Uit een ander vaatje...

Na een volle week blakende zon en de bijhorende hoge temperaturen, maar aangevuld met heerlijk verkoelende nachten, zijn we gisteren letterlijk in de drup geraakt. De dagtemperaturen namen een forse duik, de zon speelde verstoppertje - eerst achter wat verspreide strato- en andere cumuli, daarna boven een volgepakt grijs wolkendek - en de aangekondigde regenbuien gaven een hele dag lang present. Belgisch weer. De voorspelde onweders van hun kant toerden dan weer braafjes rond de omliggende bergen en lieten ons verder met rust. Maar het was fris, en kil en heel wat minder aangenaam dan de vorige dagen. Dan maar weer wat kleren aan, zo simpel is dat. En 's avonds naar het campingrestaurant voor een paar huisgemaakte pizza's. Wat kon ik beter bestellen dan een 'Quatre Saisons' ? Dan beseft een mens weer dat het leven niet altijd hetzelfde kan noch moet zijn en dat er af en toe uit een ander vaatje dient getapt. Ook dat heeft zijn voordelen. Bij dat 'andere vaatje' begon plots mijn euro te rollen. Kort daarna viel mijn nikkel en wist ik waarover ik vandaag absoluut verslag zou uitbrengen.

Nu zijn we vandaag en schijnt de zon alweer over onze kampeerplek. Het is 31 augustus. Toen ik mijn knorrende lijf vanochtend nog eens wilde draaien op het luchtbed stond de gsm-wekker op half negen. Tijd zat nog. Maar dan viel finaal 'mijne frank': binnen 24 uren is het weer zover, en rinkelt voor het eerst na twee maanden opnieuw de schoolbel. Hoeveel het er ondertussen zijn maakt niet uit, maar een massa kinderen en een heleboel leerkrachten beginnen morgen weer aan hun zoveelste schooljaar. Naar vaste Belgische normen zijn juli en augustus in vakantiemodus voorbij gevlogen en staat morgen een eerste hectische schoolmaand voor de deur. Voor de zesde keer al mis ik deze start. Niet dat ik het mis, ik ben er gewoon niet meer bij. Ik denk er wel iedere keer nog even aan. Even dan: aan mijn kleinkinderen die hun boekentas weer opnemen en naar school fietsen, mijn kids die nu alle drie op een of andere manier opnieuw deel uitmaken van 'het korps', aan de vele ex-collega's die er - de ene al wat enthousiaster dan de andere - weer voor drie trimesters tegenaan gaan en natuurlijk aan al die Pito-plussers die het nu net als ik vanop respectabele afstand staan, zitten of liggen te bekijken. Wij kunnen er niks meer aan doen. Dat hoeft ook niet. Laat ze ook hier maar uit een ander vaatje tappen. Of zou 'oude wijn in nieuwe zakken' dichter bij de waarheid zijn? Ik vraag het bij gelegenheid wel eens aan een (of) andere 'oude zak'...

Zuiderse hitte....

Ja, het moet niet altijd méér zijn wat de blogspot schaft. Het kan (en moet) af en toe ook met minder. Met veel minder zelfs. En dus werd het productieniveau hier teruggeschroefd, terwijl ik nochtans een behoorlijk acceptabele prestatie aan het draaien was tijdens de OS in Rio. Bijna zo goed en al even regelmatig als onze Belgen ter plaatse. Ik vanop het thuisfront, met uiteraard een Poloiaanse blik op de sportfeiten van een stuurman aan de wal. "Just": de beste staan daar. Het was meer dan plezant, omdat er bij regelmaat toffe dingen te vertellen waren. Maar toch werd het mij na een dag of tien teveel. Teveel van het goede? Neen, vooral teveel van alles wat ze er tegenwoordig ten overvloede bij sleuren op die Spelen. Ik had er op de duur mooi genoeg van. Raar maar waar: de sportkotter, -beoefenaar, -supporter, -beoordelaar en -commentator in mij smeet zijn Olympische pij over de haag en deed er het zwijgen toe. Waar anderen pieken naar de finales tijdens de laatste drie dagen lag bij mij de riem eraf. Van heel ver kreeg ik af en toe nog een bericht of een uitslag door, maar er waren plots weer belangrijker dingen in het leven.

Het lijkt sterk op een Olympische regelmaat, onze vorige trip naar het Retranchement van Peet en Mieke om te reüneren met de jongens van 't College was op enkele dagen na exact vier jaar geleden. Het deed enorm veel deugd aan ons Rommezoevershart. Tijdens zo'n bijeenkomsten passeert er heel wat de revue en als het aan ons lag zou de wereld er compleet anders uitzien. Zeker nu de filosofische kronkels van Socrates nog fris in mijn grijze wirwar waren ingesloten leek het overlegmoment als van ouds en zeer herkenbaar: er werd wat afgeluld en oeverloos doorgeboomd over hoe het er op onze aardkloot aan toegaat of volgens ons zou moeten gaan. Dat dit alles zijn beslag kon vinden in het bizarre kader van een lokaal Koekoeksnest maakte de zaak alleen maar boeiender. Fiets op, fiets af en de dag afsluiten met een gigantische tapas-tafel. Wat hebben we weer genoten...

Daags nadien namen Polo & Pola  dan weer een vliegende start om zich in het diepe Franse zuiden nog een keer aan het kamperen te wagen. Het was al enkele jaren geleden dat onze Mendoza IV nog uit de BaseCamp plunjezak was gehaald. Zou het nog lukken? Vooreerst het opstellen van ons zeildoeken huisje, en - niet onbelangrijk - zouden mijn oude knoken het buitenleven nog vlot verteren? Twee keer een volmondig "Ja!". Zelden verliep de montage vlotter en al even uitzonderlijk was het resultaat zo mooi. En met een uitzicht om U tegen te zeggen. Een mooi beboste vallei ligt aan onze blote voeten, met een wijdse blik over de bergen rondom. Rust en kalmte. Dat werkt zo aanstekelijk dat een stel met twee luidruchtige kinderen van puur miserie en al na één dag en twee nachten verblijf de wijk nam. Toen werd het nog rustiger hier. "Hier" is Brianconnet en de blotepoepen-camping waarop wij ons hebben teruggetrokken heet "Le Haut Chandelalar". Dat we voor hete omstandigheden niet naar het Zuiden moesten heb ik hier ook via internet vernomen. Hittegolf over België en Nederland. Maar zuiderse hitte klinkt zoveel beter, en is ook dragelijker. Meteen bent U weer geheel bijgelezen en hebt allicht begrepen dat de volgende niet voor morgen zal zijn. Heer Polo smeert zijn billen in en doet het verder kalmpjes aan...

Mooie voortzetting...

Voor wie aansluitend op mijn sportsabbat dit voorbeeld zou gevolgd hebben en afstand genomen van het Olympisch gebeuren in RIO, hier nog een update. Tot in de toppekes van haar blauw gelakte nagels getriggerd door het gulden resultaat van Nafi ging er nog eentje met steile ambities aan de slag. Het ging niet simpel worden voor Jolien D'Hoore, en toch haalde zij 'ijzersterk en slim' een vijfde medaille binnen: brons bij het omnium op de wielerbaan. Hieronder staan ze samen te blinken en te schitteren. Trots...

Met de meest stellige en dus absolute zekerheid kan ik U zeggen dat het nog niet gedaan is. En dan moeten we niet gaan speculeren en hopen dat  àl de heren van de 4 x 400 eindelijk nog eens niveau halen, of dat Thomas Van Der Plaetsen na een goeie eerste dag nu een superbe tweede helft draait op de tienkamp. Neen, onze nationale hockeyploeg pakt vanavond uiteraard een medaille in hun finale tegen Argentinië. 'Zij' gaan voor goud, en dat wil ik maar al te graag geloven! Morgen meer... medailles!!

Nafissatou Thiam: RESPECT 2.0 !!!

Heb erg genoten van mijn voorbije driedaagse sportsabbat. Muziek, theater, vrienden en schitterend zomerweer vulden deze etmalen... allemaal even mooi en verrijkend. Ik dacht: "Zo hou ik het nog wel even tot mogelijk heel lang vol." Maar dat was natuurlijk zonder deze straffe madam gerekend. Daarvoor ga ik maar al te graag weer aan de blogslag (met uiteraard... Ludovico Einaudi op de achtergrond) Wat heeft die nog net geen 22 jarige daar neergezet in Rio? Daar kan ik niet omheen, dit verdient een heel aparte vermelding. SPORZA maakte er op haar Facebookpagina een sjieke compilatie van. Stralende atlete met een al even stralend overzicht van haar prestaties. En dat allemaal in één allesomvattend beeld: "achtentaggetigduizend achthonderdachtentaggetig woorden waard" zou Kris Meertens er in zijn live-commentaar zeker van gemaakt hebben. Prachtig...

Zo had ik haar ook kunnen eren, er zat immers nog een en ander aan te komen in de andere competities en ook daarover moet voor het nageslacht en andere volgers verslag gedaan worden in dit Poloiaans register. Toen dacht ik terug aan 4 jaar geleden, en hoe ik Hans Van Alphen met zijn 4de plaats in de OS-tienkamp de Londense sterrenhemel inprees. En dus valt  NAFI THIAM  zonder enige twijfel een zelfde blogistieke hulde te beurt en stuur ik haar met veel respect het Braziliaanse zwerk in...

13.08.2016  100 m H   13"56   1041 ptn

13.08.2016  Hoog   1,98 m   1211 ptn

13.08.2016  Kogel   14,91 m   855 ptn

13.08.2016   200 m   25"10   878 ptn

14.08.2016   Ver   6.58 m    1033 ptn  

14.08.2016   Speer   53,13 m   921 ptn

14.08.2016   800 m   2'16"54    871 ptn

RIO 2016  Zevenkamp 6810 ptn

"Gouden" Proficiat !!!

Even "RIO" loslaten....

Of het dan eindelijk 'beter' geworden is? Absoluut!! We beleven hier enkele meer dan schitterend zomerse dagen. Waar Herman van Veen bij herhaling heeft gezongen dat de elfde precies hetzelfde is als de twaalfde of de tiende... moet ik hem deze keer toch tegenspreken. Het werd afgelopen vrijdag helemaal anders. Met daarbij mijn speciale dank aan Bert Deben: zou het dan toch kunnen dat zijn poëtische bijdrage ons en onze omgeving aan het zomeren zette? Heb zo'n sterk vermoeden van wel!  Dan durf ik hopen dat ook U in deze genoegdoening hebt mogen delen. En hoewel geen specialist, kon de amateur/levensgenieter in mij vaststellen dat het dus ook ideaal festivalweer was. Een meevaller, want er lagen twee tickets klaar voor de aftrap van de 35ste  Jazz Middelheim . Verjaardagscadeau voor 'onze' Guy. Samen met m'n broertje werd het dus een lange dag genieten in Park den Brandt. Eigenlijk ook een soort 'truc van luie Sjarel': in al mijn onwetendheid en wegens een totaal gebrek aan muzikale kennis heb ik er graag een onderlegd iemand bij om beter te vatten waar het om gaat. Verder dan de vaststelling of ik iets mooi vind of niet kom ik meestal niet. Da's ook niet erg, maar een beetje achtergrondinformatie is altijd welkom. Weet voor alle zekerheid dat telkens ik mij in de buurt van de jazzwereld waag mijn passen alsmaar onzekerder worden. Maar bij deze, en middels het geplande op het lijf lopen van mijn maatje Pjottr in de buurt van de Duvel-tent was ik daar in Wilrijk weer helemaal Festival-fähig.

Mij was het vooral te doen om Ludovico Einaudi, de meester van de minimalistische pianomuziek uit o.a. de film Intouchables. Onnodig U te melden dat ik daar heel erg van genoten heb. Immens mooi vond ik het...  En nog, want de Youtube-items zijn niet weg te branden uit de extra tabbladen op mijn laptop. Daar zit ik nu weer even op te tokkelen onder een zomerse terras-parasol. Om U verslag te doen van mijn verlengde Antwerpse moederdag-weekend én om weer enige Windows-vaardigheden herop te vissen en te -frissen. Wie weet waar en wanneer die nog eens van pas komen? Het is alom geweten dat festivals naast de entrée-gelden ook nood hebben aan sponsoring om grote vedetten binnen te halen. Daaraan draag ik graag mijn steentje bij: naast het obligate consumeren van de nodige diabolieke kelken op het terrein heb ik nog enkele 'jetons' overgehouden om ook hier aan  publicitaire naamsvermelding te kunnen doen. Vandaar dus...


Was vrijdag aan de muziek gewijd, dan gingen Polo & Pola daags nadien nog eens de verbaal theatrale toer op. 40 jaar na de fenomenale Julien Schoenaerts, inderdaad 'vader van', is het nu de beurt aan de al even - zij het om duidelijk andere redenen - uitzonderlijke Bruno vanden Broecke om het einde van Socrates ten tonele te voeren. De apologie van..., de verdediging in redevoeringen van Plato's leermeester. Stond nu simpelweg als "SOCRATES" op het programma van het Openlucht Theater Rivierenhof in Deurne. Magistraal!!

Zondag deden we dan weer datgene waarvan we altijd zegden dat we het nooit zouden doen: naar zee rijden op een mooie zomerdag tijdens een weekend. Fileleed is dan Uw deel. En uiteraard was dat ook het onze. Toch hadden we er deze keer een hele goede reden voor: de 'zoveelste' reünie met onze Joker  2000-vrienden. Tijdens die rondreis doorheen West-Turkije, toen het nog kon..., leerden we Heidi & Erwin en 'noenkel' Michel kennen. Daarmee spreken we 16 jaar later al voor de even zoveelste keer af om nog eens bij te babbelen. Geen nood dus, en al helemaal geen klachten. Het was een heel fijn weerzien en dit  maakte dat het allemaal samen een super-weekend.geworden is. En dus lieten we "RIO" even los...

Zilveren counter van Timmers...

Hier staat ie dan te blinken: Pieter Timmers. Vannacht tweede op de 100 m vrije slag, het koningsnummer van het langebaan zwemmen. Een knoert van een zilveren plak is zijn deel. Heel knap gedaan, en meteen een hoop frustratie van zich afgezwommen. Heeft vriend en vijand, en ook zichzelf verrast met dit resultaat. Het zelfvertrouwen was er wel, maar dan moet de prestatie er nog uitkomen ook natuurlijk. Vraag dat maar eens aan, ik noem zomaar iemand: Fanny Lecluyse. Zwemt onder dezelfde mirakelcoach als Timmers, en 20 jaar geleden Deburghgrave, zit ook in Rio, maar vindt het - met of zonder condooms - vast heel wat minder leuk in het Olympisch dorp. Nu goed: na gouden Greg en 'blauwe' Dirk hebben we er een zilveren Pieter bij. Mooi gecounterd vanuit de hele voorafgaande heisa...

Ondertussen wil ik U nog melden dat vandaag 11/08/2016 ook ten huize Polo de centrale verwarming is opgestart. Dit mag dan wel de oogstmaand heten, van 'zomeren' is er niet echt sprake. Ochtendgrijs met 11℃, een kletsnatte voormiddag met al niet veel betere 13,5℃. En nu halen we vlot de 14℃ onder een loodgrijze wolkendeken, mét regen. Voor vanavond vond ik gelukkig nog een laatste restje cognac. Misschien nuttig ik dat wel bij een knetterende open haard...? 'Herfst' lijkt mij meer gepast als benaming voor dit weerfenomeen. Guur herfstweer! Maar morgen wordt het weeral beter en ga ik naar het park... 

Tumult in Rio...

1. Dirk Van Tichelt wint brons in Judo -73 kg. Knap gedaan, dikke proficiat. Wilde blijkbaar nog wat meer aandacht en ging dus door voor 'blauw'. Voor een donkerblauw oog! Samen met z'n sparringpartner naar de hoeren geweest. Dat moet toch kunnen? Iets te enthousiast en op de vuist van een potige Braziliaanse pooier  gelopen. Zeker een straffe gast geweest: verdient minstens zilver. Die Braziliaan!!

2. Maar wat een verhaal er omheen en wat een (f)lauwe reactie van BOIC en bond: hij mocht wel liegen over dat blauw oog, want was niet in fout. Natuurlijk niet: hij was alleen bezig  zijn voorraad condooms op te maken. Daar moet je na zo'n competitie direct aan beginnen hoor: 42 stuks is niet niks. Dus alle begrip vanwege de delegatieleiding: die hebben er ook gekregen, en weten wat het betekent. Vooruit met de geit, want voor je het goed en wel beseft zijn de Spelen voorbij en moet  het restant aan rubbers ingeleverd worden bij de bobo's...

3. Het siert onze judoka dan weer dat hij zich in het verdere verloop van de affaire als een waar Olympisch amateur gedragen heeft. Een professional weet dat een goede schminkbeurt wonderen doet. Dan zou er op de persconferentie geen sprake geweest zijn van een blauw oog...

4. Onze zwemmers van de 4 x 200m estafette hebben er onder leiding/druk van de BOIC- en bondsverantwoordelijken een ware soap van gemaakt. We hebben een zeer sterke ploeg, dus mocht er wat van verwacht worden. 'Onverhoopt' kwamen er ook nogal wat individuele topprestaties uit de bus en werd het blijkbaar moeilijk om de zaken te combineren. Dan geven we, heel laat op de avond na wat zinloos vergaderen, maar forfait voor die 4 x 200. Wegens niet haalbare competieschema's. Hoe deden Mark Spitz (1972) en Michael Phelps (2008) dat toen zij respectievelijk 7 en 8 gouden medailles wonnen binnen één en dezelfde Olympische Spelen? De volgende ochtend, na het koolhydratenontbijt met jus d'orange,  blijkt dan weer dat we toch gaan zwemmen. Maar dan wel in een andere samenstelling. Die ploeg teert op woede en frustratie en plaatst zich voor de finale. Waar dan weer geschoven wordt binnen het team en ze er eigenlijk niks van bakken. Miserie en ontgoocheling. Slechte afspraken, ontlopen verantwoordelijkheden, geen planning. Amateurisme bij de leiding en nog meer Belgisch tumult in Rio...

De dood of de gladiolen...

't Is heel lang geleden dat ik nog zo op het puntje van mijn stoel heb gezeten. En nog veel langer dat zoiets bij een wielerwedstrijd gebeurde. Ondanks al mijn voorbehoud omtrent deze tak van sportieve volksverlakkerij slaagde GVA, niet de Sinjoren-Gazet maar wel Greg Van Avermaet himself, erin mij het laatste half uur van de Olympische wegrit voor het tv-scherm gekluisterd te houden. Wat een 'koers' man. Zelfs de valpartij bij de koplopers doet niks af van zijn prestatie: op dat moment was hij samen met Fulgsang al tot op 12 seconden genaderd... Zouden de drie vluchters wel vooraan gebleven zijn? Toen hij met zijn Deense compagnon de achtervolging inzette moet de bloemenslogan op één of andere manier wel weer door zijn hoofd gespookt hebben: : "Alles of niks! Nog maar eens, voor de zoveelste keer. De dood of de gladiolen!?" Het werden bloemen én een gouden medaille er bovenop. Geweldig gereden man en een dikke proficiat met je gouden medaille. Het toeval wil dat deze over de schouder in de spiegel-selfie perfect past bij de florale verwijzing in deze bijdrage. Voilà Greg, met heel veel plezier en even oprecht: "Gefeliciteerd!!!" Van harte,  Marco Polo

P.S. Uw dienaar leefde met de overtuiging dat na onze Ierse trip een meer dan zomerse coupe te verantwoorden was voor wat ons nog te wachten staat op Braziliaanse bodem. Goed gegokt? 

Hoe dan ook : veel liever OS dan IS...

Hoe dan ook, veel tijd om weer op m'n plooi te komen ga of kan ik mezelf niet gunnen. Daags na onze terugkeer stonden we al paraat om Wouts dertiende te vieren en een paar casserols mosselen soldaat te maken. Perfecte culinaire keuze Frank, waarmee Molly Malone alle eer werd aangedaan. Op deze manier geef ik mezelf nog de gelegenheid om een fotoherinnering op te diepen en U allen een hemelse inkijk op ons Dublin-avontuur te gunnen. Wegens de zeer ingrijpende wegwerkzaamheden bij de vernieuwing van het tramnetwerk in de binnenstad werd de glanzende mosseldeerne enigszins aan de kant en in een verdomhoekje geschoven. Hoewel, aan haar zal het niet liggen: ze staat nog even stralend haar blinkende zelf te wezen als toen ik haar dik drie jaar geleden voor het eerst mocht aanschouwen. Aan de grauwe achtergrond wilde ik absoluut geen aandacht besteden. Zo dus... Met deze intro maak ik het mezelf natuurlijk niet makkelijk om de focus te behouden. Hoewel, de Olympische zondvloed zal mij er wel doorheen helpen. Even weg, en ik was die hele sportzomer 2016-affaire bijna vergeten. Maar nu weet ik het opnieuw: OS RIO 2016. Dat wordt de afkorting waar ik het de komende dagen mee ga doen. Een hele dag door, en een stuk van de nacht, kunnen we zappen dat het een lieve lust is. Hoeveel zenders eraan meedoen wil ik zelfs niet meer weten: het is een overdaad. Ondanks, of net door, mijn sportieve achtergrond vind ik het nu al van het goeie teveel: teveel sporten, teveel deelnemers, veel teveel bobo's en begeleiders, teveel uitzenduren... Het kan niet anders of dit moet tot een devaluatie van de sportieve kwaliteit en spankracht leiden. "Sport detox"-weekends, dat is de toekomst. OS RIO 2016:  wat gaan we ervan onthouden? Wat krijgt een plaats in mijn parate OS-geheugen? Welke spelen herinner ik mij spontaan, en waarom?

Zover was ik met mijn kladtekst toen ik na het avondeten toch even een stukje Canvas meepikte: wielrennen, de wegrit voor heren. Niet direct mijn favoriete sport, en al zeker niet na al de dopingperikelen en hulpmotorverhalen. Een half uur later wist ik echter dat 2016 ook in mijn Olympisch geheugen zou gegrift blijven. En hoe...? Greg Van Avermaet wint goud!!! Spannend koerske op een mij niet onbekend parcours, met de eindsprint vlak voor ons laatste hotel uit 2011... op de Avenida Atlántica in Copacabana. Fantastisch Greg!!! Jij op je alleentje hebt weer wielerkrediet opgebouwd.

En dan nu mijn Olympisch geheugen:

1908 Londen: toen de moderne marathon vlak voor het koninklijk balkon moest aankomen en op die manier net 42,195 km lang was. Van dan af was dat de standaard, en zo is het steeds gebleven. Tradities...

1920 Antwerpen:  ik dacht dat hier voor het eerst de vijf ringen als symbool werden gebruikt. En in het Olympisch stadion op het Kiel speelt tot nader order en als het stadsbestuur ermee akkoord gaat nog steeds 'den Beerschot' zijn belangrijke thuismatchen. 

1936 Berlijn: waar de Führer - herr Hitler - weigerde om superatleet Jesse Owens, de echte Übermensch, een hand te reiken na zijn zoveelste overwinning...

1960 Rome: de marathon van Abebe Bikila, op blote voeten. Die zag ik bij onze buren, Jeanne en Louis, op de zwart-wit televisie.

1968 Mexico City:   toen Bob Beamon  zijn onvoorstelbare 8,90 m sprong en de wereld blijkbaar even had stil gestaan. De moderne optische meetapparatuur van toen volstond niet, en dus moest men opnieuw overgaan tot handmatig meten. De official stak het veld over op zoek naar een rolmeter...

1972 München:  met de aanslag van de Zwarte September op het verblijf van de Israëlische delegatie, Every Brundidge die zei dat "The Games must go on" en die ene atleet die verder bleef trainen tijdens de rouwplechtigheid in het stadion...
1992 Barcelona:  toen voor de eerste en enige keer het echte Basketball Dreamteam USA aantrad op de spelen met Jordan, Magic, Ewing, Robinson, Bird, Pippen, Malona, Mullin, Stockton, Barkley, Drexler en enig college-speler Christian Latenter. Niks te maken met competitie: de gouden medailles lagen klaar, het was puur show en spektakel. De olympische globetrotters...

What happened in Ireland, stays in Ireland...

Ziezo, we zijn weeral een week verder. Het probleem met de zijbalk is nog niet opgelost, en alzo blijft het aanmelden als volger een moeizame opdracht. Ik heb er geen tijd voor gehad en er al helemaal geen aandacht meer aan besteed. We waren andermaal druk met reizen en op stap gaan. Mooi excuus natuurlijk, en dus gebruiken. Steek het maar op het blogistiek bouwverlof...Het was dus weer kleinkinder-tijd: na de vakantieparken van voorheen en de uitstap naar Parijs vorig jaar trokken we nu Ryanair-gewijs naar Ierland. Drie nachten Dublin, eentje in Athlone en dan nog twee aan de westkust, vlakbij de Cliffs of Moher. Het was een schitterende belevenis met teveel hoogtepunten om allemaal op te noemen. Gelukkig had ik weer mijn portrettentrekker meegenomen en kan ik U een paar sfeerbeelden tonen. De strijd om Dublin werd in het Dublinia-museum gestreden: Kelten, Vikingen/Noormannen en de Middeleeuwen. Wat een verhalen.

Om dat te verwerken moesten we meer dan één rondje door Temple Bar lopen, de uitgaanswijk die naar de enige echte Temple Bar genoemd is. Sfeer en ambiance alom. De topattractie voor Wout in Dublin. Met een straatoptreden van Mutefish kregen we er een fantastisch extraatje bovenop. Zoek die maar eens in Youtube: Mutefisch - On Draught! 

De dag nadien kwam Kilmainham Jail aan bod. De geschiedenis van deze 18-eeuwse gevangenis, en de manier waarop dit aan de man/vrouw wordt gebracht, blijft aan de ribben plakken. Zeker de periode van de Paasopstand in 1916 en de daaropvolgende burgeroorlog. Wat een ellende, vonden ook de kids. 

Gelukkig hadden we ook tickets voor het Gaelic Football geboekt: de kwalificatieronde voor de kwartfinales van de Ierse bekercompetitie in Croke Park. Een hele ontdekking, waar vooral de jongste van de drie wild enthousiast over was. Hij gaat een ploeg maken, en zoekt dus sponsors...

In het binnenland bezochten we dan Trim Castle, waar grote delen van de film Braveheart werden opgenomen. Met de inspiratie die de Sweverkes  daarbij opdeden mag het duidelijk zijn dat Mel Gibson  minstens drie schitterende figuranten heeft  misgelopen...

En dan waren er naast de site van Clonmacnoise natuurlijk ook nog de Klippen van Moher. Wat een adembenemende natuurpracht, hé mannen? De foto's spreken boekdelen en met een beetje goede wil compileert La Pola daaruit weer even knappe herinneringsboekjes voor de kids als ze vorig jaar deed na onze Lichtstedelijke Escapade. We 'll see!!

Ik begrijp nu ook waarom mijn alter ego er ooit de voorkeur aan gaf om naar het Oosten te reizen. Déze Polo is zelf ook niet zo wild van dat autostuur aan de rechterkant, de versnellingspook dus links, net als de centrale achteruitkijkspiegel. Om van de super-smalle wegen nog maar te zwijgen. Mede daarom houden we dus het reismotto van vorig jaar nog even aan, zij het in licht gewijzigde vorm: "What happened in Ireland, stays in Ireland..."