Ja, het moet niet altijd méér zijn wat de blogspot schaft. Het kan (en moet) af en toe ook met minder. Met veel minder zelfs. En dus werd het productieniveau hier teruggeschroefd, terwijl ik nochtans een behoorlijk acceptabele prestatie aan het draaien was tijdens de OS in Rio. Bijna zo goed en al even regelmatig als onze Belgen ter plaatse. Ik vanop het thuisfront, met uiteraard een Poloiaanse blik op de sportfeiten van een stuurman aan de wal. "Just": de beste staan daar. Het was meer dan plezant, omdat er bij regelmaat toffe dingen te vertellen waren. Maar toch werd het mij na een dag of tien teveel. Teveel van het goede? Neen, vooral teveel van alles wat ze er tegenwoordig ten overvloede bij sleuren op die Spelen. Ik had er op de duur mooi genoeg van. Raar maar waar: de sportkotter, -beoefenaar, -supporter, -beoordelaar en -commentator in mij smeet zijn Olympische pij over de haag en deed er het zwijgen toe. Waar anderen pieken naar de finales tijdens de laatste drie dagen lag bij mij de riem eraf. Van heel ver kreeg ik af en toe nog een bericht of een uitslag door, maar er waren plots weer belangrijker dingen in het leven.
Het lijkt sterk op een Olympische regelmaat, onze vorige trip naar het Retranchement van Peet en Mieke om te reüneren met de jongens van 't College was op enkele dagen na exact vier jaar geleden. Het deed enorm veel deugd aan ons Rommezoevershart. Tijdens zo'n bijeenkomsten passeert er heel wat de revue en als het aan ons lag zou de wereld er compleet anders uitzien. Zeker nu de filosofische kronkels van Socrates nog fris in mijn grijze wirwar waren ingesloten leek het overlegmoment als van ouds en zeer herkenbaar: er werd wat afgeluld en oeverloos doorgeboomd over hoe het er op onze aardkloot aan toegaat of volgens ons zou moeten gaan. Dat dit alles zijn beslag kon vinden in het bizarre kader van een lokaal
Koekoeksnest maakte de zaak alleen maar boeiender. Fiets op, fiets af en de dag afsluiten met een gigantische tapas-tafel. Wat hebben we weer genoten...
Daags nadien namen Polo & Pola dan weer een vliegende start om zich in het diepe Franse zuiden nog een keer aan het kamperen te wagen. Het was al enkele jaren geleden dat onze Mendoza IV nog uit de BaseCamp plunjezak was gehaald. Zou het nog lukken? Vooreerst het opstellen van ons zeildoeken huisje, en - niet onbelangrijk - zouden mijn oude knoken het buitenleven nog vlot verteren? Twee keer een volmondig "Ja!". Zelden verliep de montage vlotter en al even uitzonderlijk was het resultaat zo mooi. En met een uitzicht om U tegen te zeggen. Een mooi beboste vallei ligt aan onze blote voeten, met een wijdse blik over de bergen rondom. Rust en kalmte. Dat werkt zo aanstekelijk dat een stel met twee luidruchtige kinderen van puur miserie en al na één dag en twee nachten verblijf de wijk nam. Toen werd het nog rustiger hier. "Hier" is Brianconnet en de blotepoepen-camping waarop wij ons hebben teruggetrokken heet "Le Haut Chandelalar". Dat we voor hete omstandigheden niet naar het Zuiden moesten heb ik hier ook via internet vernomen. Hittegolf over België en Nederland. Maar zuiderse hitte klinkt zoveel beter, en is ook dragelijker. Meteen bent U weer geheel bijgelezen en hebt allicht begrepen dat de volgende niet voor morgen zal zijn. Heer Polo smeert zijn billen in en doet het verder kalmpjes aan...
dolletjes !
BeantwoordenVerwijderen