Carnaval Break...

Wat krijgen we de laatste tijden toch weer over ons heen? Het jaar is met moeite één maand oud en van alle kanten komen de kluchten, onnozelheden, bedriegerijen en schandalen op ons af. Van zodra er wat geld mee gemoeid is gaan de poppen aan het dansen. Geld en een daaraan gekoppeld vermoeden van macht. Dan speelt het geen rol meer over welke sector van de menselijke samenleving het gaat: politiek in al zijn facetten, financiële of industriële branche, van het artistieke tot en met het (extra-)sportieve luik binnen onze maatschappij. Opsommen gaat me teveel tijd en ruimte kosten. Bovendien zouden er vergetelheden in de oplijsting kunnen sluipen, en daar wil ik me zeker niet schuldig aan maken. Daarom komt carnaval misschien wel net op tijd. Maskers op en verstoppertje spelen, en kijken wie er na een veertigdaagse vasten het meest ongeschonden opnieuw ten tonele gaat verschijnen. Het ideaal moment om een interimaire periode van bezinning in te lassen. Geef Uzelf de ruimte en geniet (als het in Uw schema past) van deze vroege krokusvakantie. Om goed te beseffen hoe snel die voorbij kan zijn geef ik deze even aan U door: "There are seven days in the week and someday isn't one of them." Geleend van Jo DL, ex-BBC Schelle, globe-trotter, FB-maat...

Op het nippertje...

Het kan niet elke keer prijs zijn, of dan toch niet helemaal. Dat zagen we tijdens de voorbije week nog maar eens in het Falcon Heavy-project van de heer E. Musk met een 2 op 3 voor de terugkeer-draagraketten, en daarna de rode Tesla die het ruimtelijke spoor bijster raakt, uit de interplanetaire bocht gaat en een net niet geplande route kiest... op weg naar oneindig dan maar? Time will tell us. Af en toe kan het er zelfs helemáál naast zijn. Dat bleek de vorige dagen maar al te duidelijk uit de weersvoorspellingen van onze nationale meteo-club. Ze waren daar blijkbaar de sneeuwellende van begin december '17 nog niet vergeten, integendeel. De ervaringen van toen en de aankondiging van een nieuwe storing met mogelijks winterse neerslag deed op alle niveau's de alarmbel rinkelen. Code oranje en rood was meteen een minimum voor onze weerjongens en -meisjes. Verkeersdeskundigen stelden voor om zoveel mogelijk wagens van de baan te houden en onze minister van Werk maande daarom maar aan om als het enigszins zou kunnen van thuis uit te werken. Dat bleek, net als de poging tot voorspellen van het weer een behoorlijk voorbarige ingeving. Wie vrijdag wel de baan opging deed dat in alle rust en genoot bijna van de plots zoveel kortere files. Bij ons in de buurt bleef de sneeuw zelfs niet liggen. Op andere plaatsen in Vlaanderen ging het van een 0,5 tot volle 2 centimeter-dikke sneeuwlaag. Het viel dus allemaal dik mee. Een sneeuwstorm in een glas water die dan weer wel een prachtig idee opleverde voor een nieuw t-shirt. Mooie tip van de Facebook-vrienden. Met dank voor het delen...

The real modern times...

Gebeurt niet dikwijls dat ik dit in levende lijve oftewel "live" kan bekijken op tv. Gisteravond was het dan zover, dankzij een toevallig opgevangen tip in één of ander radioprogramma vanwege Lieven Scheire en links en rechts een beetje zoeken naar een livestream: de lancering van de Falcon Heavy vanop Kennedy Space Center in Florida. SpaceX, de ruimtevaartonderneming van Tesla-baas Elon Musk, verzorgde in eigen beheer de hele show. We moesten wel even wachten tot de windkracht in de hogere luchtlagen was afgenomen tot beneden de risicomarge, maar wat dan volgde staat bij mij - voor zo lang het nog zal duren - in het geheugen gegrift. Prachtige beelden van wat men nu reeds als een historisch moment in de "commerciële" ruimtevaart omschrijft. Een feilloze lift-off, maar nog veel straffer de perfecte en absoluut synchrone zachte landing bij terugkeer van de twee draagraketten. Nooit gezien en mij al helemaal niet kunnen voorstellen dat zoiets nu reeds zou gebeuren. Dat de landing van de derde drager, de centrale "booster", niet helemaal volgens plan verliep kon de pret niet drukken. Het lijkt erop dat iedereen zeer tevreden is over deze test en dat we nog meer gaan mogen verwachten van de man die via PayPal en Tesla zijn sporen in de ruimtevaart aan het verdienen is. Een knalrode elektrische auto op weg naar Mars, met "Space Oditty" van David Bowie op de boordradio. Moet er soms nog zand, euhh..."stardust" zijn? 

40 years in space...

Bij het plegen van de vorige post schoten mij enkele herinneringen door het kortetermijngeheugen. Het leek me de moeite om die alsnog met U te delen. Toen enige tijd terug de lucht nog aanhoudend grijs was en wij tussentijds een klad schijtweer over ons dak kregen zat ik bij regelmaat op de homeo. U weet wel: video kijken terwijl ik op de hometrainer zit. Om mezelf wat moed in te trappen en de benen soepel te houden tegen de tijd dat buiten fietsen weer aan de orde is voor deze salon-pedaleur. Vroeger hoorde daar dus het zoeken naar een geschikte serie of film op dvd bij. Ik heb de voorbije jaren al wat schijfjes afgekeken. Daar komen nu - met dank aan het wereldwijde internet - de zoektochten bij naar uitgestelde programma's op vrt.nu of andere kanalen, met af en toe een verrassende vondst als gevolg.

Zo trof ik daar laatst The farthest - een twee uur durende documentaire over Voyager 1 en 2.  Het verhaal over de planning en de lancering van deze ruimtetuigen in de jaren '70 van de vorige eeuw en hun tocht langs de buitenplaneten van ons zonnestelsel: Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus. Het is een ode aan een ongelooflijk project, aan de mensen die eraan werkten en het nog steeds opvolgen. Met een verhelderende kijk op de visie achter twee toestellen die nu een reis maken die langer is dan iemand ooit voor mogelijk had gehouden. Een geweldig verhaal, boeiend van begin tot eind. Een einde dat nog niet gedefinieerd is maar dat op de een of andere manier wel in zicht komt. Voor mij waren het de twee meest fascinerende homeo-sessies tot nu toe. Voor de geïnteresseerden: tot 13 februari beschikbaar op vrt.nu. Go for it...

"Coureurs...!!!"

Een titel die U van mij niet meer verwacht had waarschijnlijk. Om eerlijk te zijn: ikzelf ook niet. Maar zoals men mij bij regelmaat placht voor te houden: "Zeg nooit nooit..." Het begon dus allemaal al op zaterdagvoormiddag. Tegen de gewoonten van het huis in zat ik reeds vroeg voor het tv-scherm. WK cyclocross voor junioren. Om Niels Vandeputte, zoon van ex Pito-collega Ilse VD, aan het werk te zien. Een grote bende jonge enthousiastelingen die door een loodzwaar modderparcours mochten ploeteren om de stiel te leren en de knokken om de medailles. Verdienstelijke prestatie van Niels, maar de opdracht leek me voorlopig nog te zwaar om al een rol van betekenis te kunnen spelen. In de "van-horen-zeggen" wetenschap dat de cross bij de vrouwen al een heel seizoen lang veel spannender was geweest dan bij de mannen wilde ik ook in de namiddag nog wel een uurtje uittrekken om te zien wat de dames er in de Valkenburgse blubber van terecht zouden brengen. En inderdaad, er viel wat te beleven. Een slippertje hier, een schuifpartij daar en een Amerikaanse veterane die het de uittredende kampioene nog lastiger maakte dan verwacht. Maar uiteindelijk een duidelijke overwinning, en dus toch geen "Cantje-boordje". Dat ik dan zondag ook nog de beloften zou bekijken en finaal zelfs een dik uur mee ging peddelen op de homeo met de heren-profs leek me niet geheel onlogisch. 

De ban was immers gebroken, en als ik dan toch iets doe mag het er heel af en toe ook wel eens een beetje over zijn. Een beetje...? Doe er maar een ferme schep bovenop, want dé belevenis van het weekend speelde zich voor mij af in Hoevenen. In de achterzaal van De Oude Brouwerij waren we bevoorrecht getuige van een heuse retro koers op rollen. Vriend voor het leven, Chocolatte Rudiman Jacques, organiseerde dit evenement voor het goede doel en om zijn inschrijvingspot voor deelname aan de 1000 km van Kom op tegen Kanker later dit jaar rond te krijgen. En of het hem gelukt is?! Als éénmansploeg zal hij er niet alleen zijn, maar al die anderen die ook de 4 x 250 km solo gaan afhaspelen zullen vast en zeker weten dat hij er ook is. Daar gaan een heel pak supporters voor zorgen. Zoveel als er zaterdagavond kwamen opdagen om mee te rijden of toe te kijken en vooral te consumeren. Alles voor het goede doel, allemaal voor Rudiman's team: Door Wilskracht Sterk. Wie hem nog wil steunen kan hiernaast klikken op de blauwe tekst en krijgt alle uitleg over zijn uitdaging/onderneming/actie. Los van al het WK-gedoe: Rudiman verdient een pluim en is mijn wereldkampioen. Een coureur met een gouden hart...

Weer "weer of geen weer"...

Volgens mij gooien de klimaats- en enkele andere goden vandaag de zaken weer grondig door elkaar. Of vergis ik me? 2 februari: dat was in mijn jeugdjaren en is voor sommigen toch nog steeds de dag van Maria-Lichtmis, niet? Een christelijk feest waarop de "Presentatie van de Heer in de Tempel" herdacht werd (wordt?). Of is het toch de dag waarop om de zoveel jaar een nieuwe zondvloed van start gaat? Na enkele grijze maanden leek er heel even beterschap op komst. Edoch..., de zes-zonne-uren uit de vorige bijdrage kregen geen blijvend vervolg. En in twee horten en evenveel stoten zitten we terug naar onophoudelijke plensbuien te staren. Tijd om na te denken over de bouw van een nieuwe "ark"? Zouden de Noe's of Noah's onder ons er maar eens aan moeten beginnen?  Maar neen, ik ga mij niet laten vangen aan dat doemdenken. Want vandaag is het bovenal de dag waarop we massa's pannenkoeken bakken en eten tot we niet meer kunnen. Met spekjes en appel, en bovenop kandijsiroop, bruine, witte of toch maar "kinnekes"-suiker? Met een mok hete chocolademelk erbij. Groot feest, smikkelen en smullen. Past perfect bij dit miezerig kakweertje...