk zijn er nog tickets. Let's go for it.

Een nieuwe lading

TWEE JAAR ZONDER alcohol achter de rug. Bevalt me prima, kan er bij wijze van spreken moeiteloos mee blijven doorgaan. Voelt goed. Voel ik mij ook béter? Geen idee. Dan toch maar eens testen? Neen, bedankt: heb niet het gevoel iets te missen. En dus blijf ik bij sapjes, ginger en af en toe een "nulleke". 

Is het om dit te vieren dat er ten huize Polo een nieuwe lading leesvoer is gescoord? Heb wel tijd gemaakt om de oogst snel binnen te halen. Bij deze wederom dank aan de gulle schenkers van Standaard-boekenbons bij diverse gelegenheden tijdens het lopende jaar. De keuze was snel gemaakt. Echt waar: binnen vijf minuten waren mijn twee pollekes gevuld en had ik vier intrigerende titels in handen. Die liggen hiernaast tijdens een laatste zomerse vooravond nog te acclimatiseren, zodat de lezer zelve zich mentaal kan voorbereiden om de keuzevolgorde te bepalen. En daar is het voorlopig bij gebleven. Want... bij een zoektocht tussen oude spullen in het tuinhuis lag daar plots Pallieter voor mij. Meesterwerk van de Fé, topfavoriet van Louis Vercammen - onze pater-leraar van vanalles en nog wat - en in de jaren '60 uitgebreid besproken tijdens de lessen. Interesse is blijven hangen. En dus nu, vóór al dat nieuwe leesmateriaal zit "den deze" te genieten van het zalig voluptueus beschrijvend proza van de heer Timmermans zaliger. En steek ik begot net als Pallieter zelf mijn vinger in een klad binnenvallend zonlicht, lak er is aan en zucht: "Da smokt na echt nor heuning, sè..." Met stukken en brokken komen de herinneringen ook terug, zelfs vanuit de voorlees-sessies tijdens de College lessen. De nieuwe lading moet dus maar even wachten, 't is eerst aan Charlotte, Marieke, Peterus en Pallieter.  De rest volgt wel. 

(Niet) Geheel onverwacht

DIT HADDEN ZE niet zien aankomen, te weinig tot compleet géén oog voor gehad: een mogelijke uitschakeling van onze volleybal-heren in de 8ste finales van het EK. Toch is het gebeurd. In een tjokvol Sportpaleis dan nog wel. Er werd vooral gesproken over revanche nemen op Servië in de 1/4 finale, veel meer dan over die match tegen Oekraïne. Niet echt doorgeduwd in de laatste poule-match, dus slechte voorbereiding op wat komen zou. Te tolerant omgegaan met berekenende speelwijze. Maar wat nu? Veel lege plaatsen voor de 1/4 finale. Wellicht financieel verlies, en dus 'rode' cijfers voor de Red Dragons. 

Wat ík niet had zien aankomen twee dagen later: totaal onverwachte ontmoetingen op een daarvoor al even onverwachte locatie. CC Merksem stond wel in de planning om Gabriel Rios te aanschouwen, maar niet om én Marcel P - vader van Thor, ex-jeugdspeler bij Ticino Merksen jaren '80 -  én 'Jeannine van de Frank' - voedstermoeder van de spelersvrouwen bij Stormmeeuw Brasschaat in de jaren '70 - daar opeenvolgend tegen het lijf te lopen. Van aangename verrassingen gesproken. Binnenkort zeker een bezoekje brengen aan Frank, dat wordt serieus bijbabbelen.

De dag nadien gaan we fietsen om wat uit te waaien. Onderweg op Linkeroever herken ik Paul-Polle-Pol P, oud-Sportkot maat die met zijn echtgenote op wandel is in het Sint-Annabos. Nog langer geleden: eind jaren '60 en early '70ies. Ook heel wat te vertellen, zoveel zelfs dat die plek langs de Charles de Costerlaan te ongemakkelijk wordt en zij te voet, wij met de fiets afspreken om zeer binnenkort de babbel in comfortabeler omstandigheden voort te zetten. Kijk er reikhalzend naar uit.

Met de overzet op terugtocht naar de Koekenstad zagen we dat deze twee nog steeds bij elkaar zijn, zij-aan-zij op de Schelde-wateren recht tegenover het Steen. Leuke verrassing voor wie er oog voor had. Wel veel minder onverwacht dan de vorige ontmoetingen, en bovendien een teken dat oude gewoonten niet hoeven te slijten. Tijl en Nele, maar waar zit Lamme Goedzak? Of wordt dat een volgend geheel onverwacht treffen?  We 'll see.

Laatste zomerdag

DE HERFST START met een uitgebreide portie zomerweer. Nog wat te vroeg en niet duurzaam genoeg om al van een Indian Summer te spreken, maar toch. Wandelen, fietsen, ontbijten in de zon, uitgebreid terrassen tot en met tafelen onder de laatste zonneklaarte. Ze pakken het ons niet meer af. Net zo min als mijn tevredenheid na het lezen van de landlopersboeken. Eén die zich trouw aan de feiten houdt (Toon Horsten) en één die dezelfde feiten op een aangepast verhalende wijze aan de man/vrouw brengt (Louis van Dievel). Twee heren die hun vak kennen en dus twee keer prijs. Geschiedenissen om over na te denken en lessen uit te trekken, zowel de algemene lijn als de individuele histories. Vooral de manier waarop van Dievel in zijn Landlopersblues de clochards en colons zelf hun menselijk verhaal laat doen. Vanuit een heel onverwachte maar toch ook wel voor de hand "liggende" hoek. Benieuwd naar? Dan moet u het zelf eens lezen. Ontlenen kan bij heer Polo, maar ook bij je lokale bibliotheek. Ondertussen schuiven de eerste wolkenvelden over de Polder. Weinig wind, de warmte blijft hangen en wat er aan regen in de lucht zit zal er straks wel uitvallen. Meteen een test voor de herstelling die een einde moet maken aan een voortdurend irriterend lekje. Op hoop van zege, ik denk positief.  

Klassiek oep 't Scheld'

NA DE RONDVAART in Terneuzen stak enig schuldbesef de kop op. In Holland een uitstap naar de sluizen en ons vergapen aan grote boten, maar hebben ook wij niet een haven? Bij ons eigen Antwerpen, ja. En hoe lang is het wel niet geleden dat we die bezochten? Een hele eeuwigheid dus. Daar gaan we iets aan doen, een mouw aan passen en  inschepen aan het Steenplein voor een riviertocht richting Lillo. Daar draaien we het Deurganckdok in. Hierbij vergeleken stelt het havengebeuren van Terneuzen niet zoveel meer voor, en wijzelf nog veel minder. Onder de indruk. Van het dok, van de schepen, van de weidsheid van de rivier. Niet te druk op de boot, en op het bovendek al helemaal niet. Rust, bezinning en foto's maken. Uiteraard bedenkingen bij al die industrie en petrochemische toestanden op de oevers, Van het gebeuren op de kaaien zien we niet veel, maar hoeveel er staat en wat dat aan oppervlakte inneemt kom ik thuis te weten via de kaarten van Google Earth. Waanzinnig. En dan terug, en net voor we bij het Steen arriveren nog de verzameling oude havenkranen. De voorlopers van de huidige giganten die toen de stoomboten nog tot aan de kaaimuren en de dokken in de stad kwamen voor lossen en laden zorgden. Prachtige verzameling, waarbij ik net nog even twijfelde om die als foto in het verslag te kiezen. Maar neen, Polo blijft Polo. Ik kies voor de "Mozart" die richting Royerssluis vaart, het Straatsburgdok in en allicht op weg gaat naar het Albertkanaal. De blokken van de Luchtbal op de achtergrond. "Klassiek oep 't Scheld'". Voilà !!

Iets helemaal anders

ER WAS EENS. Een klassiek prozaïsch cluster waarmee verhalen,  sprookjes en straffe verslaggeving maar al te vaak van start gaan. Wellicht de meest gebruikte drie woorden-combinatie om de openingszin aan te vatten. En nu voor een keer ook hier. Voor later. Om mij te helpen een en ander op de geheugenplaat te bewaren. Mijn harde schijf, er komen gaatjes in. Dan maar een paar dingen op een rijtje zetten. Het zoveelste weekend in gezelschap van de Bende. Die "van Jef" deze keer. Blijvend eerbetoon en herinnering aan Jef De Koster, onze grote basketvoorganger. Met z'n tienen naar Terneuzen, de vrouwen zijn er altijd bij. We zitten in de WO II-bevrijdings-mood en vinden, toeval of niet,  onderdak bij Winston Churchill in een Hampshire Hotel. Onze ervaring is deze keer prima. Vrijdag nog een korte dijkwandeling, aperitief en eten. Goed geslapen, stevig ontbijt en zaterdag op stap. Nu langs de wandeldijk aan de Oostbuitenhaven. Beelden op de dijk. Kies er deze uit: Twee keer niks van Joeri Stubbe. Vraag me niet waarom. Of doe het toch maar, om mij aan de praat te krijgen.  Het leek me wel gepast om met de nodige zin voor relativering enkele anekdoten aan te kaarten. Dat het mij momenteel zwaar valt om keuzes te maken en te bepalen wat wel en niet de blogselectie passeert. Dat de herinnering aan 911 na 18 jaar op de valreep opgerakeld werd door een FB-post van kameraad Gie H, het al 30 jaar geleden is dat men aan het IJzeren Gordijn begon te prutsen en het "vrije" Westen voor velen opnieuw bereikbaar werd, dat Polo & Pola zich 40 jaar geleden in de Hobokense Polder vestigden en daar nog steeds zitten, dat we al 75 jaar moeten teruggaan om die soldaat het Normandische strand zien op te wandelen, op weg om Europa te bevrijden.  Die dingen schieten afwisselend door m'n hoofd met tussendoor de goede EK-resultaten van de Belgische volleybalheren, de start van de vaderlandse basketcompetitie met de lancering van een bijhorende shoot!-FB-groep, het Anderlechtse voetbaldrama met Van Holsbeek en Vandenborre in de coulissen, de Belgische coureurs die zich links en rechts de naad uit de broek rijden, goeie uitslagen verzamelen en dan wel of niet in de WK-selectie geraken. 't Is gewoon teveel van het goede, en dus lopen we via de oversteek aan de Binnenvaartweg naar het centrum van Terneuzen. Inderdaad, we zijn er nog. Die dag vindt er het Shantyfestival plaats, binnen- en buitenlandse koren brengen zeemansliederen op verschillende locaties in de stad. Aparte belevenis, van terras naar terras, van café naar bruine kroeg, en tenslotte toch weer terug naar ons hotel. Zondag nog een havenrondvaart en bezoek aan de nieuwe zeesluis in aanbouw. Aan de voet van die grote bouwwerf voelde ik mij twee keer niks, en ook heel nietig naast de zeeschepen aan de kade. Da's weer eens iets anders. Iets helemaal anders. 

Merci Marijke

HET ZIT EROP. Of toch bijna. Emily Beyns-Het Grote Zwijgen, heb nu ook het laatste deel achter de rug: 4. De Glimlach. Op de lange duur een zeer complex verhaal dat de nodige aandacht vraagt om het te blijven volgen. Maar het loont (naar mijn bescheiden mening!) de moeite. "Na Boek 4 is het toch afgelopen met een tetralogie." Dat merkt u zeer terecht op, maar de heer Schouwenaars was geen gewone. Hij beloofde zijn dochter 5 boeken voor haar te schrijven, en plakte er dus nog een Naschrift tegenaan. Een neerslag van wat er zoal gebeurde tijdens de periode waarin de "Emily Beyns'en 1 t/m 4" het levenslicht zagen. 1980-1981. Over omgevings- en tijdsgebonden factoren die zijn daverend schrijftempo hielpen bepalen. Onder stoom zetten, maar ook afremden. En dat komt vooral aan bod in dit vijfde boek, afgewisseld met cursief gedrukte passages waarin hij het woord richt tot zijn dochter. Wilde naar goede gewoonte rechttoe-rechtaan het werk van voor naar achter volledig doorlezen. Na enkele overstappen tussen "uitleg voor de lezer"- en "brief aan de dochter"-fragmenten heb ik het opgegeven. Gebeurt uiterst zelden. Nu heb ik mij beperkt tot het chronologisch verwerken van de lezergerichte explicaties en uitwijdingen. Voldoende nu, en geluk gehad: er zit een passage tussen over een treinreis van Adinkerke naar Essen om aldaar een voordracht te geven. In januari 1981. Daar wil ik nog meer over horen. De lokale historieken van mijn geboortedorp eens nagaan? De cursieve delen heb ik dus geskipt, beste Jessica, die komen misschien later nog wel eens aan bod. Voor wie van iets oubolliger maar tevens Bourgondisch taalgebruik en gelijkaardige verhaallijnen houdt is deze stapel een aanrader. Op voorwaarde dat tijd geen probleem is en u er een stevig leestempo op kunt nahouden. En daar ging het bij heer Polo de laatste tijd een beetje fout. Veel andere afspraken en beslommeringen, zodat zelfs de regelmaat uit de blogactiviteiten totaal verloren ging. Ik probeer het goed te maken. En ja, voor ik het vergeet: dank aan de onbekende boekenjager die alles in gang zette en "Merci Marijke!" om mij aan deze volledige tetralogie plus één te helpen.  

Kolonie 7 - Colonie 7

SCHINDLER'S LIST THEMA.  De muziek op de achtergrond linkt de onderwerpen van deze post perfect aan wat voorafging. Toen Kazerne Dossin, nu de Koloniën van Weldadigheid. Vorige week bezocht met enkele collega-op-rust-gestelden van La Pola. Meer bepaald Kolonie 7 in Merksplas. Bericht met de foto van een landloper. Voor hem en voor zoveel anderen waren de "Koloniën" een toevluchtsoord, een thuis. Veel meer dan de gesloten instelling van wederopvoeding en weldadigheid die er doorgaans van gemaakt werd. En zoals ze ook bedoeld waren bij hun oprichting in het begin van de 19de eeuw. Veel geleerd tijdens de rondleiding. Over de wet op de armoede, en hoe die tot in 1993 strafbaar bleef.   Dus ook hier het verhaal van de mens aan de rand van de maatschappij. Of er buiten, want de landlopers die opgepakt werden stuurde men verplicht naar de Kolonie om daar afgezonderd samen te wonen en te werken. Ook nu aangrijpende verhalen. Wilden er nog meer over weten, dus een paar boeken gekocht: Landlopers van Toon Horsten en Landlopersblues van Louis van Dievel.  Zijn te koop in de brasserie waar we ook van een prima "landlopersmenu" genoten. Brasserie "Colonie 7" sluit goed aan bij onze vorige eetadressen: "Bistro 4" en "Steiger 3". Moet wel vervolgd worden.  Eetadressen met een "#" in de naam. Laat maar komen.