Ons vakantieverhaal is ondertussen bekend: geen drie weken Litouwen, maar 7 nachten Montenegro. Ultieme wissel. Niks tactisch, maar een puur kaart-gerelateerde noodzaak. Om die vervangweek nog een gouden randje te geven kregen we er een sublieme last minute bovenop.
Nu we er toch waren hadden Bieke & Frank nog tickets gescoord voor een Kampvuurconcert bij het kasteel van Horst. In een wip was het geklaard en dus zaten we gisteravond in knusse kampeerstoelen tussen poefen, kussens en geïmproviseerde banken. Vuurkorven alom. Een Leffe 0.0 bij de hand. Op het podium Raf & Mich Walschaerts, de broers Kommil Foo. Onverwacht, en des te verrassender omdat ik "de mannen" nog nooit in zo'n buiten-setting gezien en/of gehoord had. Ze hadden er zelf echt goesting in. Hadden een stel fantastische muzikanten meegebracht en een tovenaar voor geluid en licht. Zoals ze het zelf ook doen: "Merci Gwen, Alano en Ben. En Koen." Het werd een prachtige avond. Leek op maat gesneden, wat een timing. Na een koude en natte zaterdag in rustiger weer terecht gekomen. "Stilte na de storm" paste perfect. Van impact gesproken. En wat gezegd van "Kom hier dat ik u draag" in de kasteelboomgaard. Ben er ook niet altijd bij, maar deze keer bleek de kerel op het dak met zijn thermos en z'n boterham zelf aanwezig. Nog nooit zulke interactie met het publiek gehoord tijdens dit nummer. "Potvis" deed me denken aan de uitgefileerde versie door Stef Kamil in "Liefde voor Muziek". Zo puur. En dan vergeet ik bijna "De Volgende" waarin Raf de strijd aangaat met god en het moordende pianospel van Mich. Met zoveel overtuiging op z'n gitaar beukt dat een snaar het begeeft. Voor de gelegenheid allicht de G-string. Bij het daverende "Man genaamd Marianne" doen de enthousiaste toeschouwers het tentzeil trillen aan de spankabels. Of het pijnlijk broze "Zuster". Teveel om op te noemen. Het werd een zeer ruime greep uit het verzamelde Oogst-aanbod. Een soepele greep uit de losse pols. Heel bijzonder om mee te beleven hoe jullie ook een niet-traditioneel theaterpubliek weten in te pakken. Dat alles zorgde voor een meer dan appetijtelijke belevenis. De adrenaline zat vanmorgen nog in m'n bloed. Beetje rommelig in het hoofd. Bedoelen ze dat dan met "the morning after"...?? On(c)e more.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten