Van El Chorro tot Gaston...

Eigenlijk was ik het bijna vergeten, maar naast files, stakingen, bier & frieten én hoge belastingen blijkt ook 'schijtweer' een handelsmerk te zijn van ons landje aan de Noordzee. Vandaag werd er op een wel heel eigen manier aan power-branding gedaan: zorg er door niet meer te overschouwen treinstakingen voor dat nog meer pendelaars de auto moeten nemen om naar hun werk te gaan, laat daar overheen op het juiste spitsuur-moment een serie stortbuien los en je bekomt een reeks super-lange files die voor een even hopeloos als bijkomende economische stilstand zorgen. Tegen beter weten in gooien allerlei instanties er dan toch maar wat promotiecampagnes tegenaan die in de gegeven omstandigheden enkel als uitermate  lachwekkend kunnen overkomen maar absoluut geen ene kluit aarde aan de nationale polderdijk brengen. "Ceci n'est pas une pipe..." maar dat is wél als surrealistische kunst geaccepteerd. 

Lang heb ik er dus niet over moeten doen om deze meteorologische vaststelling weer stevig in mijn ouwe knarren-geheugen te prenten. Op mijn eigen harde hersenschijf en meteen maar ge-back-upt ook. 

Laat mij na deze grauwe inleiding maar snel overstappen naar de orde van de dag en U een eerste kort overzicht geven van de voorbije Andalucía 2.0-trip. We begonnen waar het twee jaar geleden spaak liep: in Torcal de Antequera voor een wandeling door het natuurpark. Deze keer evenwel probleemloos, zonder rikketik-alarm en mét oog voor de kunstig gemodelleerde karstrotsen.  En mét mooi weer...

Daarna nog een stukje pre-historie in de buurt van datzelfde Antequera: los dólmenes, ondergrondse stenen grafmonumenten, meer dan 4000 jaar oud en Europa's best bewaarde overblijfselen uit het bronzen tijdperk.  Zeer indrukwekkend. En nog steeds met heel mooi weer, maar dat zag je binnen natuurlijk niet. We hebben er hier en daar nog bezocht tijdens reizen en trips, maar niet zoals deze. En voor 'beter' vermoed ik dat we het richting Stonehenge zullen moeten zoeken...

De volgende dag staat de Caminito del Rey op het programma. Een 100 meter hoog en 3 kilometer lang wandelpad langs de rotswanden van de Chorro-kloof, aangelegd/gebouwd in 1901, dat tot enkele jaren geleden - mede door slijtage en gebrek aan onderhoud - gold als een van de gevaarlijkste artificiële routes op het Iberisch schiereiland. Sinds de recente renovatiewerken is het nu een zeer belevenswaardige natuur-attractie voor een zeer breed publiek. Spectaculair en opnieuw veilig! Zeker de moeite waard om eens te doen als U in de buurt bent.

Daarna kwam de eerste kilte en de regen op de proppen. We waren net voor de bui binnen. Maar binnen, in de Casa el Chorro, was er warmte en gezelligheid. Daar zorgen de Nederlandse hosts Jolanda & Frank dan weer voor. Een top-adres en dus een absolute aanrader om een paar nachten te verblijven en de streek te verkennen. Blij dat we dat zelf ook gedaan hebben.
Eerste verslag zit erop. Ik ga nu even eer betonen aan Gaston. Gaston Bergmans die vorige week op z'n Aantwaarps gezegd 'kwam te overlijden'. Kijkt U ook nog eens mee naar Gaston & Leo?
Gewoon even klikken "oep de faavendaartig": 35...

Reizen (en thuiskomen) om te lezen...

Om deze vijfde maand van het jaar met luie regelmaat af te sluiten was het wachten tot we weer een week verder waren. Een mens zou het nog gewoon worden ook: wachten en ondertussen niet al te veel tot weinig uitspoken. Maar goed, we zijn er door geraakt en deze keer bericht ik U vanuit de thuisbasis in Hoboken. Terug van weggeweest. Goed weg, ver in het diepste Spaanse zuiden. We hebben ons best gedaan, en moeten doen, om er alsnog het goede weer te vinden. Over die zoektocht hebt U in de vorige bijdragen al iets kunnen lezen, maar om U een idee te geven: deze éne foto waarmee ik in Cordoba de heersende (atmo)sfeer trachtte vast te leggen ...

Maar het is gelukt, we zijn uiteindelijk in een echte mooi weer-zone terecht gekomen en we hebben zelfs een pakketje zon en warm weer meegebracht: voor eigen gebruik en om heel genereus met U allen te delen. Sinds donderdag zijn we terug in het land en proberen we een verlengstuk te breien aan onze vakantie-modus. Dat lukt behoorlijk goed. Als gevolg daarvan komt het bloggen maar heel moeizaam op gang. Misschien maar eens proberen met een paar foto's? Of liever een update van mijn leesprestaties? 

Laat ons dat maar doen. Daar zit om te beginnen een leuke anekdote aan vast. Boek één van mijn mini-reisbibliotheek was Tante Julia en meneer de schrijver, een sterk autobiografisch getint werk van Mario Vargas Llosa. Hoe ik daarbij ben gekomen mag God weten. Toeval wil dat we in Cordoba - door de barslechte weersomstandigheden gedwongen tot meer indooractiviteiten - een bezoek brachten aan het Museo Julio Romero de Torres. Spaans kunstschilder met allure, die blijkbaar een grote invloed had op 'onze' Paul Delvaux. Hebben allebei nogal wat stijlvol bloot op hun palmares. Tussen een hele serie portretten hing daar toch wel het schilderij dat op de voorkant van mijn versie van 'Tante Julia...' stond zeker, Cante Jondo. Over vrouwen en flamenco, over leven en dood, liefde en intriges... Toeval!?

En dan ben ik overgeschakeld op Herman Koch. Eindelijk Herman Koch. Was ik al enige tijd van plan, maar dit leek mij het goeie moment. Meteen de beuk erin: Het Diner én Zomerhuis met zwembad. De bibliotheek had alles mooi in voorraad, dus die gingen allebei mee de vakantiekoffer in. Ik wilde al lang eens kennismaken met zijn schrijfsels, en bij deze is dat dan ook gebeurd. Het is me wel wat. Hij neemt je op sleeptouw met bizarre, op het randje af van onmogelijke verhalen. De drive ligt bij de auteur zelf zo hoog dat de schrijfstijl daarbij verwaarloosd wordt en na enige tijd vervelend vlak overkomt. Misschien had ik de volgorde van lezen moeten omkeren en eerst het Zomerhuis ter hand hebben genomen, of niet zo snel de een na de ander. Nu kwam dat werk door het zichzelf herhalen van stijlvormen nog eentoniger over, terwijl het inhoudelijk wel meer te bieden kon hebben. Moeilijke beoordeling? Ik ben ook niet zo snel meer tevreden als het om een boek gaat. Toch houd ik vol en lees ik alles waar ik aan begin tot het einde uit. Doorbijten. 

Om de boel af te ronden heb ik op ons laatste adres nog even Kielzog van Per Petterson uit de huisbibliotheek geleend. Een heel bijzonder werk, waarin je waarneming en oplettendheid tot het uiterste worden geprikkeld. Zeker niet te smaken door iedereen, dat weet ik wel, maar U verstaat wellicht de bedoeling als ik zeg dat het een aanrader is. Toch ook maar eens proberen? Gewoon durven!

En dan kom ik thuis en denk... ik ga weer iets van Julian Barnes lezen. Da's absoluut nog andere koek!

Brengt La Pola er toch wel twee mee van de 'Hobokense boekerij' zeker. Gelukkig toeval...

Spanish update...

We zijn een week verder, en het weer zit opnieuw mee. Na onze vlucht naar en passage aan de Andalusische zuidkust zijn we nog even terug het binnenland ingetrokken. Tegen beter weten in? 

Het risico op slecht weer was hier alvast veel kleiner dan voorheen en dus het proberen waard.  Doel van de trip was Guadix, een stadje met grotwoningen aan de voet van de Sierra Nevada. Maar dan wel aan de droge kant ervan. De droogste kant van Spanje. Speciale belevenis, zeker als blijkt dat La Pola ook twee nachten in zo'n 'cueva' geboekt heeft. Niet echt in de rotsen, maar wel uitgehakt in de rode kleibodem die hier rijkelijk aanwezig is. Prachtig weer en heerlijk fris slapen in een constante 17graden dankzij de vochtige klei-isolatie. In de winter stijgt de binnentemperatuur tot 20 graden! De kleigrond is dan helemaal uitgedroogd en voert de grondwarmte naar binnen toe. Zeer ingenieus systeem, en dan nog puur natuur ook. Maar je moest er wel zelf achter komen... zo'n 1000 jaar geleden!! 

We zijn met ons bleke achterwerk dan toch nog in de zuid Spaanse boerderijboter terecht gekomen. Vanuit Guadix zijn we terug naar het zuiden gereden. Door kilometers wijde plastieken serre-vlaktes: de kweekbodem voor meerdere groenten- en fruitoogsten per jaar voor heel West-Europa en omgeving. Het is geen mooi gezicht, maar het levert wel wat op! Eens daar voorbij komen we in het natuurpark van de Sierra de Cabo de Gata: een botte punt in de Middellandse Zee. Midden in een krater van een zonnige maanwoestenij ligt Rodalquilar. En aan de rand daarvan bevindt zich El Jardin de los Sueños, de tuin van mijn dromen. Laatste halte van deze reis. Een excellente plek om in alle rust nog een kleine week te relaxen en de Spaanse kers op onze lentetaart te plaatsen. Meer details volgen later...

Voor zij die het kunnen gebruiken, ex-collega's en Pitoplussers, stuur ik vanop deze hemelse locatie de beste wensen voor een fijne opendeurdag. Ik denk aan jullie en laat met veel plezier een portie mooi weer in Stabroek bezorgen. Voor wie er beroepshalve niet móet zijn kan ik toch een bezoek aan het PITO warm aanbevelen: van alles te zien en te beleven. Zeg gerust dat Marco Polo het ge...schreven heeft !!

Andalucía 2.0 ...

Het leek me niet ongepast om na de twee vorige bijdragen een iets langere schrijfpauze in te lassen. Vrienden, kennissen, volgers en volgerinnen/-essen met enige rood-witte affiniteit moest na het lezen van beide onheilsverslagen de tijd gegund worden om de Bosuilramp te verwerken en zodoende de gevolgen ervan voor hun aankomend zomerleven een plaats te kunnen bieden. Willen/mogen zij nog op vakantie gaan of moet een rouwperiode gerespecteerd worden alvorens samen met het team de voorbereiding van het volgende seizoen wordt aangevat?  Moeten zij mee op zoek naar versterking op het terrein en/of raadgevingen aandragen voor de uitbouw van de algehele omkadering? Geen idee...

Wat is er voor een blogger dan meer aangewezen dan enige tijd van de radar te verdwijnen. Misschien brengt tijd wel raad? Dat heeft bij eerdere gelegenheden al gewerkt, waarom dan niet deze keer.
Wij dus op reis. Voor alle eerlijkheid: de tickets waren reeds geboekt in januari, maar als niet-schrijf-excuus kwam dit zeer gelegen! Naar Spanje. Andalucía 2.0 zou een voortzetting en uitdieping worden van onze eerste trip aldaar in 2014. Toen stonden grote kleppers als Sevilla, Granada en Ronda op het programma. Deze keer zou Cordoba het formidabele kwartet vol maken en gingen we verder het binnenland in om van natuur en architectuur te genieten. We zijn 'liefhebbers' en dus kon het niet stuk. Dat dachten wij tenminste, tot we te maken kregen met de extreem averechtse meteorologie die uitgerekend tijdens de eerste helft van ons verblijf alhier over het Iberisch schiereiland heerste. Ik bespaar U voorlopig de details, die krijgt U bij terugkeer in een klassieke trilogie voorgeschoteld. Maar kort samengevat en tot op de dag van vandaag hebben we een dikke week "schijtweer" achter de rug. Gietende regen in Cordoba, idem dito in Ubeda en Baeza en ei zo na van de baan gespoeld in Burunchel. Allemaal plaatsen die volgens de  boekskes het bezoeken meer dan waard zijn. Bij mooi weer tenminste. Naast de regen zorgden temperaturen van om en bij de 10 °C ervoor dat we finaal de knoop toch hebben doorgehakt en het binnenland hebben geruild voor een tijdelijk verblijf aan de zuidkust. Onze oude knoken kunnen een beetje warmte nu best gebruiken en voor het eerst tijdens deze reis genieten we ook van de zon. Dat het ondertussen in de Lage Landen een week lang heerlijk zomers weer was nemen we er dan maar bij. Vanaf nu gaat het de goede kant op, en hopelijk blijft dat zo wanneer we binnen enkele dagen de gewone draad van onze geplande reis weer oppikken.
Dat we bij al het reizen af en toe met een slecht weer-periode geconfronteerd worden is niet abnormaal, maar deze keer was het wel erg extreem. Dat ik vanavond echter ook nog eens met het Euro Songfestival om de oren word geslagen, in het Spaans dan nog wel, dat vind ik erover. Er zijn grenzen...

It's a shame...

De dag na de Bosuil-schande is het stralend 1 mei-weer. Fantastisch toch!? Zo kunnen we weeral vooruit blikken naar wat komen gaat en wat ons echt kan plezieren. Eerst en vooral een paar uren in de zon...

Staat verder op het lijstje: de finale van het WK Snooker waarvan ik gisteren al een voorsmaakje kreeg tijdens de spannende ontknoping van de 'halve' tussen Mark en Marco, Selby en Fu. Geen Bengaals vuur, geen vulgaire spreekkoren, geen zatte bedoening en vooral geen beschamende rellen na de match. Wel veelvuldig enthousiast én beschaafd applaus op alle banken. En wat een spetterend spektakel... voor wie van snooker houdt.  Laat het op 't eerste zicht een ietsie-pietsie saai ogen, ik ben blij dat ik mij een beetje heb leren inleven in de reglementen en ook de tactische kant van 'het spelletje met de vele rode ballen en nog wat kleuren erbij' begin door te krijgen. Toevallig ook door BBC gebracht, en dus op deze wijze een schitterend kijkstuk waarvan het belevingsniveau dat van de recente voetbaltopper 'Liverpool-Dortmund' benadert. Minder uiting van emoties, meer controle en toch bijzonder spannend. Kwaliteit... 

Als ik dan zie en hoor wat er weer gebeurd is na Antwerp-Eupen... dan is mijn keuze snel gemaakt. Volgens vrijwel iedereen, en dus ook mijn informant en ervaringsdeskundige ter plekke 'G.H.',  ging het weeral om een zelfde kleine groep 'randdebielen' die de boel altijd naar de kl**ten doen. Moet een samenleving dat vele geld blijven ophoesten om, niet alleen in en rond de Bosuil maar ook in Brugge, Anderlecht, Luik... bij regelmaat een heuse legermacht aan politie- en ander veiligheidspersoneel op de been te brengen als er een paar uur gevoetbald wordt? Om dan 5 relschoppers op te pakken...

Vooreerst gaat Antwerp voor deze 'festiviteiten' vast een gepeperde rekening gepresenteerd krijgen. Die verhalen op het schorem van dienst is onmogelijk wegens niet solvabel. Daarnaast verwacht ik dat er een sanctie gaat komen van de bond en dat er dus enkele wedstrijden zonder publiek zullen gespeeld worden daar aan de Bischoppenhoflaan. En misschien ligt daar wel een kans. Wat als de abonnees van dit jaar daarna hun vinger op de knip houden en niet opdagen zolang er geen grote kuis is gehouden? Als het er echt maar 5 waren kan het toch niet moeilijk zijn: uitwijzen. Hoe je dit verhaal ook draait of keert, het is en blijft een beschamende aangelegenheid. Waar ook de sportredactie van radio 1 op alludeerde met deze zeer toepasselijke achtergrondmuziek in hun verslag van die bewuste kampioenschapswedstrijd. It's a shame!!! van The Spinners...