Geloof in het Goede

HOE WARM OOK, het is tijd om opnieuw in gang te schieten. Neem dat laatste niet te letterlijk, het lijkt meer op moeizaam de mouwen uitschudden en zien wat er dan te rapen valt. De meer dan 30℃ - periode blijft maar aanhouden en een einde is vooreerst nog niet in zicht. Te warm om uitgebreide mededelingen te doen. Dan maar kort. Laatste lectuur gerelateerde post dateert van eind april. Da's lang geleden voor een vlijtige lezer als heer Polo. Nu dus: Anna Karenina van Leo Tolstoj. Het heeft een tijd geduurd, in bijna ontelbaar vele episodes, met veel horten en af en toe wat stoten. Maar deze kan nu eindelijk ook op de  lijst "Gelezen". Met dank aan de "vooral-helemaal-niks-omhanden" last-minute in Montenegro. Typisch zo'n klepper die we van naam allemaal kennen, maar raar tot zelden helemaal uitgelezen hebben. Tot nu dus. Heel blij met het resultaat. Niet steeds evident, soms de trappers beetje kwijt, dan weer de draad zoek. Maar nooit helemaal op de dool. Dé vijf ***** stationsroman van de negentiende eeuw zeker?  Achteraf bekeken een pracht van een leeservaring. 

Drama, romantiek, emoties en gedachtengangen doorheen eindeloos lange tekstblokken die dan nog liefst in één zin verzameld worden teneinde een beeld te geven van de complexiteit in onze diepgravende overwegingen tijdens of na conflictsituaties of bij momenten van twijfel waarbij ontelbare facetten van de betreffende omstandigheid belicht worden, met af en toe een komma of een ander tot enig pauzeren uitnodigend leesteken hetwelk bij later herlezen een prima punt van heraanknoping biedt in de altoos meanderende ideeënstroom. Zoiets dus. De hoofding boven de eerste post van deze vijfde jaargang komt letterlijk uit de laatste regels van dit boekwerk. Een meer dan waardevol houvast.

Vierde verjaardag van MMMP

OOK HET VIERDE jaar ligt achter ons. 48 maanden dus, sinds de schalkse ruiter in mij dat bewuste Reuzentelegram op u losliet. Een loer gedraaid, een hak gezet, het zand gulhartig om mij heen gestrooid. Een 'Meer Mededelingen'-reeks die ondertussen niet zo nieuw meer is. Gaat het een beetje? Verdraagt u het nog? Kan ik er nog mee door? Hoewel u een jaarlijks wisselend kleurenpalet werd beloofd wordt er toch maar weer in het groen gefeest. Voorlopig geen leukere ventjes te vinden op het web. Verandering zit er wel in andere dingen, maar de weerkerende en als naar gewoonte hoogdravende aanhef is gebleven.

22 juni 2015

Nieuwe Start...

Breaking News: Na 10 jaar Mededelingen van Marco Polo voel ik nood aan verandering maar ook de hang naar het vertrouwde is mij niet vreemd. Ik heb een hoofdstuk afgesloten, maar plak er meteen een tweede deel tegenaan: Meer Mededelingen van Marco Polo. Niet echt origineel, maar des te meer herkenbaar. Aan de vormgeving is wel gewerkt. Kleuren zijn gewijzigd, lettertypes veranderd en de grootte ervan werd aangepast aan de op onze leeftijd mogelijk teruglopende oogsterkte wat lezen betreft. Bovendien is de leestekstbreedte opgevoerd. Met deze grotere spanwijdte blijft het mijn streven om af en toe een hoge top te scheren. Nu de inhoud zelf nog. Heer Polo hoopt dat zijn volgers/lezers/-essen en -innen de weg blijven vinden naar zijn publicaties en zal zijn stinkende best doen om er af en toe weer iets leesbaars van te maken. Met een stralende midzomernacht achter de kiezen moet dat lukken. Ik ga er tegenaan, beloofd is beloofd!

Vanaf nu gewoon verder met MMMP - Meer Mededelingen van Marco Polo - Jaargang 5 
Voor wie het nog ziet zitten. Ziet? Zit.

Loslaten...

De langste dag van het jaar zit er weer op, dus staat die kortste nacht onherroepelijk voor de slaapkamerdeur. Moment om even bij stil te staan en daarna te laten voor wat het is. Pas nog geleerd tijdens enkele uitzendingen van De Columbus: Columbussen, loslaten, Colum bussen, los laten. Doe mij ook maar een portie Column bussen, pogen om gedachten in schrijfsels los te laten.

Komt mooi uit op deze allereerste zomerdag. En ook dat een sfeervolle foto vlakbij huis kan gemaakt worden. Nog maar eens die achtertuin met een intrigerende first summer sunset. Ook een vleugje Fleetwood Mac: Go your own way. Waarom ook niet? "Loslaten 2.0" en verder geen commentaar. Wordt het nu trouwens te warm voor.

Uitzonderlijk weinig nieuws...

Een van god vergeten gat aan de Montenegrijnse kust. Vliegen op Tivat -nog nooit van gehoord,  een uurtje bussen inclusief een 5 minuten-veerpont en dan naar het einde van de wereld. Ver voorbij het centrum van Herceg Novi, vroeger ook bekend als Castel Nuovo. Finaal links de hoofdbaan af en beneden ligt het dan, Iberostar Herceg Novi. Een Spaans keten-hotel met 4 **** maar verder niks om handen. Op een mini-steenworp van de grens met het meest zuidelijke puntje van Kroatië. Te ver voor de touroperator om er dagelijks iemand van de organisatie heen te sturen, en allicht niet rendabel genoeg om er iemand vast te stationeren. Toeristen die hun tijd verdelen over eten, slapen, beetje wandelen, boottochtje naar de overkant van de baai en verder de dag vullen op een standzetel of aan de rand van het zwembad. Multipel aperitieven en veelvuldig frisse dranken consumeren, al dan niet alcoholisch. En koffie... met daarbij een boek, het mocht voor een keer zelfs Anna Karenina zijn. Zo kan heer Polo het net een week lang volhouden. En verder niks, behalve elke dag een stralende zonsopgang. In alle vroegte achter die MonteNegro's aan de overkant van de baai. Voor deze foto liep de wekker af om 4.50 u. Om maar te zeggen dat er uitzonderlijk weinig nieuws te vertellen valt...

On(c)e more morning after...

Ons vakantieverhaal is ondertussen bekend: geen drie weken Litouwen, maar 7 nachten Montenegro. Ultieme wissel. Niks tactisch, maar een puur kaart-gerelateerde noodzaak. Om die vervangweek nog een gouden randje te geven kregen we er een sublieme last minute  bovenop. 

Nu we er toch waren hadden Bieke & Frank nog tickets gescoord voor een Kampvuurconcert bij het kasteel van Horst. In een wip was het geklaard en dus zaten we gisteravond in knusse kampeerstoelen tussen poefen, kussens en geïmproviseerde banken. Vuurkorven alom. Een Leffe 0.0 bij de hand. Op het podium Raf & Mich Walschaerts, de broers Kommil Foo. Onverwacht, en des te verrassender omdat ik "de mannen" nog nooit in zo'n buiten-setting gezien en/of gehoord had. Ze hadden er zelf echt goesting in. Hadden een stel fantastische muzikanten meegebracht en een tovenaar voor geluid en licht. Zoals ze het zelf ook doen: "Merci Gwen, Alano en Ben. En Koen." Het werd een prachtige avond. Leek op maat gesneden, wat een timing. Na een koude en natte zaterdag in rustiger weer terecht gekomen. "Stilte na de storm" paste perfect. Van impact gesproken. En wat gezegd van "Kom hier dat ik u draag" in de kasteelboomgaard. Ben er ook niet altijd bij, maar deze keer bleek de kerel op het dak met zijn thermos en z'n boterham zelf aanwezig. Nog nooit zulke interactie met het publiek gehoord tijdens dit nummer. "Potvis" deed me denken aan de uitgefileerde versie door Stef Kamil in "Liefde voor Muziek". Zo puur. En dan vergeet ik bijna "De Volgende" waarin Raf de strijd aangaat met god en het moordende pianospel van Mich. Met zoveel overtuiging op z'n gitaar beukt dat een snaar het begeeft. Voor de gelegenheid allicht de G-string. Bij het daverende "Man genaamd Marianne" doen de enthousiaste toeschouwers het tentzeil trillen aan de spankabels. Of het pijnlijk broze "Zuster". Teveel om op te noemen. Het werd een zeer ruime greep uit het verzamelde Oogst-aanbod. Een soepele greep uit de losse pols. Heel bijzonder om mee te beleven hoe jullie ook een niet-traditioneel theaterpubliek weten in te pakken. Dat alles zorgde voor een meer dan appetijtelijke belevenis. De adrenaline zat vanmorgen nog in m'n bloed. Beetje rommelig in het hoofd.  Bedoelen ze dat dan met "the morning after"...?? On(c)e more.

Na regen...

La Pola did it again. Ontgoocheling om de bankkaart perikelen aan de kant geschoven. Met enige moeite weliswaar, en een krop in de keel. Bovendien bleek het niet zo makkelijk om snel een acceptabel alternatief uit de online-mouw te schudden. Haar vorige reisprojecten kunnen de vergelijking met professionele organisaties doorstaan, en dus ligt de lat hier hoog. Op korte termijn was het deze keer niet meer mogelijk iets evenwaardig te realiseren. Dan maar de last minute-tour op. Het wordt een week Montenegro. Weg is weg, en we zien wel wat ervan komt. 

Ondertussen hebben we ook een eerste technisch defect aan de nieuwe Grandland X moeten wegslikken. Vervangwagen, vervolgafspraak voor de herstelling en nu weer vol vertrouwen de baan op. Dat alles gebeurde onder hemels blauwe luchten, zomerse temperaturen en in een mediterraan lenteklimaat. Warm dus, en droog. Iedereen met een tuin of minimaal een grasperk achter het huis snakte naar regen. Vermoedelijk zijn er ook regendansen aan te pas gekomen, succesvolle dan nog. We hebben  de gevraagde neerslag gekregen. En een meer dan serieuze temperatuurval er bovenop. Een verademing. En dat dit ook zijn mooie kanten heeft mag blijken. Tussen de vlagen door kleurt een late zon het einde van de Polderse lentedagen. Een beeld uit de eigen achtertuin dat het wachten op de Montenegrijnse sunset draaglijker moet maken...

Niet gestanst, maar wel gesjareld...

Zouden nu aanschuiven om aan boord te gaan. Vlucht SN2371 van Brussels Airport naar Vilnius International. Dat ging het begin zijn van drie weken toeren doorheen Litouwen. Prachtig land van horen zeggen, en dus  zette La Pola nog maar eens haar schouders onder een persoonlijk reisproject. Het zag en ziet er nog steeds prachtig uit. Tot zondag in de hoofdstad, dan de huurauto oppikken en naar... Ho maar, die huurauto blijkt enkel te lukken met een gestanste credit card, een krediet kaart met reliëfletters en -cijfers. Om het oude strijkijzersysteem ter wille te zijn. "Gestanst.." nog nooit van gehoord, vroeger wel gehad maar dacht na de einddatum en bijhorende vervanging van de kaart dat zoiets ook weer tot het absolute verleden ging behoren. Zoals het cassettebandje, de VHS, de floppy disk. Niet dus: (onder andere..) in Vilnius nemen de autoverhuurbedrijven geen "platte" kredietkaarten aan. Pas gezien bij het afdrukken van de voucher. No "unembossed" cards accepted. Infodesk van Rentalcars kan niet helpen, via via geprobeerd aan een uitzonderingsmaatregel te geraken. Merci voor de moeite, Pieter. Maar niet gelukt. Andere "oude" kaart aanvragen bij de bank kon/kan, maar was binnen het korte tijdsbestek niet leverbaar. Is nu toch besteld, gaat voor een volgende keer zijn. En dus geen huurauto. Geen huurauto, geen rondrit en al helemaal geen stille afgelegen B&B's in het bosrijke binnenland of strandverblijven. Mea culpa, want auto huren was het enige wat op mijn conto stond. Volgende keer de boel toch iets korter opvolgen. De zoektocht naar een vervangende last minute is al begonnen. La Pola laat er geen gras over groeien, ook niet met de momentane regenbuien. Forza!! Met een beetje "sjans" lukt het nu zonder "stans" en zijn we geen tweede keer gesjareld. 

Oh Martine, oh Martine....

"Ze was heel gewoon en toch een ster" Dat kopte De Standaard vandaag. Zo was ze, en zal ze voor velen altijd blijven. Hoewel er een heleboel die haar kenden ook al niet meer zijn. Net als zij, want Martine Bijl overleed vorige week. Zangeres, presentatrice en televisiester van over de grens. Ze kreeg vooral een plaats in m'n hart door het liedje van Louis Neefs over haar. En dan vooral het refrein dat er zo "boenk op" was:          

             Oh Martine, oh Martine,
             Hoe kan ik jouw hart verdienen
                                                                                                   Ik hield altijd van brunettes
                                                                                                   Maar ik hou het nu op blond

Louis zelf is al lang niet meer, en nu ging ook Martine (voor de) Bijl...

Hypermoderne wiskunde...

Een maand geleden was hun versie voor het eerst te horen. Liefde voor Muziek, seizoen 5, aflevering 3. Centraal stond Ilse DeLange. Raf en Mich brachten in zeer authentiek Kommil Foo's een bewerking van Calm after the storm. Stilte na de storm. En een storm werd het: na twee weken aanloop kwamen ze op radio 1 binnen in VOX op nummer 18. Eén week later stegen ze naar nr 10. Vorige zaterdag waren ze te vinden op 5 en vandaag staat dit nummer op 2. Vlak achter the Boss himself. Schitterend parcours. En dan nu de clou van mijn verhaal. Na de rekenkundige en meetkundige rijen heeft Fibonacci ooit een specialleke op ons losgelaten. 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55,... Zou iets met konijnen en bijen te maken hebben.  Vandaag zag en hoorde ik met 18, 10, 5, 2,... iets in die aard. Zij het in verkorte versie en ja, omgekeerd. En het heeft iets met muziek te maken. De rij van Kommil Foo.  Het zou zo maar eens een volgende stap in de wiskunde kunnen zijn. De hypermoderne wiskunde?!!