Een zomer om aan te strepen...

Wat we dit jaar aan nazomer gekregen hebben kan tellen. Vandaag toevallig het begin van een wisselvallig en koeler weekend, maar voor de rest was september meer dan genietbaar. Tot en met een rasecht hittegolfje. En slechts heel sporadisch één enkele pre-herfstdag. Wel beseffen dat we toen nog in de zomer leefden natuurlijk. Weliswaar naar het einde toe, maar het was nog zomer. De indianen hebben er tot hiertoe nog niets mee te maken. Die beginnen pas in oktober aan hun kunstgrepen. Als ze er echt zin in hebben dan staat er ons misschien nog een 'Été Indien' of een 'Indian Summer' te wachten. Het zou zomaar eens kunnen. Maar voorlopig blijft het bij een heerlijk einde van de zomer en een aangename eerste herfstweek. Zalig!

Met al dat mooie weer leeft een Polo natuurlijk ook meer buiten. Nog wat fietsen, een uitstapje, wat werken in de tuin. Maar ook luieren en lezen en een siësta in diezelfde hof van Eden. Een mens moet zich schikken naar zijn lot, en dat deed ik de voorbije weken met alle plezier. U las in de vorige bijdrage reeds dat ik aan de slag ben gegaan met de heggenschaar. De zoveelste strijd met de meest illustere ligusterhaag van West-Europa. Die staat rond mijn tuin en die ben ik deze keer voor de zeventigste keer te lijf gegaan. Hoe ik dat weet? Wij wonen hier sinds 1979, dat haagje werd in '80 geplant en vanaf 1982 snoei ik heel plichtsgetrouw twee keer per jaar deze groene hoeder van onze privacy. Van wat zuinig knipwerk, over doorgedreven handmatig snoeien evolueerde het voor- en nazomers kortwieken tot een veldslag met elektrische aangedreven wapens. Ik ben trouwens ook al aan de 'zoveelste' heggenschaar toe. 35 jaar op rij, telkens twee snoeibeurten, één in mei en één eind september: dat zijn er zeventig hé!!! Net op tijd gedaan: voor het kouder en eventueel vochtiger wordt.

En binnenkort mag ik ook niet te hard meer werken wegens verhoogd zweetrisico, wat op zijn beurt dan weer nadelig is voor de strepen op mijn lijf. Want die staan er weer, en nog wel op dezelfde plaats als begin 2010. Toen was er in mijn postprostatair bestaan voor het eerst sprake van bestralingen en mocht ik 33 keer onder de zonnebank. De man van Saturnus zag dat het goed was: het resultaat was bevredigend, edoch niet blijvend. Eind 2014 was de PSA weer gestaag opgelopen en volgde een tweede reeks: korter en intenser. Er werd gemikt op het borstbeen, en deze keer heel efficiënt. Bij latere controles bleek aldaar alles clean, maar moest er elders weer een brandje geblust worden. En dat gaan we nu doen: een nieuwe serie van 25, en opnieuw onder de gordel. Voorziene locatie: wederom Saturnus. Al voor de derde keer dus: word ik binnenkort ereburger? Ondertussen worden de achterliggende afspraken tussen het medisch en technisch personeel gefinaliseerd en kan mijn beschijningsprogramma fijn gesteld worden. Ik ben er klaar voor. Veel fietsen, heen en terug voor de sessies, een verDuveld dieet volgen en ervoor zorgen dat de lijnen het houden...

Altijd prijs, altijd prijs...

Hebt U vorige week ook het bericht gelezen, gehoord of gezien over Thomas Thwaites, de Britse  "Goatman"? Hij trachtte vorige zomer tijdelijk aan het jachtige leven te ontsnappen. Werk en hobby's, familie en vrienden - zowel echte als FB-varianten, WhatsApp, iMessage, Skype en andere aandacht- en tijdverslindende internetverslavingen, om van Pokémon Go dan nog te zwijgen. Dat alles kan een mens teveel worden. De ene volgt enkele yogasessies, een andere zoekt een camping op zonder wifi. Thomas gooide het over een andere en meer drastische boeg: hij trok de bergen in om als geit te leven tussen de andere geiten. Het leek mij een heel bizar verhaal, en zeker toen ik hoorde dat hij met dat project een Nobelprijs gewonnen had. Een IG Nobelprijs. Een parodie op de echte: een prijs voor onderzoek of projecten waar men eerst om moet lachen, maar die ook - en meestal later - aan het denken zetten.  De naam alleen al:  een woordspeling op de naam van de heer Alfred Nobel. Het voorvoegsel 'ig' ontkent wat er volgt, 'noble'. Dus ignoble, niet-nobel, gemeen gewoon, van lagere kwaliteit. Misschien wel te gek om los te lopen, maar er is er één die ze allebei gewonnen heeft. Andre Geim won in 2000 de IG Nobelprijs voor zijn 'levend zwevende kikker' en  in 2010 kreeg hij de echte Nobelprijs Natuurkunde voor onderzoek naar de eigenschappen van grafeen. Toch denk ik dat het hele verhaal eerder past in een poging om de komkommerloze mediazomer toch nog op een luchtige wijze af te ronden. Voor alles is een eerste keer natuurlijk, maar had U al van de IG Nobelprijs gehoord...?

Zelf heb ik tijdens het afgelopen weekend nog maar eens de Handige Harry-trofee aan mezelf uitgereikt. Deel twee van de haag-battle kwam eraan, en het moest snel gaan. Niet teveel liguster op de vork en ook wat minder lopende meters, want er stond nog een fietstocht en een familiebezoek op het schema. Na een uurtje was het werk al goed opgeschoten, maar toen slaagde ik erin mijn stunt van enkele jaren geleden te herhalen: zelf de elektriciteitskabel door-gesnoeid. Daar komt heel wat herstelwerk bij kijken, en dat is gelukt (!). Vandaar dus mijn prijs...

Graaf...

Wie nog wil "volgen" blijft welkom. De eersten kwamen mondTjesmaat binnen en de eerstvolgende zal als veertiende genoteerd worden. Aldus zal hij/zij actueel nog een goede 7,5% vertegenwoordigen in ons kleine clubje. We zien wel wat het wordt. Ligt U er vooral niet van wakker. Doe ik ook niet.

Over naar de orde van de dag: ééntje te laat, maar zoals we hem kennen gaat hij dat zeker niet erg vinden. Happy Birthday mister Leonard Cohen. Als ik het goed heb werd je gisteren 82. Bij vorige gelegenheden heb ik je hier al uitvoerig ten blogge gevoerd en dus zal je het mij deze keer niet kwalijk nemen als het iets korter is. Een gelukkige verjaardag voor een 82-jarige die de wereld blijft rondreizen en overal met zijn liedjes uitpakt, harten beroert en mensen 'inpakt'. Zoals die man blijft stralen, het moet iets met de zon te maken hebben. Geboren bij het begin van de herfst. Als de dag even lang duurt als de nacht, het licht en donker evenwichtig is verdeeld over de volle 24 uren. De astronomische klok laat ook haar rechten gelden, en dus viel de herfstequinox deze keer op 22 september om 14u21. Dan heb ik jouw 'Anthem' gespeeld en weer stil geluisterd naar die ene zin: "There's a crack, a crack in everything, that's how the light gets in..." Dat stelt mij telkens weer gerust: een krak, een deuk, een scheur, al is er een halve hoek af... er valt mee te leven en het geeft perspectief. Geen paniek, er is nog hoop voor Polo. En meer dan dat...

Dus ben ik er in al mijn enthousiasme weer vol tegenaan gegaan. Net als ieder jaar ergens in september, maar nu dus pats boem midden op die allereerste herfstdag. Volop genietend van de (bijna?) laatste zomerzon die van geen wijken wil weten. Vier groene Kliko's boordevol, en dan rusten.  Welverdiende siësta onder een milde namiddagse zonnegloed. Heerlijk, en laat die haag maar even staan. Want daar gaat het nu weer om, steeds weer die ligusterhaag, die na zoveel jaren nog altijd blijft groeien. Hoe hard ik ook sta te knippen en te snoeien, die verDuvelde haag staat er elke keer weer opnieuw. Naar mijn aanvoelen steeds sterker dan de keer ervoor, of zou het dan toch aan mij liggen? Steeds iets minder kordaat, iets minder paraat, en dan die haag: pataat !! Mijn bierkaai heet "haag". Maar ook daarom niet getreurd, er zijn erger dingen in het leven. Zoals het opkuisen en terug aan de praat krijgen van een overjaarse Windows Vista - PC . Man, dat is pas kloojen! Doe mij binnen een paar dagen maar een tweede part haag: tot de vier Kliko's weer overvol zitten. Zo voelt dat goed, en laat de herfst dan maar komen: als het kan met nog een stukje Indian Summer tussendoor. Dat zou écht graaf zijn, man/vrouw... 

Volgen maar...

We hebben het hier al eens eerder geprobeerd, maar toen liet de technologie ons om één of meerdere onverklaarbare redenen in de steek. Dat euvel lijkt ondertussen verholpen, en aangezien de Pokémon-gekte blijkbaar ook weer hoge toppen scheert wil ik het opvijzelen van het volgersbestand nog eens een kans geven. Het is heel simpel: wie zich wil outen als regelmatig lezer van mijn schrijfsels kan in de rechter kolom hiernaast klikken op Volgen  Op die manier vervoegt U de 'gelederen' van de Volgers van MarcoPolo. De eerstvolgende heeft een meerwaarde van 25% voor ons clubje, de tweede op zijn beurt nog 20. Wie dan instapt scoort nog een dikke 16%. Het is niet omdat je vertegenwoordigingspercentage bij intrede lager ligt dat de leute en de verdienste minder zou zijn. Integendeel: hoe meer zielen, hoe meer vreugd'. Bovendien is iedereen even leesgerechtigd en mag elke volger heer Polo na telkens weer een nieuwe bijdrage via een pittige 'opmerking' op de blog aan zijn ruim geschapen oren trekken. Let's go for it!!

Maffiose schildpad....

Het is mij al eens eerder overkomen: denken dat er niets te doen is, dat je eigenlijk niks om handen hebt, maar dat er ondertussen en nog wel tegelijkertijd zoveel dingen op je af lijken te komen dat je niet weet waar je nu best eerst aan zou beginnen. Dan komen er zinnen als deze uit het klavier: geen put zonder vis,  teveel hout om er nog pijlen van te maken, overdaad die voor een keer wél schade wil aanrichten en een blogger die zijn trappers dreigt te verliezen. Gelukkig is er in deze periode één absolute prioriteit overeind gebleven: ik heb voorrang verleend aan mijn lees- en weethonger en die enkele reis naar Corleone tot de laatste kilometer uitgezeten en -gelezen. Wat een boek, zeg !! Kon ik mij iets toepasselijker inbeelden om dit schrijven lezend af te ronden dan het verhaal van de Siciliaanse appelsienenproducent die niet wil plooien voor de bedreigingen en weigert protectiegeld te betalen. Hij wil van geen wijken weten maar gaat samenwerken met de politie. Hij wil stand houden en niet vertrekken van zijn eiland om elders geheel anoniem een nieuw leven op te starten. Levenslange privé bewaking is nu zijn lot. Oh ja: hij kweekt bloedappelsienen! Kan het toepasselijker? Of nog: cynischer...??  Petra Reski staat zeker nog een hele tijd op mijn bibliotheek- en of e-booklijstje. Die kent er wat van, en heeft nog meer boeken gepleegd!! Bij deze wil ik ook mijn goede vriend Signore Spaghetti bedanken voor de tekstuele repliek, de attente blog-appreciatie en de toegevoegde leestip: Roberto Saviano komt ook op de lijst. Zero Zero Zero is met stip genoteerd! Want... en hier begint het al: dit boek staat normaal €19,90 en als e-book €12,99, maar het moet in de aanbieding als paperback weg voor een schamele €6,90.  Maffia korting? Camorra sale?? Ndrangheta solden???

Ondertussen hebben we de nazomerse hittegolf prima verteerd: dankzij het microklimaat van onze Hobokense Polder en de nabijheid van de Schelde duiken we bij afkoeling steeds enkele graden lager dan de omliggende aangelanden. Heerlijk na zo'n tropische dagtemperaturen: alles open tijdens de donkere uren en de koelte in huis halen. Zo kan ik het nog wel even volhouden, nog langer dan de nazomer zelve. Op de valreep zijn Polo & Pola gisteren nog eens op de fiets gesprongen en hebben een knooppuntenrondje gereden door de Antwerpse Kempen: Massenhoven, Oelegem, Halle, Zoersel,  Vorselaar, Pulle,.... De nummers ben ik vergeten, de volgorde al helemaal. 

Genoten, en daarna in de eigen huistuin terug op mijn/ons effen gekomen. Meer moet dat niet zijn. Of toch...? Een beetje gescharrel onder aan de haag. Ondertrouwd geluid. Wat kon dat wel zijn? Een verdwaalde landschildpad. Bleek na enig rondvragen in de straat een Pelemanneke te zijn. Op de rol... zwaar op stap, zoals zijn baasje zeker? Maar het baasje is wellicht mevrouw P., want toen die hem kwam halen sprak zei het landreptiel zeer ernstig toe: "Larske, wij moeten eens serieus praten hé...!!" Benieuwd wat dat gaat geven.

En dan zijn er onze Paralympiërs: die blijven goed presteren en alsmaar meer medailles binnenhalen. Als het even kan "goud", want dat vinden ze het tofst: winnen!! Joachim Gerard haalt brons in het tennis, Kris Bosmans zilver in wegrit wielrennen, Michèle George - voor sommigen George Michael - pakt zilver in de opgelegde dressuur én goud in de vrije oefening, Laurens Devos wint net als Florian Van Acker goud in het tafeltennis, Peter Genyn pakt goud in de rolstoelsprint en Marieke Vervoort zilver op de 400 meter. Allemaal toppers!! Dikke proficiat, en het is nog niet gedaan...

Om te eindigen deze keer een beeldje van de afsluiter van onze afgelopen Frankrijk-trip. Op de terugweg hebben we overnacht in Beaune. Ontelbare keren voorbij en langs gereden op weg naar en van het zuiden, maar er nooit gestopt laat staan bezocht. Deze keer dus wel: inchecken, wandeling door de stad, terrasje en eten, slapen en dan eindelijk een bezoek aan het "Hospice". Prachtig gebouw met een straffe geschiedenis. Zeer de moeite waard, heeft bij ons veel te lang geduurd eer het eindelijk zover gekomen is. 

Maar nu toch eens voor de televisie: Culture Club. Nieuw cultuurprogramma op Canvas, met Sofie Lemaire en Bent Van Looy. Live vanuit onze koekenstad. Ben heel benieuwd... of de haas en de "schildpad" ook aan bod komen?

Meer reizen om te lezen...

Uit de wind, achter een stevige rug met bijhorend brede onderdelen: daar eindigde mijn vorig relaas. Niet zonder dat ik U had meegegeven en beloofd dat er nog andere dingen te melden waren over deze vakantie-uitstap. En aangezien beloofd nog steeds beloofd is... steek ik maar meteen van wal. Ik zou geen heer Polo wezen als het niet binnen de kortste keren over mijn leeservaringen zou gaan. Dus schotel ik U vandaag, na de gebruinde billenkoek op de flanken van de kale Ventoux-puist, een prentje voor van het door mij verorberd leesvoer tijdens onze Zuid-Franse escapade.

Het begon met De Bijbel voor ongelovigen. Voor mij dus, want sinds jaren heb ik ingeboet op de "heilige overtuiging" zodat daar niet veel meer van overblijft. Schoondochter Shanthi had mij deel 4 in handen gegeven,  in de stille hoop dat het bij Polo net zo goed zou aanslaan als bij Jan, haar papa. Guus Kuijer, ook  bekend van zijn kinderboeken, heeft er een handje van weg om tot en met de meest geladen thema's op een verteerbare wijze aan de man te brengen. Zo ook dit in drie hoofdstukken verdeelde verhaal over koning David en de splitsing van het Israëlische rijk. De vakantiemodus leek mij echter parten te spelen: uitlezen was er wel bij, maar het kostte moeite om de noodzakelijke focus aan te houden. Misschien iets om in  aparte schijven en met de nodige intervals te verorberen. Dat komt er nog wel van. 

Dan maar eentje dat ik op gevoel had meegenomen uit de Hobokense bibliotheek: Het herdersleven van James Rebanks. Een schot in de roos, voor mij althans. Non-fictionele levensfilosofie voor alledag en dan vooral tijdens een niet al te ver, maar wel weg van de wereld-vakantie. Geen flauwekul of zoetsappige vertellingen maar een unieke inkijk in het dagelijks bestaan en de achtergronden van het Noord-Engelse herdersleven in het Lake District. Wat een boek, met een aparte benadering en wat een beleving. Misschien wel wat te snel gelezen, maar het greep me erg aan. Op mijn kampeerstek, met uitzicht over beboste valleien en ruwe bergflanken: de perfecte locatie.

Weer helemaal anders was boek drie: Een man die Ove heet van Fredrik Backman. Een tragikomisch verhaal, fantasierijk en meeslepend. Jaren geleden schreef ik hier iets over een honderdjarige die uit het raam klom.... het is helemaal in die stijl. Af en toe een ietsje trager, wat me dan weer de gelegenheid gaf om sommige wendingen wat beter te overpeinzen. Een heel genietbaar boek, dat alleszins. Een ouwe, norse man. Maar absoluut onweerstaanbaar. Dank je, Shanthi. En al lezend vlogen de dagen voorbij.

Net toen het weer een bocht nam en we beslisten om vervroegd aan ons B&B-avontuur te beginnen pakte ik boek vier uit de tas: Enkele reis Corleone van Petra Reski. Ook eentje uit onze lokale 'bib', en net als die andere op goed geluk en zonder enige voorkennis meegenomen. De sluier die hier gelicht wordt van het maffioso-leven heeft mij grote ogen doen trekken. Maffia, comorra, ndrangheta... en dat niet alleen in het verarmde Zuid-Italië maar ook in het rijke noorden, en al even goed ingeburgerd en verankerd in Duitsland. Bij ons ook natuurlijk, en dan niet alleen in Luik en Charleroi maar zeker en vast in de  'koekenstad' waar de vele Italiaanse restaurants zorg moeten dragen voor de drugstrafiek vanuit de Antwerpse haven. Ik zeg zomaar iets, maar tijdens het lezen van dit boek kan ik niet anders dan die conclusie te trekken. Adembenemend: in deze context is de realiteit straffer dan de gekste fictie. Ik ben er nog niet helemaal uit, en dus sluit ik deze bijdrage af en begeef mij aan een afrondend potje maffia-lectuur. An offer we can't refuse....

J' suis de retour...

We zijn weeral meer dan een week verder. Ons kampeerverblijf in het zuiden is afgelopen, waarbij een korte flard van meteorologische willekeur een bepalende rol speelde in het sneller verhuizen en eerder opkramen. Het werd nat en daarna killig koud, en dat verdragen mijn oude botten niet zo goed meer. De beslissing om te verkassen was snel genomen. We pikten daarna, geheel volgens plan maar net niet op schema, nog een paar mooie dagen mee in Méthamis. Een van God vergeten gat in de Vaucluse waar Paul & Caroline enkele jaren geleden een oog op lieten vallen om er hun eigenste B & B op te starten.  Le Silence des Grillons is een heerlijke stek om te verblijven: oneindig rustig, prachtige kamers, heerlijk ontbijt, ruim zwembad, fantastische uitbaters en daar bovenop een schitterend zicht op het kale kreng dat zich "Mont Ventoux" laat noemen. Oh ja, en dat uitzicht is nòg straffer vanuit de boomhut die nu in aanbouw is. Adembenemend mooi...

We gingen dus langs om wat we noemen "even op ons plooi te komen". Dat was zo voorzien, want een mens weet nooit hoe enkele 65-jarige wrakken gaan reageren op twee weken luchtmatras en - op een zeildoek na - buiten leven en slapen. Ik kan U geruststellen: behoudens die korte kille vochtigheid is alles prima verlopen en hebben we de onszelf opgelegde kampeertest prima doorstaan. We meldden ons dan ook in 'optima' forma aan bij mijn ex-collega. Het werd een warm weerzien: letterlijk en figuurlijk. Genoten van een heerlijk avondje samen tafelen, voor de andere gasten arriveerden,  en bijbabbelen... Dat laatste duurde de volle vier dagen lang: bij elke passage over het terras, langs de keuken, aan de ontbijttafel viel er wel wat te vertellen. En dat deden we dan ook met veel plezier, tot en met de laatste minuten voor ons vertrek. Bye bye Caroline, Paul, Manou en Maxine. Bedankt voor de goeie zorgen. Het ga jullie goed. Tot een volgende keer, en dan in de boomhut !!?

Er valt nog heel wat te vertellen over dit reisje, maar dat doe ik een volgende keer. Heer Polo moet terug in zijn ritme komen, en dat liefst Mondtjes-maat. Toch nog snel melden dat ook wij die ruw rotsige puist van een Ventoux beklommen hebben. Neen, niet met de fiets maar in de auto. Het waaide er als naar gewoonte zo hevig dat ik mij voor alle zekerheid maar in het wiel van een bevallige wielertoeriste heb gezet: goed beschut tegen de wind en met een heerlijk uitzicht op de koop toe. Het was natuurlijk even doorbijten, maar wat kan het leven toch mooi zijn...