Een titel die U van mij niet meer verwacht had waarschijnlijk. Om eerlijk te zijn: ikzelf ook niet. Maar zoals men mij bij regelmaat placht voor te houden: "Zeg nooit nooit..." Het begon dus allemaal al op zaterdagvoormiddag. Tegen de gewoonten van het huis in zat ik reeds vroeg voor het tv-scherm. WK cyclocross voor junioren. Om Niels Vandeputte, zoon van ex Pito-collega Ilse VD, aan het werk te zien. Een grote bende jonge enthousiastelingen die door een loodzwaar modderparcours mochten ploeteren om de stiel te leren en de knokken om de medailles. Verdienstelijke prestatie van Niels, maar de opdracht leek me voorlopig nog te zwaar om al een rol van betekenis te kunnen spelen. In de "van-horen-zeggen" wetenschap dat de cross bij de vrouwen al een heel seizoen lang veel spannender was geweest dan bij de mannen wilde ik ook in de namiddag nog wel een uurtje uittrekken om te zien wat de dames er in de Valkenburgse blubber van terecht zouden brengen. En inderdaad, er viel wat te beleven. Een slippertje hier, een schuifpartij daar en een Amerikaanse veterane die het de uittredende kampioene nog lastiger maakte dan verwacht. Maar uiteindelijk een duidelijke overwinning, en dus toch geen "Cantje-boordje". Dat ik dan zondag ook nog de beloften zou bekijken en finaal zelfs een dik uur mee ging peddelen op de homeo met de heren-profs leek me niet geheel onlogisch.

Geen opmerkingen:
Een reactie posten