Reizen (en thuiskomen) om te lezen...

Om deze vijfde maand van het jaar met luie regelmaat af te sluiten was het wachten tot we weer een week verder waren. Een mens zou het nog gewoon worden ook: wachten en ondertussen niet al te veel tot weinig uitspoken. Maar goed, we zijn er door geraakt en deze keer bericht ik U vanuit de thuisbasis in Hoboken. Terug van weggeweest. Goed weg, ver in het diepste Spaanse zuiden. We hebben ons best gedaan, en moeten doen, om er alsnog het goede weer te vinden. Over die zoektocht hebt U in de vorige bijdragen al iets kunnen lezen, maar om U een idee te geven: deze éne foto waarmee ik in Cordoba de heersende (atmo)sfeer trachtte vast te leggen ...

Maar het is gelukt, we zijn uiteindelijk in een echte mooi weer-zone terecht gekomen en we hebben zelfs een pakketje zon en warm weer meegebracht: voor eigen gebruik en om heel genereus met U allen te delen. Sinds donderdag zijn we terug in het land en proberen we een verlengstuk te breien aan onze vakantie-modus. Dat lukt behoorlijk goed. Als gevolg daarvan komt het bloggen maar heel moeizaam op gang. Misschien maar eens proberen met een paar foto's? Of liever een update van mijn leesprestaties? 

Laat ons dat maar doen. Daar zit om te beginnen een leuke anekdote aan vast. Boek één van mijn mini-reisbibliotheek was Tante Julia en meneer de schrijver, een sterk autobiografisch getint werk van Mario Vargas Llosa. Hoe ik daarbij ben gekomen mag God weten. Toeval wil dat we in Cordoba - door de barslechte weersomstandigheden gedwongen tot meer indooractiviteiten - een bezoek brachten aan het Museo Julio Romero de Torres. Spaans kunstschilder met allure, die blijkbaar een grote invloed had op 'onze' Paul Delvaux. Hebben allebei nogal wat stijlvol bloot op hun palmares. Tussen een hele serie portretten hing daar toch wel het schilderij dat op de voorkant van mijn versie van 'Tante Julia...' stond zeker, Cante Jondo. Over vrouwen en flamenco, over leven en dood, liefde en intriges... Toeval!?

En dan ben ik overgeschakeld op Herman Koch. Eindelijk Herman Koch. Was ik al enige tijd van plan, maar dit leek mij het goeie moment. Meteen de beuk erin: Het Diner én Zomerhuis met zwembad. De bibliotheek had alles mooi in voorraad, dus die gingen allebei mee de vakantiekoffer in. Ik wilde al lang eens kennismaken met zijn schrijfsels, en bij deze is dat dan ook gebeurd. Het is me wel wat. Hij neemt je op sleeptouw met bizarre, op het randje af van onmogelijke verhalen. De drive ligt bij de auteur zelf zo hoog dat de schrijfstijl daarbij verwaarloosd wordt en na enige tijd vervelend vlak overkomt. Misschien had ik de volgorde van lezen moeten omkeren en eerst het Zomerhuis ter hand hebben genomen, of niet zo snel de een na de ander. Nu kwam dat werk door het zichzelf herhalen van stijlvormen nog eentoniger over, terwijl het inhoudelijk wel meer te bieden kon hebben. Moeilijke beoordeling? Ik ben ook niet zo snel meer tevreden als het om een boek gaat. Toch houd ik vol en lees ik alles waar ik aan begin tot het einde uit. Doorbijten. 

Om de boel af te ronden heb ik op ons laatste adres nog even Kielzog van Per Petterson uit de huisbibliotheek geleend. Een heel bijzonder werk, waarin je waarneming en oplettendheid tot het uiterste worden geprikkeld. Zeker niet te smaken door iedereen, dat weet ik wel, maar U verstaat wellicht de bedoeling als ik zeg dat het een aanrader is. Toch ook maar eens proberen? Gewoon durven!

En dan kom ik thuis en denk... ik ga weer iets van Julian Barnes lezen. Da's absoluut nog andere koek!

Brengt La Pola er toch wel twee mee van de 'Hobokense boekerij' zeker. Gelukkig toeval...